Barbara Cartland: Węgierska Tancerka

„Muszę się z nim zobaczyć!”- postanowiła Ilonka, choć nie bardzo potrafiła sobie wyobrazić, jak ma tego dokonać.

Całą rodziną zjedli późną kolację i udali się na górę, do sypialni. Ilonka ciągle głowiła się nad tym, w jaki sposób ma rano nie zauważona opuścić dom.

Nie mogła zasnąć, dziesiątki razy w ciągu nocy wstawała, podchodziła do okna, by spojrzeć w rozgwieżdżone niebo. Co myśli o niej hrabia Lavenham?

Jak przebiegnie ich spotkanie?

Niechybnie będzie na nią zły. Zapewne także wstrząśnięty. Najważniejsze jednak, by wymóc na nim przyrzeczenie, że nie zdradzi przed matką ani przed sir Jamesem jej nagannego zachowania.

Była to najdłuższa noc w życiu dziewczyny.

Kiedy stojąc przy oknie usłyszała w oddali bicie zegara na piątą, zdawało się jej, że wieki minęły od czasu, gdy widziała się z hrabią.

Miała już pewność – a zyskała ją na przyjęciu w pałacu Buckingham, kiedy się oddalił – że nic dla niego nie znaczyła. Niegdyś zaoferował jej w swoim życiu rolę kobiety, u której liczy się tylko ładna buzia. Nie mogła się pogodzić z podobnym upokorzeniem.

Wychowywano ją w przekonaniu, że bogata osobowość znaczy o wiele więcej niż wygląd zewnętrzny. Owszem, była bardzo zadowolona, gdy ludzie nazywali ją piękną, lecz wiedziała, że ma do zaoferowania o wiele więcej. Mogła obdarować uczuciem, rozumem i duszą – najcenniejszymi w jej pojęciu przymiotami.

Tyle że jako tancerka i aktorka, kobieta, która mogła zostać czyjąś utrzymanką, była niemal przedmiotem. Czyjąś własnością, o wiele mniej wartą niż dobry koń wyścigowy. Można nią było dysponować wedle woli.

„ Oto jak traktuje mnie hrabia Lavenham” – pomyślała.

Czuła w tej chwili, że została wtrącona w głębokie, mroczne piekielne otchłanie, z których nigdy nie zdoła się wydostać.

Gdy pierwsze promienie słońca ukazały się nad dachami i rozjaśniły niebo, pojęła, że minęła noc.

Nadchodziła pora spotkania z hrabią Lavenhamem.

Dziewczyna miała gorzką świadomość, że choć tęskniła za nim i pragnęła go widzieć, będzie musiała się upokorzyć, przepraszać za godne potępienia bezwstydne kłamstwa, tym bardziej wołające o pomstę do nieba, że wyszły z ust damy, a nie aktorki, o czym już wiedział.

A może lepiej byłoby nie iść na spotkanie pod statuą Achillesa? Lecz jeśli nie pójdzie, on może się zjawić w jej domu i zdradzić matce, że już się spotkali, i to w bardzo szczególnych okolicznościach.

Nagle, jak za sprawą czarów, miała w głowie cały plan. Szybko włożyła strój do jazdy.

Konie sir Jamesa trzymano w stajni za domem i można się było tam dostać przez tylne drzwi, wychodzące akurat na rząd boksów.

Bywali teraz co wieczór, więc lady Armstrong nie wstanie przed dziewiątą. Sir James zawsze jadał śniadanie na dole o ósmej trzydzieści. Ilonka wiedziała, że jeśli wymknie się z domu o wpół do siódmej, nikt nie zauważy jej wyjazdu.

Ubrała się starannie, ułożyła włosy w koczek, włożyła kapelusz z wysoką główką i siatkową woalką. Ostatniego roku weszły w modę amazonki nieco obszerniejsze w spódnicy. Miały obcisły stan i do tego krótki żakiecik noszony na białą muślinową bluzkę, koniecznie z kokardką pod szyją-

Ilonka w swojej amazonce wyglądała bardzo wdzięcznie, a pod surowym, nieco sztywnym kapelusikiem jej włosy wydawały się płomieniami cygańskiego ogniska. Lekko przestraszone oczy tak zogromniały, że ich blasku nie mogłaby przesłonić najgęstsza woalka.

Dziewczyna kazała osiodłać konia i wyjechała ze stajni. Skierowała się do parku. Towarzystwa dotrzymywał jej zaspany lokajczyk, zezłoszczony, że kazano mu wstać tak wcześnie. Jechał kilka metrów za swoją panią.

