Stanisław Lem - Podróż trzynasta

— Nie. Nie prowadzimy rachuby ilości etatów, które ktoś piastował. Nie prowadzimy także rachuby lat astronomicznych. Nikt z nas nie wie, jak długo żyje. Etaty są bezwieczne. Czas na mnie.

Z tymi słowy odszedł. Zostałem sam. Po chwili drzwi uchyliły się i obrońca pojawił się znowu. Miał na sobie ten sam liliowy mundur ze złotymi błyskawicami Anielity II Rangi i ten sam uśmiech.

— Jestem na twoje usługi, oskarżony przybyszu z innej gwiazdy — powiedział i wydało mi się, że to jest nowy głos, którego jeszcze nie słyszałem.

— A przecież jest u was coś niezmiennego: etat oskarżonego! — zawołałem.

— Mylisz się. Dotyczy to jedynie obcych. Nie możemy dopuścić, aby ukrywając się za etatem, ktoś usiłował rozsadzić od wewnątrz nasze państwo.

— Czy znasz się na prawie? — spytałem.

— Znają się na nim księgi ustaw. Zresztą proces twój odbędzie się dopiero pojutrze. Etat będzie cię bronił…

— Zrzekam się obrony.

— Pragniesz bronić się sam?

— Nie. Chcę zostać skazany.

— Jesteś lekkomyślny — powiedział obrońca z uśmiechem. — Pamiętaj o tym, że nie będziesz jednostką wśród jednostek, lecz w pustce większej od próżni międzyplanetarnej…

— Czy słyszałeś kiedy o Mistrzu Oh? — spytałem. Sam nie wiem, skąd wzięło mi się to pytanie.

— Tak. To on jest twórcą naszego państwa. Stworzył nim największe swoje dzieło — Protezę Wieczności.

Tak zakończyła się nasza rozmowa. Po trzech dniach, stawiony przed sąd, skazany zostałem na dożywotnią identyfikację. Odwieziono mnie na lotnisko, z którego niezwłocznie wystartowałem, biorąc kurs na Ziemię. Nie wiem, czy przyjdzie mi jeszcze kiedyś ochota spotkania Dobroczyńcy Kosmosu.