Amy Blankenship - Maandans

Proloog

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

“Maandans”

Door Bloed Gebonden Serie Boek 1

Amy Blankenship, RK Melton

Vertaald door Dimitri Hillewaert

Copyright © 2012 Amy Blankenship

Tweede Editie Uitgegeven door TekTime

Alle rechten voorbehouden.

Het Nationale Woud van Los Angeles is een schuilplaats voor de gevaarlijke poema’s en geïmporteerde jaguars die in de uitgestrekte bossen rondzwerven. Tijdens heldere nachten neemt hun aantal soms een beetje toe, wanneer de weerdieren van LA – of gedaanteverwisselaars zoals ze binnen de folkore bekend staan – samen met hun verre neven het woeste land onveilig maken. Tijdens deze nachten verbergen de echte dieren zich in hun holen terwijl de roofdieren uit de stad hun territorium lang genoeg binnendringen om te jagen of om in zeldzame gevallen ruzies te beslechten die niet op menselijk grondgebied kunnen worden uitgevochten.

Er bestaat niets zo venijnig als gedaanteverwisselaars die elkaar bekampen en wanneer ze gewond zijn dan worden ze net zo gevaarlijk voor mensen als hun dierlijke tegenhangers. Om de mensen tussen wie ze leven te beschermen, worden ruzies tussen gedaanteverwisselaars als het kan altijd buiten het bereik van mensen uitgevochten en de beste plaats hiervoor is diep in hun oorspronkelijke jachtgebieden.

Vannacht werd het bos spookachtig stil toen de twee eigenaars van de grootste dansclub van de stad het woeste land betraden en hun kleren van zich afwierpen om hun innerlijke beest los te laten. Vannacht waren ze op zoek naar het graf van een vampier die hen allebei zou kunnen vernietigen.

Diep in het bos, waar geen mensen hen konden horen, sprintte Malachi, de leider van een kleine clan jaguars, door de duisternis in de richting van zijn tegenstander… een man die hij nooit boven zijn beste vriend had mogen vertrouwen. Zijn doelwit was Nathaniel Wilder, een andere gedaanteverwisselaar en iemand die het bloed van de poema’s door zijn aderen had stromen… gedurende de laatste 30 jaar waren ze zakenpartners geweest.

Malachi kwam op een open plek en trof daar Nathaniel aan die hem in menselijke vorm opwachtte. Hij zette enkele stappen voorwaarts en het was alsof hij van de ene vorm in de andere wandelde terwijl Malachi terug in menselijke gedaante veranderde. Ze waren allebei dodelijk, ongeacht de vorm die ze verkozen. Als mensen waren ze beiden atletisch gebouwd met staalachtige spieren onder hun zachte huid. Gedaanteverwisselaars verouderden slechts langzaam en beide mannen zagen er amper ouder dan dertig uit, hoewel ze al een eind in de vijftig waren.

In een Hollywoodfilm zou het enkele ogenblikken vergen om te veranderen, maar dit was de realiteit en op deze open plek waren geen monsters. Naaktheid betekente niets voor een gedaanteverwisselaar. De maan scheen als een schijnwerper door een breuk in de onweerswolken hoog boven hen.

‘Het hoeft niet zover te komen,’ zei Nathaniel terwijl hij stil bleef staan en probeerde rationeel op zijn vriend in te praten. ‘Luister naar me! Het was dertig jaar geleden en er is veel veranderd… ik ben veranderd.’

‘Dertig jaar vol leugens!’ schreeuwde Malachi met een stem die weerkaatste door de open plek. Zijn blik dwaalde af naar de plaats waar hij Kane had begraven en hij voelde vocht in zijn ogen prikken. ‘Door jou heb ik Kane in de drek moeten vastbinden… door jou heb ik hem dertig jaar in de steek gelaten!’

‘Ik kan je hem niet laten opgraven, Malachi! Je weet wat er zal gebeuren als je dat doet.’ Nathaniel keek zenuwachtig toe hoe Malachi verwachtingsvol naar het graf loerde van de man die ooit zijn beste vriend was geweest. Kane was een vampier en gevaarlijk.

Kane was ook een van de twee stoorzenders geweest die tussen een verbond tussen de jaguars en de poema’s had gestaan… Kane en Malachi’s mooie, leugenachtige, bedrieglijke vrouw Carlotta. Nathaniel had eerst van haar gehouden. Hij had nooit gewild dat het zo zou aflopen. Uiteindelijk had Nathaniel in een jaloerse furie het probleem opgelost… en twee vliegen in een klap vermoord.

