Barbara Cartland: Urocza Oszustka

Noella zdała sobie sprawę, że Jasper z rozmysłem stara się jej ubliżyć. Była tym tak poniżona, że szybko powiedziała:

– Obiecałam już, że zrobię, co mi każesz.

– Dokładnie jak ci każę.

– Ale myślę, że powinieneś przyjść dzisiaj upierała się Noella. – Drzwi są otwarte. Chodź teraz ze mną. Wejdziesz do środka, a ja pójdę do siebie i udam, że nic nie wiem.

– O, to byłoby dla ciebie bardzo wygodne, nieprawdaż? – Jasper przedrzeźniał jej głos.

Zapadł już zmierzch, ale Noella zorientowała się, że Jasper bacznie ją obserwuje. Było to bardzo dziwne spojrzenie.

W pewnym momencie krzyknął.

– Co się stało? – zapytała.

– Skaleczyłem się w palec. Daj mi chusteczkę.

Noella sięgnęła do szarfy na biodrach i wyjęła zza niej chusteczkę, którą dała jej niania przed kolacją.

Nagle uświadomiła sobie, że jest to jedna z niewielu rzeczy, które były jej własnością, a nie zostały kupione za pieniądze hrabiego.

Tę chusteczkę uszyła dla niej mama na gwiazdkę.

W narożniku wyhaftowała inicjały Noelli otoczone kwiatami.

Spojrzała na Jaspera. W słabym świetle księżyca zdołała się jednak przyjrzeć jego rękom.

Naraz coś przykuło jej uwagę.

– Przecież masz własną. Zatkniętą za mankietem.

– Daj mi swoją – powiedział ostrym tonem.

Zanim zdołała odpowiedzieć, wyrwał jej chusteczkę i owinął nią palec.

Pomyślała, że Jasper nie ma powodów do takiej niegrzeczności, ale jej uwaga i tak nie zrobiłaby na nim większego wrażenia. Postanowiła przemilczeć jego zachowanie.

Uporawszy się z chusteczką, Jasper rzekł:

–

Teraz posłuchaj mnie i dobrze zapamiętaj, co ci powiem. Jutro wieczorem po kolacji, kiedy Lyndon pójdzie spać, upewnij się, że jest w swojej sypialni i otwórz drzwi ogrodowe.

Mówił bardzo powoli, jakby cały plan powstawał w jego głowie teraz, na gorąco.

– Będę czekał w pobliżu. Jeśli na schodach będzie ciemno, poprowadzisz mnie do korytarza, w którym jest twój pokój i główna sypialnia, zajmowana przez mojego wspaniałomyślnego kuzyna.

Znów słyszała w jego głosie ten sam straszny, mściwy ton. Noella zadrżała.

– A teraz wracaj. Gdyby ktoś cię zapytał, gdzie byłaś, odpowiedz, że wyszłaś zaczerpnąć świeżego powietrza. Rozumiesz?

– Tak… oczywiście, rozumiem – odpowiedziała Noella nieprzytomnie.

– No to na co czekasz? Idź już! I pamiętaj, jeśli jutro nie zrobisz tego, co ci każę, gorzko tego pożałujesz.

Jego pogróżki sprawiały Noelli niemal fizyczny ból. Ruszyła szybko przed siebie, starając się uciec jak najdalej od jego głosu. Kiedy wyszła z ciemności panujących wewnątrz świątyni na świeże powietrze, poczuła ogromną ulgę.

Na bezchmurnym niebie lśniły gwiazdy i jasny księżyc. W jego świetle pięknie się prezentowały wieże i baszty zamku.

Szybko ruszyła w jego stronę. Z każdym krokiem stawianym na murawie dziedzińca oddalała się od zagrożenia, jakim był dla niej Jasper.

Przypominał jadowitą żmiję. Nie umiała powiedzieć o nim niczego innego ponad to, że go nienawidzi.

Weszła do zamku przez ogrodowe drzwi.

Zamknęła je za sobą, zaryglowała, przekręciła klucz i skierowała się do sypialni.

Wewnątrz czekała na nią niania:

– Gdzie byłaś? – usłyszała jej pytanie.

– Na dole – odpowiedziała Noella.

– Pewnie czytałaś w bibliotece. – Noella nie zaprzeczyła. – Teraz szybko do łóżka – poganiała ją niania. – Wyśpij się, wypocznij i żadnego czytania. Tylko wzrok się od tego marnuje.

Zanim dożyjesz moich lat, będziesz zupełnie ślepa.

Morały niani zabrzmiały znajomo i pocieszająco.

Noella rozebrała się i położyła do łóżka.

