Amy Blankenship - Maandans

‘Verdomme, uit op bloed, ja?’ Chad trok een wenkbrauw op en bekeek haar twee keer van kop tot teen. Hij had zin om het nachtje uit af te zeggen en haar omwille van veiligheidsredenen terug naar haar kamer te sturen.

‘Wel, ik heb beslist. Nadat ik Trevor aangepakt heb, ga ik wat lol maken! Vanaf nu weiger ik om slechts met een kerel uit te gaan… ik wel er een HELEBOEL! Als er zich dan een als een klootzak gedraagt, dan doet het er niet zo toe omdat ik er voldoende zal hebben die hem met plezier een kopje kleiner zullen maken.’

‘Ja, ik weet nog hoe goed dat ging op de middelbare school.’ Chad schudde zijn hoofd. Hij wist dat zijn zus veel onschuldiger was dan ze zich voordeed. ‘Laat ons mijn wagen nemen voor het geval dat het bureau belt.’

‘Alleen als ik mag spelen met de blauwe lichtjes,’ lachte Envy, wel wetende dat ze van hem zou mogen.

Chad zuchtte en begon naar de auto te wandelen. ‘Ik zweer je dat je erger bent dan een kind in een speelgoedwinkel dat knijpt in elk dier dat geluid maakt en iedereen gek maakt.’

‘Wat?’ lachte ze. ‘Ik hou gewoon van blauwe lichtjes. De mensen gaan opzij wanneer ik ze aanzet.’

‘Zoals die keer toen we zonder koffie zaten?’ vroeg hij. ‘Je weet toch dat dit een verspilling van belastingsgeld is, of niet?’

‘Ik zal rijden als je je mond niet houdt. Dan moet je ook de rode lichten en de sirene doorstaan,’ waarschuwde ze met een speelse knipoog.

Chad zweeg onmiddellijk want de laatste keer dat dat gebeurd was, was ze te laat geweest voor haar werk en hij te ziek om te rijden, waardoor hij indommelend naast haar in de passagierszetel had gezeten. De korpschef zeurde er nog steeds over.

*****

Op enkele straten van de club schakelde Envy de blauwe lichtjes uit en keek op naar de schijnwerpers die door de met wolken bedekte hemel dansten.

Ze had de laatste tijd zo vaak moeten werken dat ze nog niet de kans had gezien om de Maandans uit te proberen, maar sommige klanten van haar waren er vol lof over. Aan de buitenkant stelde het niets bijzonders voor. Het zag eruit als een gewoon bakstenen pakhuis met slechts weinig ramen en een groot neonlicht aan de voormuur.

Er stonden mensen in een rij aan te schuiven tot halfweg de enorme parkeerplaats, allemaal gekleed in hun beste clubkledij en uitgelaten met elkaar in gesprek. Het feit dat hier na tien uur ’s avonds nog een wachtrij stond, wees erop dat het lucratief zou zijn om hier te werken.

‘Ja, ik zal zeker en vast solliciteren,’ lachte ze, blij door het vooruitzicht.

‘De wachtrij is tenminste bijna verdwenen,’ zei Chad sarcastisch. Hij wilde niet wachten tot Trevor een serieuze dosis van zijn-zus-op-adrenaline voor de kiezen kreeg.

Hij parkeerde de wagen helemaal vanachter in het donkerste gedeelte van de parking, vlak naast de auto van Trevor. Voordat Envy het portier kon openduwen, greep Chad haar arm vast. ‘Hier.” Hij legde de kleine taser in haar hand, opende daarna zonder een woord te zeggen zijn portier en stapte uit.

Envy liet haar vingers met een glimlach over het apparaat glijden. Haar broer had haar zoveel zelfverdigingstechnieken aangeleerd dat ze waarschijnlijk zonder al te veel moeite de meeste politieagenten waar hij mee samenwerkte aan zou kunnen. Maar Chad had altijd gezegd: ‘Waarom vechten als je alleen maar op een knopje hoeft te drukken?’

Ze liet de taser samen met haar identiteitskaart in het zijzakje van haar lederen rok glijden. Ze zou wel degelijk Trevor’s knopje drukken. Ze zou met plezier op het knopje in de lift drukken om naar de hel te gaan, alleen maar om hem daar te kunnen zien. Niemand bedroog Envy Sexton en kwam er zomaar mee weg.