‘Hij was mijn beste vriend en hij heeft mij nooit bedrogen! Jij bent diegene die me een mes in de rug heeft gestoken!’ Malachi knipperde met zijn ogen om zijn tranen tegen te houden en reikte met zijn hand naar de oorring die hij droeg – Kane’s oorring. Wat had hij gedaan? Toen hij Kane gebogen over zijn dode vrouw aantrof was hij helemaal van de kaart geweest tot Nathaniel Kane als de moordenaar aanduidde.

Ze was precies hier in dit veld gestorven, dus hij had het niet meer dan normaal gevonden dat hij Kane hier in deze grond zou vastbinden… hier in deze aarde. Hij had zelfs het spreukenboek van Kane gestolen en het als wraak tegen hem gebruikt.

Ja, Nathaniel had het tenminste over een iets bij het rechte eind. De meeste vampiers waren boosaardig, maar er waren enkele uitzonderingen en Kane was een van hen geweest. Toch was er niets boosaardiger dan wat hij zelf had gedaan. Deze spreuk kon alleen door de zielsverwante van Kane ongedaan worden gemaakt.

Malachi vond het destijds grappig omdat Kane niet verouderde en toch nooit zijn zielsverwante had ontmoet. In het verleden hadden hij en Kane vaak gegrapt dat zo’n vrouw nooit zou geboren worden. Hij zag Kane’s glimlach terug voor zich toen hij zei dat god wel een gevoel voor humor moest hebben om een vrouw te creëren die zijn fratsen zou aanvaarden.

‘Hij heeft te lang hieronder gelegen,’ waarschuwde Nathaniel. ‘Met dat soort bloeddorstigheid en waanzin in hem… als je Kane nu vrijlaat, zal hij ons gewoon vermoorden.’

Malachi’s hoofd richtte zich met een schok op en hij staarde Nathaniel aan. ‘Hij zal alleen mij moeten vermoorden, want jij zult al dood zijn.’

Nu de bedreiging uitgesproken was, veranderden beide mannen weer in hun dierlijke vorm.

*****

Aan de rand van het kampeerterrein nabij het wildreservaat zat Tabatha King, of Tabby zoals iedereen haar noemde, op het trapje van de enorme camper van haar ouders naar de sterren te kijken die tussen de dikke wolken kwamen gluren. Ze blies haar lokken van voor haar ogen en was blij dat het eindelijk gestopt was met regenen.

Dit was de eerste keer dat ze mee mocht om te gaan kamperen en het laatste wat ze wilde was om opgesloten te zitten in de kampeerwagen. Ze was zo opgewonden geweest over dit uitstapje en ze had zich er zelfs nog meer op verheugd toen haar ouders instemden dat Scrappy, de kleine hond van het gezin, mee mocht. Er was veel gesmeek aan te pas gekomen, maar nadat ze had beloofd dat ze voor haar beste kleine vriend – een Yorkshire puppie – zou zorgen, had ze haar terughoudende ouders kunnen overtuigen.

Scrappy blafte tegen de duisternis, maakte cirkels rond zijn halsband en wilde de schaduwen achtervolgen die zijn aandacht hadden getrokken. Het kleine meisje snakte naar adem toen Scrappy zich plotseling van zijn halsband bevrijdde en wegliep. Ze stond recht op de stalen treden toen de puppie door een kleine opening schoot onderaan het hek dat het kampeerterrein scheidde van het reservaat.

‘Scrappy, nee!’ gilde Tabby en liep de hond achterna. Haar ouders hadden haar erop vertrouwd dat ze hem niet zou verliezen. Toen ze stopte aan het hek ademde ze diep in terwijl ze naar de duisternis van de bomen staarde. ‘Ik ben geen lafaard.’ Ze beet vastberaden op haar onderlip voordat ze op haar knieën zakte om het gat te onderzoeken.

Na enkele keren te schrapen, perste ze zichzelf door hetzelfde gat in de omheining en rende door de bossen, het keffende geluid in de verte achterna. ‘Je brengt me in de problemen,’ fluisterde ze nors en begon toen met haar tong klikkende geluidjes te maken omdat ze wist dat de puppie vaak op dat geluid afkwam.