Candace Bushnell: Seks w wielkim mieście

– Tak, ty byś wyszła tylko za takiego faceta – mruknęła z przekąsem Carrie, zapalając papierosa. – Za takiego, który już jest żonaty.

– Pieprzysz bzdury – powiedziała Sam.

– Idziesz gdzieś potem? – spytała Carrie.

– Na obiad z… – Sam wymieniła znanego malarza. – A ty do domciu?

– Powiedziałam Bigowi, że mu ugotuję obiad.

– Jakie to słodkie. Gotowanie obiadu – zaśmiała się Sam.

– A pewnie – powiedziała Carrie. Zgasiła papierosa i przez obrotowe drzwi wymaszerowała na ulicę.

Związek? Co za głupota Sam miała wspaniały tydzień.

– Masz czasem takie tygodnie, kiedy, no, sama nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale wchodzisz gdzieś, a każdy facet chce z tobą być? – spytała Sam, dzwoniąc do Carrie.

Sam poszła na imprezę, gdzie wpadła na faceta, którego nie widziała od mniej więcej siedmiu lat. To był jeden z tych, za którymi siedem lat temu uganiały się wszystkie kobiety na Upper East Side. Był przystojny, pochodził z zamożnej rodziny z koneksjami, umawiał się z modelkami. A teraz, jak twierdził, szukał stałego związku. Na imprezie Sam pozwoliła mu osaczyć się w kącie. Wypił już kilka drinków.

– Zawsze uważałem, że jesteś piękna – powiedział. – Ale się ciebie bałem.

– Bałeś się? Mnie? – zaśmiała się Sam.

– Byłaś bystra. I ostra. Myślałem, że mnie rozerwiesz na strzępy.

– Mówisz po prostu, że uważałeś mnie za sukę.

– O nie, nie za sukę. Bałem się, że ci nie dorównam.

– A teraz?

– Nie wiem.

– Lubię, kiedy mężczyźni uważają mnie za mądrzejszą od siebie – powiedziała Sam. – Bo to zwykle prawda.

Poszli na obiad. Znów wypili.

– O Boże, Sam – powiedział. – Nie wierzę, że tu z tobą jestem.

– Dlaczego? – spytała Sam, patrząc na niego przez uniesioną do góry szklankę.

– Ciągle o tobie czytałem w gazetach. Chciałem się z tobą skontaktować. Ale myślałem sobie, ona jest teraz sławna.

– Wcale nie jestem sławna – zagruchała Sam. – Nawet nie chcę być sławna…

I zaczęli się całować. Sam dotknęła jego niewymownego, a ten był duży. Naprawdę duży.

– Wiesz, jest coś w tych naprawdę, naprawdę dużych – mówiła później do Carrie. – Chcesz się z nimi pieprzyć.

– I to właśnie zrobiłaś? – spytała Carrie.

– Nie. Powiedział, że chce wrócić do domu. Następnego dnia zadzwonił. Chce… prawdziwego związku. Masz pojęcie? Co za głupota.

Gadająca papuga Carrie i Mr. Big pojechali na weekend do rodziców Carrie. W jej domu wszyscy gotowali. Mr. Big dokonywał heroicznych wysiłków, by się przyłączyć.

– Ja zrobię sos – zaofiarował.

– Tylko go nie spieprz – szepnęła mu Carrie do ucha, przechodząc obok.

– A co jest nie tak z moimi sosami? Robię wspaniałe sosy.

– Ostatnim razem dolałeś do sosu whisky czy coś takiego. Był straszny.

– To ja dolałem – powiedział ojciec Carrie.

– O, przepraszam – poprawiła się Carrie drwiąco. – Zapomniałam.

Mr. Big nic nie powiedział. Następnego dnia wrócili do miasta i poszli na obiad z jego znajomymi. Same pary, od lat po ślubie. Ktoś zaczął rozmowę o papugach. Ze mają papugę, która mówi.

– Kiedyś poszedłem do Woolwortha, kupiłem papużkę za jedyne dziesięć doków i nauczyłem ją mówić – powiedział Mr. Big.

– Takie papugi nie mówią – stwierdziła chłodno Carrie.

– Ta gadała – upierał się Mr. Big. – Mówiła „cześć, Snippy”. To było imię mojego psa.

W drodze powrotnej do domu, w taksówce, Carrie powiedziała:

– To nie mogła być taka papuga. To musiał być inny gatunek.

– Gadała – powtórzył Mr. Big i zapalił cygaro. Przez resztę drogi do domu nie odezwali się do siebie ani słowem.

