Amy Blankenship - Gevaarlijke Dingen

Hij kromp vanbinnen ineen hoe hij zijn positie gebruikte om dichter bij Envy te komen. Hij was zich ook goed bewust van hoe het eruit zou zien voor iedereen. Devon ging ervan uit dat hij opnieuw gebruik maakte van Envy, maar dat was ver van de waarheid. Aan de andere kant, hij stond erboven dat het gebruiken van haar broer om dichter bij haar te komen en zijn werk op hetzelfde moment te doen. Devon zou gewoon moeten leren dat alles geoorloofd was in liefde en oorlog… en moge de beste shapeshifter winnen.

“Ik ben één en al oor,” gromde Chad en sloeg zijn armen over zijn borst om de aandacht van Trevor te trekken van waar hij ook was. Hij had zichzelf nooit als paranormaal begaafd gezien, maar hij was op het moment aardig bezig met het lezen van Trevor.

"We weten niet veel over de demon, alleen dat hij daar al een aantal eeuwen vastzat. Het bestaan ervan dateert van vóór alles wat we hebben geregistreerd bij P.I.T. maar we zijn nog steeds op zoek naar aanwijzingen,” begon Zackary en hoopte dat Trevor erin zou springen.

“Dus je wist dat er een demon onder de begraafplaats was opgesloten voor wie weet hoe lang en je hebt er niets aan gedaan?” Vroeg Chad.

Trevor trok een wenkbrauw naar hem op: “Wat zou je ervan verwachten dat we eraan doen? Helpen om vrij te komen? Het zat daar vast en we weten niet eens hoe in godsnaam een gevallen en een vampier in staat waren om de betovering te verbreken.”

"Gevallene?" Vroeg Chad. “Bedoel je een van de engelen waarover Envy me heeft verteld?”

Zackary knikte, “Ja, we kennen ze al heel lang. We weten dat er anderen zijn, maar we kunnen ze nergens vinden, en blijkbaar wisten de twee gesneuvelden die in de stad woonden niet eens het bestaan van de ander in de grot, totdat iemand daarheen ging.”

"We hebben ook iemand die weet hoe om te gaan met demonen," bood Trevor aan. "Met een beetje geluk, zal ze in staat zijn om erachter te komen als we haar bellen."

“Het is nog niet te laat om je terug te trekken,” zei Zackary tegen Chad. "Zeg het gewoon en we zullen je geheugen wissen van alles wat er is gebeurd."

Chad fronste en begon koffie in te schenken voor hen drieën. Hij was zijn hele leven een agent geweest omdat hij een verschil wilde maken. Meer dan eens voelde hij echter dat hij niet genoeg deed. Er was altijd nog een drugsdealer, nog een moordenaar, nog een verkeersovertreding… het leek me soms niet de moeite waard. Maar wat Trevor en Zackary aan het doen waren, maakte een verschil… het soort verschil dat Chad altijd al had willen maken.

Hij nam een grote slok koffie en zette zijn kopje neer en knikte één keer. "Ik doe mee."

*****

Angelica besloot dat telefoons erger waren dan demonen toen haar om drie uur 's morgens begon te rinkelen. Toen ze naar de beller-ID keek, kneep ze haar ogen dicht en greep de hoorn. Ze nam op, duwde haar donkere haar uit de weg en legde het tegen haar oor.

“Tenzij de wereld uit elkaar valt, de zeeën rood zijn geworden, de zeven plagen van Egypte zijn teruggekeerd, of je gaat dood, er kan maar beter een verdomd goede verklaring zijn dat je me wakker maakt,” gromde ze.

"Ach, kom op Boo… is dat een manier om met je Zacky-beer te praten?"

Angelica hing op en liet haar hoofd achterover op het kussen vallen. Ze was net weer in slaap gevallen toen de telefoon opnieuw ging. Zonder naar de telefoon te kijken, nam ze weer op en sprak opnieuw.

"Ik krijg je wel te pakken, Zackary," mompelde ze. "Jij en je kleine hond ook."

"O my, Wizard of Oz flashbacks," hijgde Zackary en Angelica glimlachte heimelijk naar zijn capriolen, blij dat hij haar niet kon zien.

"Wat wil je?" Ze ging rechtop zitten en duwde haar haar uit haar gezicht.

“We hebben een heel smerige zaak gekregen, Misery genaamd,” bood Zachary aan.

Angelica klom uit bed en deed de lamp aan. "Hoe groot?"

