Amy Blankenship - Gevaarlijke Dingen

Steven zag hoe de vrouw heen en weer liep en zelfs haar lippen geluidloos kon zien bewegen terwijl ze in haar hoofd schoot. Hij stak een hand uit en legde die zachtjes op haar arm in een poging haar te kalmeren. “Jewel, niets van dit alles is jouw schuld.”

Ze kneep haar ogen samen, keek naar zijn hand en keek hem vervolgens aan. "Je hebt gedeeltelijk gelijk. Het is net zo goed jouw schuld als die van mij. En nu dat vader dood is, hoef ik niet meer met Anthony te trouwen en hoef ik absoluut niet met je getrouwd te blijven.”

Jewel wendde zich van hem af, zodat hij zijn hand zou loslaten. Het laatste wat ze nu nodig had, was om haar zonden kwijt te raken… ze was schuldig als de hel. Ze had Anthony de spijkers gegeven om haar eigen vader te kruisigen.

Steven wilde het niet toegeven, maar haar woorden staken hem diep. Hij reageerde op de enige manier waarop hij wist, ze wilde op dit moment duidelijk geen woorden van aanmoediging of vriendelijkheid horen.

“Denk je echt dat Anthony niet meer achter jou aan komt omdat hij je vader heeft vermoord?” Schreeuwde Steven. Hij wist dat hij gelijk had en dat ze niet naar een verdomd woord zou luisteren.

"Hij heeft mijn vader vermoord… Ik was aan het dansen met de duivel omdat ik vader veilig en levend wilde hebben. Als Anthony nu in mijn buurt durft te komen, schiet ik zijn hoofd eraf.” Jewel voelde zich raar. Het leek alsof ze volkomen kalm was aan de buitenkant, maar aan de binnenkant als een gek trilde.

Ze had urenlang gehuild, maar de woede had haar eindelijk ontnuchterd. Ze zou genoeg tranen hebben vergoten. Nu was het tijd om haar leven terug te nemen. Ze had een plan bedacht om Anthony in de val te lokken en ze bad dat Steven gelijk had… dat Anthony voor haar zou komen, omdat ze klaar zou zijn voor hem.

"Ik kan je niet laten gaan," informeerde Steven haar. Als ze zichzelf niet zou beschermen, dan als haar partner… zou hij het voor haar moeten doen. Hij zag hoe haar roodomrande ogen zich omdraaiden en met de zijne zochten.

“Dan ben je niet beter dan Anthony en ik zal je voor de rest van mijn leven haten”, zei ze koppig. Ze wilde dat Steven boos op haar werd, haar eruit gooide en zijn handen van haar aftrok. Als hij dat deed… dan zou Anthony hem misschien niet op dezelfde manier vermoorden als hij haar vader had gedaan. Ze wilde niet schuldig zijn aan nog meer vreselijker sterfgevallen, tenzij het Anthony was… daar zou ze graag de schuld van op zich nemen.

Steven keek haar even aan en gooide toen de deur open en ging opzij. "Ga maar dan. Ik bied aan om je te redden en je wilt helemaal uit je dak gaan? Kom op, en laten we eens kijken hoe ver je komt tegen iets waarvan je geen idee hebt hoe je het moet doden.” Steven glimlachte boos naar haar, “je weet dat de films niets anders zijn dan een fabeltje.”

“Ik denk dat jij het wel zal weten!” Schreeuwde Jewel terug en deed een paar stappen naar voren. Waarom probeerde hij haar nog te redden? Snapte hij niet dat hij door haar vermoord zou worden?

Steven sloot zijn ogen en keek weg. "Ja, ik zal het wel weten… toch?" Hij spotte en keek toen Jewel probeerde hem voorbij te schieten. In paniek ving Steven haar rond de taille en trok haar dichterbij, "Verdomme, wacht!" Gaf hij toe.

Jewel begon tegen hem te kronkelen, dus trok hij haar steviger tegen zich aan. "Als je hem in de val wil lokken, dan is dat prima, maar je kunt het niet alleen. Laat ons je helpen."

Jewel duwde tegen zijn borst en leunde achterover zodat ze naar hem kon kijken. "Waarom? Dus zodat je ook aan een kruis kunt worden opgehangen?” Ze wilde schreeuwen toen het visioen zich een weg naar haar geest baande. "Ik wil niet dat dit gebeurt."

