Barbara Cartland: Poskromienie Tygrysicy

Stała zupełnie nieruchomo, niczym kamienna statua. Ostry czubek noża dotykał śnieżnobiałej szyi.

– Mieli rację ci, którzy nazwali cię tygrysicą – rzekł sir Mortimer z groźną nutą w głosie.

– Ale, na Boga, kiedy zostaniesz moją żoną, już ja cię poskromię. I na początku będzie to bolesny proces.

Malvina milczała.

– Dobrze więc – odezwał się po dłuższej chwili sir Mortimer. – Jak sobie chcesz. Tak czy inaczej poślubisz mnie jutro rano albo wrócisz do Londynu naznaczona piętnem nierządnicy. Plotkarze rozedrą cię na strzępy!

Nie czekał na odpowiedź. Opuścił sypialnię, zatrzaskując za sobą drzwi.

Malvina usłyszała zgrzyt przekręcanego klucza, a potem szybkie, wściekłe kroki w korytarzu.

Dopiero kiedy ucichły, osunęła się na podłogę.

Nóż wypadł z jej bezwładnych palców.

Ukryła twarz w dłoniach.

Z całych sił walczyła ze słabością. Nie mogła teraz zemdleć! Jak ostatniej deski ratunku utrzymującej ją na powierzchni świadomości czepiała się wezwania do lorda Flore:

„Pomóż mi… uratuj mnie! Kocham cię…

Ocal mnie!”

Lord Flore w towarzystwie hrabiego Andovera przybył do stajen w majątku Maulton Park dokładnie o godzinie siódmej.

Zaskoczył go nieco widok czekającej na nich Rosette.

– Wstała pani tak wcześnie! – wykrzyknął zachwycony hrabia. – Jest pani wspaniała!

– Prosił mnie pan przecież… bym z nim pojechała… – odezwała się Rosette cicho.

– Ogromnie tego pragnąłem – rzekł hrabia Andover gorąco.

Stajenni przyprowadzili osiodłane konie i towarzystwo ruszyło po płaskim otwartym terenie.

Lord Flore szybko się zorientował, że ten ranek będzie zupełnie inny niż wszystkie poprzednie, a także zapewne różny od wszystkich następnych.

Hrabia Andover, zamiast się skoncentrować na prowadzeniu konia, nie spuszczał wzroku z Rosette. Dziewczyna natomiast za każdym razem, kiedy młodzieniec się do niej odezwał, płonęła wdzięcznym rumieńcem.

Ujechali tak najwyżej kilometr, kiedy lord Flore oznajmił, że poważne zadania wzywają go gdzie indziej, i zostawił młodych sam na sam.

Pomyślał z uśmiechem, że wreszcie swatanie, z takim zaangażowaniem prowadzone przez Malvinę, zaczyna przynosić owoce. Tyle że nie w stosunku do niego.

Musiał przyznać, iż był cokolwiek rozczarowany jej nieobecnością na porannej przejażdżce.

Miał zamiar z nią omówić kilka ważnych spraw.

„To niepodobne do niej – myślał – wylegiwać się tak długo, nawet jeśli wczoraj późno poszła spać”.

Objechał cały obszar przyszłego toru wyścigowego.

Z uwagą zaznaczył w pamięci, które drzewa i krzewy trzeba będzie usunąć. Odkrył jeszcze kilka spraw wymagających uzgodnienia z Malviną.

Wreszcie wrócił do stajen.

– Czy panna Maulton będzie dzisiaj jeździła? – zapytał Hodgsona.

– Nie, paniczu, dziś nie. Panna Maulton pojechała do miasta.

– Do Londynu?! – lord Flore nie wierzył własnym uszom.

– Tak, paniczu, do Londynu. Wyjechała zaraz po siódmej, z panem Mortimerem. Zaprzęgli dwa z tych nowych koni. Mam tylko nadzieję, że on potrafi nimi powozić.

– Pojechała z sir Mortimerem? – powtórzył lord Flore zdumiony.

– Tak, paniczu. A on kazał zatrzymać w Londynie dwa konie, co to już dawno miały być tutaj.

– Nie rozumiem, o czym mówisz. Dlaczego sir Mortimer nie pozwolił zabrać z Londynu koni, które stanowią własność panny Maulton?

– Chyba Dickson powie paniczowi wszystko lepiej niż ja. On był wtedy na służbie.

Masztalerz zawołał Dicksona.

Był to drugi w randze starszeństwa stajenny, doświadczony człowiek.