Kiedy niania zdmuchnęła świecę, Noella przez chwilę myślała, że powinna jej opowiedzieć, co się wydarzyło i poprosić o radę.

Szybko jednak zdała sobie sprawę, że tylko ją zaniepokoi.

– Dobranoc, nianiu – powiedziała. – Nie zapomnij pomodlić się za mnie.

– Nigdy nie zapominam. Jestem pewna, że mama słyszy twoje modlitwy. Za życia była świętą kobietą. Na pewno słyszy twój głos w niebie.

Kiedy niania wyszła z sypialni, Noella pomodliła się do matki:

– Pomóż mi… mamo.

Wiem, że to, co robię, jest złe. Kiedy Jasper ukradnie z zamku kosztowności… wybuchnie potworna awantura… co powinnam wtedy zrobić?

Zadrżała na myśl o tym, co może ją czekać i znów się pomodliła. Długo jeszcze odmawiała pacierze, zanim wreszcie zasnęła.

Następnego ranka trudno było jej uwierzyć, że spotkanie i rozmowa z Jasperem były rzeczywistością, a nie częścią koszmarnego snu.

Kiedy jednak niania zapytała ją o chusteczkę, wspomnienie poprzedniego wieczoru znów ożyło z całą wyrazistością.

W ostatniej chwili powstrzymała się przed powiedzeniem na głos:

– Nawet to musiał mi ukraść.

Kiedy zeszła na dół i przechadzała się po wspaniałych salach zamku, uzmysłowiła sobie, że podświadomie próbuje odgadnąć, które przedmioty mogą paść łupem Jaspera.

Bardzo możliwe, że zechce wziąć bezcenne wazy Familie Rose wraz z zielono-złotymi stojakami, a może wysadzane jadeitami i kryształami ozdoby, które miały, według słów księcia, ogromną wartość.

W kolejnej sali znajdował się regał pełen tabakierek. Wiele z nich było wysadzanych diamentami i innymi szlachetnymi kamieniami.

Noella wiedziała, że była to niepowtarzalna i warta fortunę kolekcja.

Potem spojrzała na obrazy i miniatury. Jęknęła na samą myśl, że ktoś mógłby je stąd zabrać.

Wszystko tu było częścią historii rodu Ravenów.

Nie umiała się pogodzić z myślą, że bezcenne kolekcje, gromadzone wysiłkiem tak wielu pokoleń, padną łupem zepsutego hulaki, który je bezmyślnie przepuści.

– Kiedy ten rabunek się wyda, będę miała ogromne kłopoty – pomyślała z przerażeniem.

Postanowiła zrobić wszystko, żeby nie dać się wciągnąć w spisek Jaspera.

Zdenerwowana i zatrwożona cały dzień przechadzała się po zamku. Dotykała porcelany i innych pięknych przedmiotów. Przyglądała się obrazom, jakby w obawie, że lada moment ktoś je może zabrać, pozostawiając na ścianach puste ramy.

Hrabia wrócił krótko przed kolacją.

O siódmej trzydzieści czekała w pustym salonie, gdzie zwykle spotykali się przed wspólną wieczerzą.

Wszedł do pokoju w czarnym, wieczorowym stroju. Wyglądał niezwykle elegancko.

Miał na sobie długie spodnie, modne od czasów króla Jerzego IV. Zdaniem Noelli wyglądały one o wiele lepiej niż bryczesy do kolan i jedwabne pończochy.

– Przepraszam za tak długą nieobecność, Noello – powiedział, zbliżając się do niej. -

Nie sądziłem jednak, że będę tam aż tak zajęty.

– Przykro mi z powodu śmierci twojego wuja.

– Naszego! – poprawił ją hrabia, ale nie przestawał się uśmiechać.

– Na szczęście nie cierpiał – kontynuował po chwili – a jego żona, bardzo zrównoważona dama, zachowała godność i panowanie nad sobą, dzięki czemu wszystko poszło o wiele łatwiej, niż się spodziewałem.

– Czy miał dzieci? – zapytała Noella.

– Cztery córki. Był tym zresztą bardzo rozczarowany.

Johnson podszedł do stołu i podał hrabiemu lampkę szampana. Hrabia spróbował odrobinę i zapytał:

– A czym ty się zajmowałaś?

– Niczym specjalnym. Właściwie czekałam tylko na twój powrót.

– Mam wrażenie, że coś cię niepokoi – powiedział nieoczekiwanie hrabia. – Przecież zostawiłem ci wiadomość, że nie masz powodów, żeby się martwić. Przynajmniej przez najbliższe pół roku.