Barbara Cartland: Urocza Oszustka

W ciemnościach Noella widziała tylko niewyraźne kontury łóżka.

W pokoju panowała taka cisza, że słyszała głośne bicie własnego serca.

Przez chwilę przeraziła się, że być może wszystko to jest wytworem jej wyobraźni i Jasper wcale nie miał zamiaru zabić hrabiego.

Może właśnie teraz opróżnia regał z drogocennych tabakierek i zdejmuje miniatury ze ścian.

Była pewna, że się ośmieszyła. Pomyślała, że bardzo trudno będzie jej wytłumaczyć to wszystko hrabiemu i wtedy usłyszała delikatny szelest pod drzwiami.

Znieruchomiała.

Spojrzała zza zasłon na drzwi, które powoli się otwierały, aż pojawił się w nich Jasper.

Wszedł do pokoju. Widziała cień jego sylwetki.

Powoli, niemal bezszelestnie zmierzał w stronę łóżka.

Kiedy doszedł do celu, zatrzymał się i przez chwilę, która wydała się Noelli długa jak wieki, patrzył na przykryty pościelą kształt.

Nagle szybkim ruchem wyjął z kieszeni jakiś przedmiot i rzucił na łóżko.

W prawej dłoni Jaspera ujrzała długi sztylet.

Ostrze błysnęło w świetle księżyca, kiedy napastnik wbił je w miejsce, gdzie, jak się spodziewał, mogło być serce śpiącego w łóżku człowieka.

Właśnie w tym momencie hrabia wyszedł z ukrycia i powiedział:

– Dobry wieczór, Jasperze!

Nie spodziewałem się twojej wizyty.

Jasper drgnął i przestraszony uniósł głowę.

Noella zobaczyła teraz jego twarz, ponieważ padało na nią światło księżyca. Wydał się Noelli niemal komiczny, kiedy zupełnie osłupiały wpatrywał się w Lyndona. W pewnym momencie wykonał ruch, jakby chciał się odwrócić i uciec, ale dostrzegł rewolwer w dłoni hrabiego.

– Nie tak szybko – powiedział hrabia. -

Wyjaśnij mi najpierw, co tu robisz.

– Jeśli mnie zabijesz, zostaniesz oskarżony o morderstwo nie uzbrojonego człowieka!

– Jeśli można nazwać nie uzbrojonym człowiekiem kogoś, kto właśnie usiłował wbić sztylet w moje serce!

– Będziesz to musiał udowodnić! – Jasper uśmiechał się szyderczo. – To przecież Noella chciała cię zabić. Mam dowody, które przekonają sąd!

Zaskoczona jego słowami Noella wyszła bezwiednie zza zasłon.

W mgnieniu oka Jasper chwycił ją i przyciągnął do siebie, przystawiając sztylet do jej piersi.

– Spróbuj mnie zatrzymać, a ją zabiję! powiedział i ruszył tyłem w stronę drzwi, ciągnąc ze sobą Noellę.

– Zatrzymaj się – powiedział hrabia – albo będę strzelać. Jak wiesz, jestem dobrym strzelcem i zapewne nie chybię.

– Oszczędź tę kulę! Nie musisz jej ochraniać!

Ona nie jest twoją siostrą! Ta mała to oszustka!

Noella miała wrażenie, że słowa Jaspera zawisły w powietrzu.

Zrobił jeszcze jeden krok do tyłu, naciskając nieznacznie sztylet.

Krzyk przerażonej Noelli zlał się z hukiem strzału.

Ale to nie hrabia strzelił.

Strzał padł z tyłu, zza pleców Jaspera, który padł na ziemię, uwalniając Noellę.

Przez chwilę Noella stała ogłuszona hukiem wystrzału. Świat wirował jej przed oczami.

Wyciągnęła rękę przed siebie, szukając oparcia.

Hrabia objął ją, zanim upadła na ziemię.

Poczuła się bezpieczna. Zamknęła oczy.

Kiedy je otworzyła, ujrzała stojącego w progu Hawkinsa. Zdała sobie sprawę, że hrabia wynosi ją z pokoju.

Kiedy doszedł do jej sypialni, kopnął drzwi, wniósł ją do środka i delikatnie położył na łóżku.

Spojrzała mu w twarz i nagle zrozumiała, że go kocha.

Hrabia wykonał gest w kierunku drzwi.

– Nie odchodź – powiedziała, chwytając go za szlafrok.

– Muszę wrócić tam i doprowadzić wszystko do porządku – rzekł cicho. – Kiedy mnie nie będzie, niania zajmie się twoją raną.

Noella spojrzała na siebie. Krew cieknąca z rany zadanej jej przez Jaspera nasączyła negliż, tworząc na nim ciemnoczerwoną plamę.