– Jego lordowska mość chce, żebyś mu opowiedział, co się działo w Londynie z naszymi nowymi końmi.

– Sir Mortimer powiedział – zaczął Dickson – że te dwa konie, co to są najlepsze, mają startować w wyścigu.

– W wyścigu? – powtórzył lord Flore. – W jakim wyścigu?!

– No tak. Parobki na Berkeley Square mówili, że ten wyścig ma być dzisiaj, a panienka Malvina ma się ścigać z panną Laker o wielkie pieniądze… o całe tysiące!

– Niewiarygodne! – mruknął lord Flore.

Wypytywał Dicksona jeszcze przez chwilę, aż zyskał pewność, że służący nic więcej nie wie. Następnie próbował przekonać siebie samego, że nie powinien się mieszać w nie swoje sprawy. Służba z pewnością zacznie plotkować, jeśli uzna, że sąsiad ich panienki robi wokół całego wydarzenia dziwnie dużo szumu.

Dosiadł więc konia i pojechał z powrotem do klasztoru Flore.

Po drodze rozmyślał głęboko, w jaką to znowu kabałę wplącze się Malvina tym razem.

Dlaczego, u licha, nic mu nie powiedziała?

W domu przeszedł przez wielki hall i w poszukiwaniu hrabiego Andovera zajrzał do komnaty opata.

Kiedy otworzył drzwi, para młodych odskoczyła od siebie raptownie. W oczach obojga zupełnie wyraźnie rysował się cień skruchy i niepewności.

Dla lorda Flore było całkowicie jasne, że David właśnie całował Rosette.

Przez moment oboje wyglądali na przestraszonych.

W końcu odezwał się David Andover:

– Pogratuluj mi, Sheltonie! Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!

Lord Flore uścisnął mu dłoń.

– Cieszą mnie tak cudowne wieści! Będziecie piękną parą. Życzę wam wszystkiego dobrego.

– Och, dziękuję panu, dziękuję! – wykrzyknęła Rosette. – Ale nie zamierzam zabierać panu Davida. Może oboje pomożemy doprowadzić ten cudowny zamek do dawnej świetności?

Lord Flore podziękował dziewczynie uśmiechem.

– Będziemy musieli później o tym pomówić.

Młodzi ludzie, rozpromienieni, zwrócili się ku sobie. Najwyraźniej nie mogli się doczekać, kiedy znów zostaną sami. Lord Flore musiał jednak jeszcze się czegoś dowiedzieć.

– Powiedz mi, Davidzie, czy znasz niejaką lady Laker?

Hrabia Andover pogrążył się w głębokiej zadumie.

– Jedyna Laker, o jakiej słyszałem – odezwał się po namyśle – to Lily Laker. Jedna z artystek występujących w amfiteatrze Astleya.

Prawdziwa czarodziejka w postępowaniu z końmi!

Dokonuje cudów.

Lord Flore wiedział, że w 1772 roku, w pobliżu mostu Westminsterskiego powstał cyrk zbudowany przez Astleya. Nieco później obiekt przekształcono w amfiteatr, który zasłynął na całym świecie.

Tak czy inaczej artystka, nawet z najsłynniejszego amfiteatru świata, nie była odpowiednim towarzystwem dla Malviny.

– To chciałem wiedzieć – powiedział lord Flore. – Bawcie się dobrze!

Zanim jeszcze na dobre wyszedł z pokoju, Rosette na powrót znalazła się w ramionach Davida.

Lord Flore pobiegł na piętro i zmienił ubranie do konnej jazdy na strój, w którym się pokazywał w londyńskim towarzystwie.

Następnie pojechał do stajen w Maulton Park.

– Daj mi dwa najlepsze konie – zwrócił się do Hodgsona – i najszybszy powóz.

Masztalerz podrapał się po głowie.

– Najszybszy powóz zabrała panienka – powiedział w końcu. – Ale jest jeszcze całkiem nowy wozik Dorszy.

Masztalerz źle wymówił nazwę, lecz lord Flore się zorientował, że chodzi o lekki powozik zaprojektowany przez ekscentrycznego w swej elegancji hrabiego D'Orsaya.

– Może być – ocenił.

– Panicz będzie jechał do miasta?

– Muszę odszukać pannę Maulton, Hodgson.

Myślę, że może być w tarapatach, ale nie mów o tym nikomu.

– Pewno, że nie – obiecał Hodgson. – Pani hrabina już nakazała szykować powóz na po obiedzie, więc pewnie panna Malvina się z nią spotka na Berkeley Square.