„W to się nie ładuj”

Carrie i Mr. Big pojechali na weekend do Hamptons. Wiosna jeszcze nie całkiem nadeszła, pogoda była depresyjna. Zapalili w kominku. Czytali książki. Wypożyczyli filmy. Mr. Big lubił tylko filmy akcji. Kiedyś Carrie oglądała je razem z nim, ale teraz już nie mogła.

– To dla mnie strata czasu – stwierdziła.

– To sobie poczytaj – powiedział Mr. Big.

– Czytanie mnie znudziło. Idę na spacer.

– Pójdę z tobą. Jak tylko ten film się skończy.

Więc usiadła obok niego, patrzyła na film i miała podły nastrój. Na obiad poszli do Palm. Carrie coś powiedziała, a on na to: „Jakie to głupie”.

– Naprawdę? Interesujące, że nazywasz mnie głupią. Zwłaszcza że jestem od ciebie mądrzejsza – wycedziła Carrie.

Mr. Big się roześmiał.

– A skoro tak uważasz, to naprawdę jesteś głupia.

– Nie zaczynaj, kurwa, ze mną – syknęła Carrie. Przechyliła się przez stół, nagle tak wściekła, że sama siebie nie poznawała. – Bo jak ze mną, kurwa, zadrzesz, to już dopilnuję, żeby cię rozpieprzyć w drobny mak! I nawet przez sekundę nie miej wątpliwości, że zrobię to z największą radością.

– Nie wstajesz dość wcześnie, żeby mnie pieprzyć – próbował zażartować Mr. Big.

– Bo nie mam ochoty. Jeszcze to do ciebie nie dotarło?

– Otarła kącik ust serwetką. „W to się nie ładuj – myślała.

– Tylko się w to nie ładuj”. A na głos powiedziała: – Przepraszam. Odbiło mi, jestem jakaś spięta.

Nazajutrz rano, kiedy wrócili do miasta, Mr. Big powiedział:

– No, to pogadamy później.

– Pogadamy? To znaczy, że dziś wieczorem się nie zobaczymy? – spytała Carrie.

– Nie wiem. Myślę, że może powinniśmy zrobić sobie małą przerwę. Odpocząć od siebie przez kilka dni, aż ten nastrój ci przejdzie.

– Już dawno mi przeszedł.

Zadzwoniła do niego do pracy.

– Chyba o czymś nie wiem, prawda? – spytał.

– Daj spokój, głuptasie. Czy już nie można mieć po prostu kiepskiego humoru? Przecież to nie koniec świata. W związkach tak czasem bywa. Powiedziałam, że przepraszam.

– Nie chcę żadnych awantur.

– Obiecuję, że będę słodka. Czy teraz nie jestem słodka? Widzisz? Koniec ze złym nastrojem.

– Powiedzmy – mruknął Mr. Big.

Kiedy Biga nie ma Czas mijał. Mr. Big wyjechał na wiele tygodni w interesach. Carrie w tym czasie mieszkała u niego. Czasami wpadał Stanford Błatch i wtedy zachowywali się z Carrie jak dwoje nastolatków, których rodzice wyjechali z miasta: palili trawę, pili whisky, piekli czekoladowe ciasteczka i oglądali głupie filmy. Robili bałagan, a rano przychodziła sprzątaczka i wszystko doprowadzała do porządku, na kolanach czyszcząc plamy od soku na białych dywanach.

Kilka razy zadzwoniła Samantha Jones. Opowiadała Carrie o tych wszystkich cudownych facetach, jakich poznała, i o tych wszystkich genialnych imprezach, na których była. A potem nieodmiennie pytała:

– A ty co porabiasz?

– Pracuję, po prostu pracuję – odpowiadała Carrie.

– Powinnyśmy gdzieś razem wyjść. Póki Biga nie ma… – kusiła Sam, ale nigdy nie padły żadne konkretne propozycje. Po pewnym czasie Carrie już nawet nie miała ochoty z nią rozmawiać. Ale potem miała chandrę, więc sama zadzwoniła do Samanthy i poszła z nią na lunch. Na początku było miło. Ale potem Sam znów zaczęła rozprawiać o tych wszystkich projektach filmowych i o wielkich szychach, z którymi będzie robić interesy. Carrie pracowała nad własnym projektem, a Sam go skomentowała:

– To słodkie, wiesz. Miluśki pomysł.

– A co w nim takiego miluśkiego? – spytała Carrie.

– No, miłe. Wiesz, lekkie. No, sama wiesz. Tołstoj to to nie jest.