Ze wist niet precies wat ze voor Steven voelde, maar de gedachte dat hij zo aan zijn einde zou komen, gaf haar het gevoel dat ze in haar borst was gestoken. "Als je me nu laat gaan, dan heeft hij geen reden om achter je aan te komen." Ze greep de voorkant van zijn shirt in haar kleine handjes. "Je zult veilig zijn… en leven."

“Hij komt toch achter me aan,' bracht Steven haar op de hoogte en ging vervolgens met zijn vinger langs het paringsteken dat hij haar had gegeven. Hij glimlachte zacht toen hij haar voelde huiveren bij zijn aanraking. "Zoals ik al zei, dit is het echte leven. Als je naar hem teruggaat en hij ziet dat paringsteken, zal hij achter mij aan komen, ongeacht wat je zegt of doet.”

Jewel leunde tegen de stevige warme borst die hij bood en sloot haar ogen. Ze voelde haar woede vervagen in de veiligheid van zijn armen en wilde stampen van frustratie. De droefheid van het verlies van haar vader begon weer naar boven te komen, maar ze wilde niet huilen.

Steven wikkelde Jewel in een geruststellende knuffel. Hij kon haar niet de schuld geven van de manier waarop ze acteerde. Als Anthony net zijn vader had vermoord, zou geen enkele kracht in deze wereld of de volgende hem kunnen tegenhouden.

"Kijk, wat denk je hiervan?" Vroeg hij een beetje achterover leunend en haar gezicht naar de zijne kantelend. "We hebben een vergadering in de ochtend en iedereen zal er zijn. We zullen je helpen iets beters te bedenken dan alleen jezelf aan hem over te geven. Hoe dan ook, bij ons zul je een leger naast je hebben. Zonder ons zul je geconfronteerd worden met een leger weerwolven en wat je ook doet… Anthony zal je hebben.” Hij streelde haar wang terwijl hij haar aankeek, “en ik wil niet dat Anthony jou krijgt.”

Jewel liet haar hoofd tegen Stevens borst zakken en haalde diep adem. Hij had gelijk. Ze wilde niet in de buurt van dat monster zijn na wat hij had gedaan. Ze drukte haar oor tegen Stevens borst en luisterde naar zijn krachtige en gestage hartslag. Hoe vaak had hij haar gered van vampiers, van Anthony en nu van haar dwaze zelf?

“Wil je me vanavond vasthouden?” Fluisterde Jewel, wetend dat als hij haar losliet, zou de gruwel van de laatste paar uur terugkomen om haar te achtervolgen. Ze keek naar hem op en hield zijn blik vast met die van haar. Haar lippen weken uiteen door een gevoel van warmte door het midden van haar lichaam.

Hoe kon hij haar woede kalmeren en haar het gevoel geven dat ze op hetzelfde moment in brand stond? Ze keek snel weg en wilde niet dat hij haar verwarring las.

Steven antwoorde niet en tilde haar op, schopte de deur met zijn voet dicht en liep terug door de kamer en zette haar op de rand van het bed. Ze trok haar schoenen uit, hij trok snel de zijne uit en ging met haar mee. Hij hoorde de snelle ademhaling van Jewel toen hij haar tegen zich aan trok, zodat hij zijn lichaam tegen de hare kon leggen. Het zou nog steeds tijd kosten… maar hij zou verdoemd zijn als hij Jewel zo gemakkelijk liet gaan.

Kriss ging het appartement binnen dat hij met Tabatha deelde en sloot de deur achter zich. Hij had hoog en laag naar Dean gezocht en geen spoor van hem of de demon gevonden waar hij achteraan zat.

Eén ding over hun soort, als ze zich wilden verbergen, wisten ze hoe ze moesten verdwijnen en geen sporen nalaten van waar ze waren. Hij had de demon overal kunnen voelen, hoewel hij die nooit had gezien. Pas toen het bevrijd was, besefte hij dat hij altijd zijn aanwezigheid had kunnen voelen. Hij kon nog steeds de boosaardige intentie van die duistere persoonlijkheid voelen, zelfs in zijn huis… het maakte zijn maag van streek.

Toen hij door het donkere appartement liep, liep Kriss terug naar de slaapkamer van Tabatha en glimlachte naar het onschuldige gezicht dat in bed lag te slapen. Ze was opgekruld als een kitten rond haar favoriete knuffelbeest… een Yorkie hond met zijn tong naar buiten stekend. Het knuffeldier was het enige overblijfsel uit haar jeugd dat was overgebleven. Een paar jaar geleden was ze ingestort en had hem het verhaal van Scrappy verteld en hoe de hond was verdwenen toen ze de laatste keer met haar ouders op vakantie was.