Juliette Benzoni - Katarzyna Tom 5

– Arnoldzie... – jęknęła przy jego ustach – proszę...

Arnold, ująwszy jej głowę w dłonie, odchylił ją do tyłu, by zobaczyć twarz żony w pełnym świetle.

– O co mnie prosisz, kochanie? Żebym cię kochał? Ależ ja właśnie mam zamiar to zrobić! Będę cię kochać aż do utraty tchu, aż zaczniesz błagać o łaskę. Tak bardzo cię pragnę! – Równocześnie pochylił się jeszcze bardziej i oboje upadli na niedźwiedzią skórę, rozciągniętą przy kominku. – Teraz jesteś moim więźniem i nie wyrwiesz mi się – powiedział obejmując ją mocno.

Ona także otoczyła męża ramionami, szukając gorączkowo jego ust.

– Nie mam ochoty ci się wyrywać, moje kochanie. Kochaj mnie, kochaj, aż zapomnę, że nie jestem tobą, aż będziemy tworzyć jedno ciało!

I przylgnęła do niego mocniej, by czuł każdą cząstkę jej ciała, po czym długo jeszcze słychać było w pokoju błogie jęki zakochanej kobiety.

Kiedy burza zmysłów minęła, Katarzyna patrząc na drzemiącego męża spytała nagle: – Co ci powiedział La Hire podczas balu? Czy to prawda, że na wiosnę musisz wyruszyć do boju?

Arnold odemknął jedno oko i naciągnąwszy niedźwiedzią skórę na siebie i nieco drżącą małżonkę, odpowiedział: – Anglicy zajmują jeszcze kilka pozycji. Dopóki ich nie przegnamy... Katarzyna nastraszyła się co niemiara, myśląc, że wszystko zacznie się od nowa.

– Nie chcę, żebyś wyjeżdżał, nie chcę, żebyś znowu mnie opuścił!

Odzyskałam cię i nie zamierzam cię utracić!

Zacisnęła wokół niego ramiona jak dziecko, bojąc się, że nagle mógłby się ulotnić. Arnold czule pogładził ją po policzku i delikatnie pocałował. Jego białe zęby błysnęły w uśmiechu.

– Czy sądzisz, że pilno mi cię opuścić, że mam ochotę spędzać samotnie noce bez ciebie? Jestem żołnierzem i to jest mój zawód. Jeśli wyjadę, ty wyjedziesz wraz ze mną. Kampanie nie trwają dłużej niż pół roku, a wszędzie, gdzie toczą się bitwy, są jakieś zamki na tyłach. Będziesz na mnie czekać i już nigdy się nie rozstaniemy. Koniec ze łzami, koniec ze strachem i z cierpieniami. Teraz nastał dla nas czas kochania. Nie stracimy więc z niego ani jednej chwili...