“Niet zeker, maar ik denk een niveau zeven.” Hij glimlachte naar de telefoon wetende dat dit haar aandacht wel zou trekken… en hij vond het gewoon leuk om Boo's aandacht te krijgen.

Angelica liep de woonkamer in en zette haar laptop aan. Ze typte een paar dingen in en keek bedenkelijk.

"Niveau zeven? Weet je het zeker?” Vroeg ze. Alles boven een niveau vijf was erg gevaarlijk en uiterst zeldzaam.

“Het is maar een gok,' antwoordde Zackary.” Het was in staat om een van onze twee gevallene te vangen die we hebben gevolgd en blijkbaar was er al een andere gevallene die daar al lang mee bezig was. Omdat ze als niveau zeven worden beschouwd, ga ik ervan uit dat alles dat krachtig genoeg is om iemand op te sluiten gelijk is.”

Angelica zocht in haar database. Meer dan driekwart ervan was illegaal verkregen uit de gewelven van het Vaticaan, maar niemand kon haar resultaten ontkennen. Het feit dat een level zeven demon ontdekt kon zijn in Los Angeles was meer dan voldoende reden om niet alleen haar wakker te maken, maar de rest van de P.I.T. bemanning ook.

Elke demon werd geplaatst in een klasse van één tot tien, waarbij niveau tien gelijk stond aan Satan zelf. Ze zou het vreselijk vinden om iemand tegen het lijf te lopen die genoeg magie bezat om een level zeven demon te verzegelen… je zou het donder van God nodig hebben om het te laten verdwijnen.

“Ik vind niets over een demon met de naam Misery in Los Angeles,” zei ze na een paar minuten. "Laat me mijn externe harde schijf aansluiten en die bestanden bekijken."

Ze hoorde Zackary met iemand op de achtergrond praten en bedacht dat het Trevor was totdat ze een andere stem hoorde die meedeed aan het gesprek.

"Met wie praat je?" Vroeg ze nieuwsgierig.

"Het nieuwste lid van ons team, Chad," antwoordde Zackary. "Hij is een plaatselijke politieman die een beetje te veel weet, dus we hebben hem ertoe aangezet de massa te beschermen, en met de massa bedoel ik de andere idioten waarmee hij werkt."

Angelica grijnsde: “Ze zijn waarschijnlijk slechter daarbuiten.”

“Niet veel,” zei Zackary.

"Oké," zei Angelica. "Ik heb het aangesloten, laten we even rondkijken en zien wat ik hier allemaal heb."

"Bedoel je dat je het niet weet?" Vroeg Zackary verbaasd.

Angelica zuchtte: “Je weet hoe ik ben. Ik zou mijn hoofd vergeten als die niet vast zat. Ik heb alleen de kans gehad om een fractie van dit ding te bekijken.”

"Ja, je hebt het in grote haast gedownload." Zei Zackary en zuchttein zichzelf. "Goede tijden, goede tijden."

Angelica betrad de harde schijf en typte een woord in haar zoekvraag en drukte op Enter.

“Ik neem aan dat je jezelf nog steeds niet gedraagt?” Vroeg Angelica terwijl ze op de bank leunde terwijl de computer zijn werk deed.

"Echt niet," lachte Zackary. "Je kunt me nergens mee naartoe nemen, weet je nog?"

Angelica huiverde toen ze zich een paar maanden geleden nog herinnerde toen ze naar een groot gala waren gegaan terwijl ze achter een vierjarige weerwolf aanliepen die verdwaald was en er niet erg blij mee was. Tegen het einde van de nacht was Zackary zijn broek kwijtgeraakt omdat de weerwolf tijdens de woedeaanval van een kind was getransformeerd en ze in flarden had gescheurd.

Het grappigste was dat Zackary niets had gezegd, z’n broek gewoon uitgedaan had en rondliep in zijn ondergoed en smokingjasje en hemd. Angelica kon niet uitmaken of ze in verlegenheid moest worden gebracht of dat ze in lachen moest uitbarsten. Toen ze zijn benen zag met de kniekousen en de nette schoenen, het aanzicht had haar bijna gedood toen een aantal jonge dames zich om hem heen drongen om te dansen.

Haar laptop piepte en ze ging kijken wat de zoekopdracht had gevonden.

"Vind je iets?" Vroeg Zackary.

Angelica opende een paar van de bestanden waarin het woord Misery zich bevond en begon te lezen. Haar sigaret gleed uit haar vingers terwijl ze las en landde op haar voet.