Ze liepen zij aan zij naar de wachtrij toe en Envy was opgelucht toen de rij plotseling in beweging kwam. Het zou slechts enkele minuten duren om binnen te geraken.

De buitenwipper droeg een mooi broek van Armani met bijpassend jasje. Het hemd daronder accentueerde zijn mooigevormde borstkas. Zijn bruine haar viel aan beide kanten van zijn gezicht in golven naar omlaag. Zijn gezicht vertoonde tekenen van een beginnende stoppelbaard en zijn doordringende donkere ogen gloeiden bijna in het neonlicht.

Chad betaalde en toonde hun identiteitsbewijzen voordat de man een stempel op hun hand zette en het rode zijden touw losmaakte om hen binnen te laten. Ze gingen langs de hoofdingang naar binnen en liepen door een kleine zaal naar een andere deur die openschoof toen ze naderbij kwamen. Ze stopten allebei toen ze in de hoofdzaal binnenkwamen en staarden in het rond. Het was te vergelijken met het betreden van een andere dimensie.

Omdat de parkeerplaats zo vol stond, zou je verwachten dat het hier enorm druk zou zijn, maar dat was niet het geval. Envy’s lippen gingen een beetje uit elkaar toen ze naar het enorme gat liep dat in het midden van de zaal was gemaakt.

Ze stapte dichter bij de reling en keek neer op de dansvloer onder haar. Aan elke kant was een gang die over het gelijkvloers liep met een bar over de hele lengte. De bar zelf leek gemaakt uit gezandstraald glas met zacht neonlicht dat erdoor liep.

Twee trappen liepen links en rechts van haar naar beneden om samen te komen in het midden waar ze verder liepen tot aan de feitelijke dansvloer. De dansvloer gloeide in een zacht soort licht, net voldoende om de voeten in een soort blacklight te vangen. Het droeg allemaal bij tot de stroboscoop die hoog in de lucht hing. Gekleurde spotlights schenen overal behalve rechtstreeks op de dansers.

Door de manier waarop het geheel was opgezet, kon je de dansers vanaf hun knieën naar beneden toe zien, maar de rest van hun lichaam was in schaduwen gehuld.

Envy leunde over de reling en zocht of ze nog meer stukken bar kon zien op de lagere verdieping, maar behalve de dansvloer was er niets te zien. Het deed haar een beetje denken aan een put. Eenmaal je die trap afdaalde werd je overgeleverd aan de genade van de duisternis die de dansers in privacy hulde.

‘Zijn er drie verdiepingen?’ vroeg ze terwijl ze naar het vaste plafond boven hen keek. Met de kelder inbegrepen zou dat de derde verdieping zijn en ze vroeg zich af of dit ook een deel van de club uitmaakte en of het al dan niet toegankelijk was.

Gejuich en gejoel deden haar terug naar beneden kijken. Ze staarde vol ongeloof toen een ijsblauw gekleurde spotlight op de kooi in het midden van de kuil landde. Ze was onmiddellijk in de ban van de man achter de tralies.

Ook Chad’s blik rustte op de kooi. Die zag eruit als een kleine gevangeniscel. Binnenin omcirkelden een man en een vrouw elkaar. Zelfs vanop deze afstand kon hij de broeierigheid van hun bewegingen voelen. De man greep zijn danspartner vast en probeerde haar tegen de tralies te drukken, maar ze dook onder zijn arm en wist zijn aanval af te slaan. Chad’s kneukels werden wit doordat hij de reling vastgreep.

De man draaide zich om, greep haar pols vast en dwong haar rond te draaien om haar as voordat hij haar handen naar de tralies voor zich leidde. Hij deed haar de tralies vastgrijpen en wreef zichzelf tegen haar bijna naakte lichaam tot haar hoofd achterover tegen zijn borst viel alsof ze van het tafereel genoot.

Het was dierlijk, een soort primitieve paringsdans. Chad en Envy waren gefascineerd door de show en werden er allebei op een andere manier door aangegrepen.

Chad keek nog even in stilte toe terwijl het koppel eerst van elkaar wegsprong en de man haar dan terug in een andere positie vastklemde. Hun geile bewegingen deden zijn jeans strakker worden terwijl de heupen van de man heen en weer bonkten tegen de kont van het meisje. Hij wendde zijn blik gefrustreerd af en dwong zichzelf om te kijken naar de decoratie aan de bovenste muren die hij vanuit die hoek kon zien.