Ilonka przybyłaby na miejsce nieco za wcześnie, więc zamiast jechać prosto ku Hyde Park Corner, wybrała dłuższą drogę prowadzącą wokół parku.

Przejechała mostem nad Serpentine, dalej puściła konia kłusem po mało uczęszczanym trawniku. Nie widział jej nikt prócz kilku chłopców grających w piłkę.

Potem wolno jechała pustawą o tej porze aleją Rotten Row. Spotkała na niej tylko kilku młodych dżentelmenów, lubiących uprawiać sport. Chcieli pojeździć konno, zanim w parku pojawią się w powozach modne damy, z którymi trzeba będzie zamienić kilka grzecznych zdań.

Dopiero gdy dostrzegła przed sobą statuę Achillesa, poczuła, że serce zamiera jej w piersiach.

Zaraz też ujrzała hrabiego na grzbiecie wielkiego czarnego ogiera. Nagle zapragnęła zawrócić konia i uciec galopem.

Było za późno. Hrabia Lavenham już ją zobaczył.

Przyciągał ją niczym magnes. Wolno ruszyła w jego stronę. Czuła się, jakby wstępowała na gilotynę.

Zatrzymała konia i w milczeniu patrzyła szeroko otwartymi oczyma, nieświadoma własnego lęku.

Hrabia Lavenham zdjął kapelusz.

– Dzień dobry, panno Compton!

– Dzień dobry… hrabio. – Głos jej drżał.

Zdawało jej się, że hrabia skrzywił wargi w cynicznym uśmiechu.

– Może pojedziemy w stronę Serpentine? – zaproponował.

– Oczywiście… tak… chętnie.

Nie potrafiła zapanować nad głosem.

Skierowali konie w stronę wody i ruszyli wolno, ramię przy ramieniu. Lokajczyk trzymał się z tyłu.

Ponieważ Ilonka nie mogła wydobyć z siebie słowa, nastała cisza. Hrabia najwyraźniej nie miał ochoty prowadzić rozmowy. Podjechali aż do samego brzegu Serpentine, staw błyszczał złotem porannego słońca.

Tu hrabia Lavenham ściągnął wodze.

– Zostawmy konie pod opieką pani lokajczyka i przejdźmy się nieco dalej między drzewa. Znajdziemy tam jakieś miejsce, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

– Tak… oczywiście… jak pan sobie życzy…

Hrabia zsiadł z konia, skinieniem ręki przywołał służącego i podał mu wodze. Wydał polecenie dosyć ostrym tonem, jakby był w złym humorze.

Następnie podszedł do dziewczyny i pomógł jej zejść z siodła.

Objął ją dłońmi w talii i poczuła, jak przez jej ciało przepływa strumień światła. Mógł się na nią gniewać, nie miało to najmniejszego znaczenia.

I tak go kochała.

Gdyby tylko zechciał raz jeszcze obdarzyć ją pocałunkiem!

O niczym więcej nie śmiała marzyć.

Nagle znalazła się znów na ziemi. Hrabia Lavenham oddał wodze jej konia lokajczykowi.

Wolno szli przed siebie wąską ścieżką prowadzącą między krzewy pod brzozami. Niespodziewanie znaleźli ustawioną w zaciszu ławeczkę. Ilonka uznała to miejsce za odpowiednie, więc usiadła.

Ledwie to zrobiła, zdała sobie sprawę, że byli tutaj całkowicie ukryci przed ludzkim wzrokiem, można ich było dostrzec jedynie z łodzi, z Serpentine.

Była bardzo zdenerwowana, toteż rozmyślnie zajęła się wyjątkowo starannym układaniem fałdów spódnicy. Hrabia Lavenham stał obok i przyglądał się jej z wysoka.

Równie dobrze mógłby stać na piedestale, na którym wyobrażała sobie tego arystokratę, kiedy go po raz pierwszy ujrzała – w jadalni u szczytu stołu. Nigdy nie zstąpi z wyżyn, by się zmieszać z pospolitym tłumem.

Jednak usiadł koło niej, jak wówczas gdy siedzieli na sofie w buduarze w pałacu Lavenham, i położył ramię na oparciu ławeczki. Zdjął cylinder i postawił go obok, na ziemi.

– Tak więc, mademoiselle Ilonko Ganymede – zagadnął mało zachęcającym tonem – cóż takiego ma mi pani do powiedzenia?

Ilonka nabrała głęboko powietrza.

– Chciałam pana… przeprosić- zaczęła. – Nie zamierzałam zrobić… nic złego… ale wiem teraz, że popełniłam ogromny błąd przyjeżdżając do pańskiego domu.