Hrabia mocno pociągnął za linkę wiszącą przy łóżku, żeby przywołać nianię.

– Powiedz jej, żeby się tobą zajęła, ale nikomu innemu nic nie mów.

Wyszedł z pokoju, zanim zdążyła mu cokolwiek powiedzieć.

Przypomniała sobie, co Jasper powiedział hrabiemu. Uzmysłowiła sobie znaczenie wypadków, które się rozegrały w sypialni hrabiego.

Zaniosła się płaczem.

Pomyślała, że teraz z całą pewnością będzie musiała stąd odejść.

Zadrżała na myśl o męce rozstania z hrabią:

– Kocham go… kocham… kocham – powtarzała szeptem.

Do sypialni weszła niania otulona wełnianym szalem narzuconym na flanelowy szlafrok. Na jej twarzy malował się niepokój:

–

Dzwoniłaś? Co się stało?

– Ty krwawisz! – krzyknęła, kiedy ujrzała plamę na jej szlafroku. – Co ty zrobiłaś?

To… Jasper – wyjąkała Noella.

Przypomniała sobie, że Hawkins zabił Jaspera.

Pójdzie przez nią do więzienia, mogą go nawet powiesić. Rozpłakała się w głos.

Dlaczego spotkało ją coś tak strasznego?

I to teraz, kiedy była taka szczęśliwa.

Niania nie wypytywała Noelli. Szybko pomogła jej się rozebrać. Przemyła ranę, z ulgą stwierdzając, że nie była głęboka. Opatrzyła ją czystą szmatką i zabandażowała. Potem ubrała Noellę w czystą koszulę i ułożyła w pościeli.

Noella poddawała się tym wszystkim zabiegom jak bezwolna kukła, myśląc tylko o tym, że cały jej świat legł w gruzach.

Jeśli będą musieli wrócić do Worcestershire, już nigdy nie zobaczy hrabiego.

Noella leżała wsparta na poduszkach, a niania delikatnie umyła i osuszyła jej twarz miękkim bawełnianym ręcznikiem.

– Przestań już płakać, kochanie. Rana szybko się zagoi. Jutro poprosimy hrabiego, żeby wezwał lekarza – powiedziała niania.

– Nie! Nie! – wykrzyknęła Noella. – Nikt nie może się dowiedzieć… ani domyślić, co się stało tej nocy.

– Co się wydarzyło? – zapytała niania.

Noella z trudem zdobyła się na odpowiedź, i niemalże wyszeptała:

– Jasper groził, że mnie zabije i Hawkins go zastrzelił!

Niania spojrzała na nią, nie wierząc własnym uszom. Potem odezwała się cierpkim głosem:

– Świat będzie lepszy bez niego. Nie martw się, moja droga. Idź spać. Jutro rano na pewno lepiej się poczujesz.

Noella pomyślała, że stanie się odwrotnie, bo książę wygoni ich z zamku. Ale nie mogła już nic powiedzieć, bo słowa uwięzły jej w gardle.

Niania umyła zakrwawioną miskę, w której obmyła ranę Noelli. Zabrała okrwawione ręczniki, nocną koszulę i negliż.

– Pójdę już, kochana – powiedziała. – Chyba że chcesz jeszcze coś do picia?

– Nie, nic już nie chcę – odrzekła Noella.

Wiedziała, że niania nie powinna iść teraz do kuchni, gdzie mogłaby spotkać kogoś ze służby.

– W takim razie dobranoc. Niech Bóg cię ma w swojej opiece – powiedziała niania. -

Zostawię ci świecę, w razie gdyby jaśnie pan hrabia przyszedł do ciebie.

Noella nie zaprotestowała. Hrabia wspomniał, że przyjdzie do niej, ale nie spodziewała się, że będzie o tym pamiętał. Przemknęła jej przez głowę myśl, że być może kazał aresztować Hawkinsa. Przede wszystkim zaś musiał jakoś usunąć ciało Jaspera ze swojej sypialni.

Nie miała pojęcia, jak postąpi teraz hrabia.

Wiedziała tylko, że znienawidzi ją za to, że go oszukała.

Już nigdy nie będą tak zajmująco i przyjemnie rozmawiać, jak choćby dziś przy kolacji.

Chciałaby móc wyjechać, zanim hrabia ją wypędzi. Na razie jednak nie mogłaby się nawet ubrać. Przeszkadzałaby jej w tym obandażowana rana. Poza tym nie mogła wyjechać bez powozu. Myślała ze strachem, że być może spełnią się groźby Jaspera i hrabia wyrzuci ich, bez bagaży i pieniędzy.