Heinrich Luyken - Pro Iŝtar

— Bone. Prenu kun vi du aŭ tri virojn. Mi prizorgos la veturilon.

— Ne…

— Tamen; forrapidu. Ne timu pro mi, mi petas.

Tuj kiam la popolamaso komencis formoviĝi, Lemuel tralaboris al si vojon, kaj malaperis kune kun tri el la dungitoj, kiuj, diveninte, ke ia maloportunaĵo okazis, ne ordonite sekvis lin.

Hagaj trankvile restis apud la veturilo. Per signo alvokinte filon de la pramisto, li ordonis al li, sin teni preta, kaj poste sekvi lin, je kelka distanco.

Intertempe la reĝino kaj ŝia sekvantaro eniris la pordegon, gardatan de la kolosaj «Sedoj». Nemultajn minutojn poste elvenis el la gvardiejo nombro da viroj, malkune, kiuj tuj sin enmiksis en la jam disiĝanta popolamaso, sub estreco de la juna oficiro, kiun la reĝino antaŭe alvokis al si. Hagaj tion atendis. Li ne evitis la serĉon, sed male restis, ĝis li estis certa, ke la oficiro lin ekvidis. Tiam li prenis la timonojn de la veturilo, kaj ŝajne indiferente kaj nesuspekteme forruladis ĝin. Lia nobla vizaĝo estis gravamiena, kaj en liaj okuloj, kiuj de tempo al tempo kvazaŭ preĝe leviĝis al la ĉielo, vidiĝis solena decidemo. Malrapide li iris tra strato post strato, celante magazenon de Lemuel, kiu tiam, laŭ lia scio, estis preskaŭ malplena kaj tute senhoma. Li sciis, ke la viroj, ses aŭ sep, daŭre sekvis lin je diversaj interspacoj.

Post duonhoro li eniris malriĉulan kvartalon apud la rivero, kaj fine atingis la celitan magazenon, starantan aparte inter disaj budoj, barakoj kaj aliaj tenejoj. Malferminte pezan pordon, li puŝis la veturilon en la tenejon. Apenaŭ li sin trovis trans la sojlo, eniris post li du el la viroj, kiuj sekvis lin de proksime. Hagaj sin turnis, kaj kun ŝajnigita surprizo demandis:

— Kion vi volas? Kion vi serĉas ĉi tie?

Intertempe ankaŭ la ceteraj viroj envenis. Unu el ili fermis la pordon, dum la aliaj rapide ĉirkaŭis Hagajon por malhelpi forkuron. La oficiro ekparolis:

— Viaj malicaj intrigoj finiĝas ĉi tie, Lemuel. Oni rekonis vin malgraŭ via lerta alivestiĝo.

— Mi estas malriĉa fruktovendisto, — respondis Hagaj. — Vi trompiĝas, sinjoro.

— Ne, mi ne trompiĝas, trompulo! — rediris la oficiro, — mi mem vidis vin, starantan antaŭ via puŝveturilo. Via alivesto ne estis sufiĉe efika.

Interplektante la brakojn sur la brusto, kaj elrektigante sin, Hagaj spite rigardis al vizaĝon de la oficiro kaj diris:

— Nu, mi estas Lemuel! Kion do vi volas, mortigema lakeaĉo de malvirta virino?

— Vin ĵetu sur la hundon! — furioze ekkriis la gvardiano.

Momenton poste la nobla maljunulo senŝanceliĝe ricevis seson da mortigaj vundoj, kaj malvive falis teren.

— Envolvu la kadavron en sakaĵon, — ordonis la estro, — kaj forigu la sangon de sur la tero. Ni devas atendi ĝis mallumiĝo. Tiam forportu ĝin kaj ĵetu en la riveron. Tiele pereu ĉiuj blasfemantoj kaj malamikoj de la dioj!

Tri horojn poste la bando ŝteliris el la magazeno per pordo, donanta alirejon al kajo. Ili portis la mortigiton en malgranda boato. Du viroj remis kelkan distancon al la mezo de la rivero, kaj faligis en la akvon la kadavron, pezigitan per ŝtonoj.

Elon, la juna pramisto, estis sekvinta la bandon je sendanĝera interspaco, kaj observis la tutan okazintaĵon, parte tra fendeto en la pordo. Kun miro li demandis sin, kial tia, ŝajne viglega viro tiel mallerte lasis ilin kapti kaj mortigi lin. Ke tio povus esti nobla, intence farita sinofero, neniel venis en la kapon de la krudulo.

Gaje kaj tre kontenta pri si mem la estro de la bando iris al la renkonto de Zalmuna en la parko malantaŭ la reĝa palaco. Bonege prosperis al li plenumi la komision, konfiditan al li de la reĝino kaj de la bela pastrino. Jam li vidis sin en la pensoj sekreta konfidato de la plej altaj kaj belaj sinjorinoj de la kortego, kaj revis pri belaj aventuroj kaj rapida plialtrangiĝado. Zalmuna atendis lin senpacience de pli ol unu horo. La ĝojo, kiun inspiris al ŝi la espero, ke la oficiro sukcesos okazigi la morton de ŝia ĉefa malamiko, Lemuel, multe sufokiĝis de novaĵo, intertempe ricevita, pri la subita malapero de Adaha kaj de Naama. Kvankam ŝi forte penis kredigi al si, ke la aludo de Ajla pri la amo de Adaha al Omar kaj pri la verŝajna celo de la knabino estas ridindaj fantaziaĵoj, ŝi ne povis forigi la eblecon el siaj pensoj. Levi la okulojn al tia nobelo, kiel Omar, estus de la flanko de juna servistino, iama sklavino, netolerebla aroganteco. Kaj pri juna, alloga virino, entrepreninta tian danĝeran vojaĝon, sola, oni eĉ ne aŭdis en baladoj. Pa! sensencaĵo! — Kaj tamen, supoze, ke la knabino lin amas. Kio do? Ĉu ŝi mem, sur ŝia loko, ne estus inklina fari tion saman? Certe! Ĉiuokaze, estus tre nekredeble, ke ŝi eltrovos la kaŝejon de Omar; kaj en la okazo, ke ŝi ankoraŭ ne trafis Lemuelon, ŝi certe perdiĝos en tia urbego kiel Babel.

La maltrankvilajn meditojn de Zalmuna interrompis la alveno de la atendita gvardiano. Ŝi akceptis la iom ornamitan raporton de la oficiro kun granda ĝojo kaj senŝarĝiĝo de la koro.

— Ĉu vi estas certa, ke la viroj scias nenion pri la personoj, kiuj komisiis vin? — demandis Zalmuna.

— Ili ne havas eĉ supozeton, mia sinjorino, mi ĵuras per la glora diino, kies honorata pastrino vi estas. Kiel Lemuel, tiel pereu ĉiuj viaj malamikoj kaj ĉiuj blasfemantoj al la dioj!

— Nu, — diris Zalmuna, tre kontenta pri la fervoro de la juna kavaliro, — se vi estas diskreta kaj sindonema, eble vi povos servi al ni per pluaj komisioj. Sed memoru, ke la aferoj de la granda diino postulas nepran sekretecon.

La koro de la viro eksaltis de ĝojo. Riverencinte antaŭ la adorata pastrino, li diris:

— De nun mi havos nur unu deziron, nome fidele servi al la reĝino kaj al vi, mia sinjorino. Mi taksos mian vivon kiel grenventumaĵon, kompare kun la feliĉo servi al vi!

— Mi kredas, — respondis Zalmuna kun dignoplena sinteno, — en okazo de bezono ni scias, kie vin trovi. Nun, foriru tra la pordo apud la ĉevalejo; kaj la dioj gardu vin.

Se amo al Omar kaj indignego kontraŭ Zalmuna kaj la ĉefpastroj ne subtenus Lemuelon, li jam antaŭe forlasus la naŭzan kvartalon, en kiu li ekloĝis, kaj rompus la interrilatojn al la malnobla pramistaro, kiun li dungis. Kutiminte al kunuleco kun ĉiuspecaj homoj en multaj landoj, li ne estis tre naŭziĝema, sed kuntuŝiĝado kun kanajlaro, tia, kiun li renkontadis en la malpura gastejo de la Mitanido, preskaŭ transpaŝis por li la limon de elportebleco. Tamen li kredis, ke nur tie li povas trovi sendanĝerecon, kaj ke la krudaj riverlaboristoj estas por li en la nunaj cirkonstancoj la plej taŭgaj helpantoj.

Jam longan tempon post la subiro de la suno Lemuel atendis en la domaĉo de la pramisto la alvenon de Hagaj kaj de Dingir, kiun li antaŭe petis viziti lin tie la saman vesperon. Li sentis kreskantan maltrankvilon pro Hagaj kaj bedaŭris, ke li konsentis sin vesti sammaniere kiel li.

Elon eniris la ĉambron, en kiu Lemuel sidis sur pakaĵo da komercaĵoj. La juna viro estis el la dungitaj viroj la plej inteligenta kaj la plej fidinda kaj la sola, kiu montris sufiĉe da intereso en la misteraj aferoj de la sinjoroj, kies verajn nomojn li ne sciis.

— Nu, — demandis Lemuel, — kie estas Gomer?

— Sinjoro, — respondis Elon eviteme, — mi precize plenumis la ordonon de Gomer, kaj sekvis lin de malproksime.

— Kio do okazis?

— Aro da viroj el la palaco ankaŭ sekvis lin de pli proksime, sed kun malbona intenco…

— Daŭrigu.

— Mi timas, sinjoro, ke malĝojo plenigos vin, kiam vi scios, ke via amiko plu ne vivas.

Lemuel eksaltis kriante:

— Kio? Plu ne vivas?

— Tiel estas. La viroj sekvis lin ĝis senhoma kvartalo apud la rivero, kie staras kelke da malnovaj tenejoj. Mi ofte miris, ke Gomer ne rimarkas, ke viroj sekvas lin. Poste la afero aspektis, kvazaŭ li volas konduki ilin en embuskon. Gomer eniris unu el la konstruaĵoj, kaj la viroj sekvis lin. Tra fendo en la pordo mi observis la tutan aferon. Post ambaŭflankaj insultoj Gomer ricevis dekon da mortigaj pikegoj. Li neniel penis sin defendi; kaj mi ne povis savi lin, sinjoro. Kio estis mi, kontraŭ ok armitaj gvardianoj? mi atendadis, por vidi, kio okazos plue. Jam komencis mallumiĝi. Fine la viroj metis la kadavron en boaton, kaj du el ili remis rivermezen. Tie ili ĵetis lin en la akvon. Mi aŭdis la plaŭdon. Poste mi ŝteliris ĉi tien kun malĝojo en la koro, por sciigi al vi. Vidu; mi diris al vi la veron. Morgaŭ matene vi povos rigardi la postesignojn de la sango de via amiko, kvankam la friponoj kovris ilin per sablo. Mi povos konduki vin al la loko.