Dean Koontz - Groza

– Cóż – powiedział Doyle – nie jesteśmy aż tak brudni, żeby nie wpuszczono nas do restauracji. Ale najpierw załatwię nam pokoje. – Otworzył drzwi i pozwolił, by do środka przeniknęło chłodne lecz parne, nocne powietrze. – Poczekaj tu na mnie.

– W porządku – powiedział Colin. – Jeśli mogę już odpiąć pas.

Alex uśmiechnął się i odpiął swój.

– Dałem ci szkołę, co?

Colin skrzywił się.

– Jeśli patrzysz na to w ten sposób.

– Dobra, dobra – powiedział Doyle. – Odepnij pas, chłopcze. Kiedy wysiadł z samochodu i wyprostował nogi, zobaczył, że Lazy Time Motel wygląda tak, jak opisywał to przewodnik: czysto, przyjemnie, ale niedrogo. Został zbudowany na planie wielkiego L, gdzie recepcja, obramowana neonem, umieszczona była na złączeniu obydwu skrzydeł. W ścianie z czerwonej cegły znajdowało się czterdzieścioro czy pięćdziesięcioro drzwi, wszystkie jednakowe i rozmieszczone w równych odstępach, niczym sztachety w ogrodzeniu. Obydwa skrzydła okalał betonowy chodnik pod daszkiem z falistego aluminium, wspieranym przez wykute z żelaza słupki, ustawione co dziesięć stóp. Przy drzwiach prowadzących do recepcji, szumiąc i brzęcząc, stał automat z napojami. Recepcja był nieduża, ale miała jasnożółte ściany i czystą, wypolerowaną podłogę wyłożoną płytkami. Doyle podszedł do kontuaru i uderzył w dzwonek.

– Jedną minutkę! – zawołała jakaś kobieta zza framugi, w której wisiała bambusowa zasłona. Po drugiej stronie kontuaru, za zasłoną, znajdowało się zaplecze.

Obok kontuaru ustawiono stojak z magazynami i książkami w miękkich okładkach. Umieszczony wyżej napis głosił: ZAŚNIJ DZIŚ WIECZÓR Z KSIĄŻKĄ W RĘKU. Czekając na recepcjonistkę, Doyle przeglądał książki, chociaż nie potrzebował żadnego bodźca, by poczuć zmęczenie po całym dniu spędzonym w podróży.

– Przykro mi, że musiał pan czekać – powiedziała, przeciskając się bokiem przez zasłonę. – Byłam… – gdy znajdowała się w połowie drogi między drzwiami a kontuarem, spojrzała na Doyle’a i urwała. Gapiła się na niego tak samo jak Chet na stacji benzynowej. – Tak? – jej głos był zdecydowanie chłodny.

– Mam rezerwację na nazwisko Doyle – powiedział Alex.

Teraz był podwójnie zadowolony, że dokonał rezerwacji. Był niemal pewien, że odesłałaby go z kwitkiem, nawet gdyby na własne oczy widział, że przed motelem nie stoi ani jeden samochód i nawet gdyby palił się neon informujący o wolnych pokojach.

– Doyle? – spytała.

– Doyle.

Pokonała resztę drogi, dzielącą ją od kontuaru i rozchmurzona sięgnęła po karty z rezerwacją leżące przy książce meldunkowej.

– Ach, ojciec i syn z Filadelfii.

– Zgadza, się – powiedział Doyle, siląc się na uśmiech.

Miała ponad pięćdziesiąt lat i była atrakcyjną kobietą, pomimo dwudziestu funtów nadwagi. Czesała się w stylu lat pięćdziesiątych. Jej szerokie czoło było odsłonięte, a przy uszach wity się wąskie loki. Dzianinowa sukienka przylegała ściśle do jej pełnego, nieco tłustego brzucha. Przy biodrach i w talii widać było zarysy pasa.

– Chodziło o jeden z pokoi za siedemnaście dolarów – powiedziała.

– Tak.

Wyjęła z zielonego, metalowego pudełka kartę, spojrzała na nią z bliska, a następnie otworzyła książkę meldunkową. Starannie wypełniła jedną trzecią strony, po czym odwróciła książkę i podała mu pióro.

– Gdyby zechciał pan podpisać… zaraz – powiedziała, gdy wyciągał rękę po pióro – może lepiej, żeby podpisał pański ojciec. Pokój zarezerwowano na jego nazwisko.

Doyle patrzył na nią, nie rozumiejąc o co chodzi, aż zdał sobie sprawę, że ta kobieta ma więcej wspólnego z Chetem, niż początkowo przypuszczał.

– Ja jestem ojcem. To ja jestem Alex Doyle.

Zmarszczyła brwi. Gdy przekrzywiła głowę, jej włosy zdawały się rozsypywać, zakrywając twarz.

– Ale tu jest napisane…

– Mój chłopak ma jedenaście lat. – Wziął pióro i nabazgrał w książce swój podpis.

Spojrzała na świeży atrament, jak gdyby była to brzydka plama na jej nowym obiciu meblowym. Zdawało się, że za moment pobiegnie po rozpuszczalnik i usunie tę paskudną rzecz.

– Który mamy pokój? – spytał Alex, poganiając kobietę wbrew jej woli.

Ponownie ogarnęła spojrzeniem jego włosy i ubranie. Nie był przyzwyczajony do tak jawnej niechęci w miastach typu Filadelfii czy San Francisco, i czuł się dotknięty jej zachowaniem.

– No cóż – powiedziała – musi pan być świadomy, że płaci pan…

– Z góry – dokończył za nią. – Tak, to głupio z mojej strony, że nie pomyślałem o tym od razu. Odliczył dwanaście dolarów i położył na książce meldunkowej. – Wysłałem pięciodolarową zaliczkę, jak sobie pani przypomina.

– Ale trzeba doliczyć podatek – powiedziała.

– Ile?

Gdy mu podała sumę, zapłacił drobnymi, które miał w kieszeni zmiętych, ciemnoszarych dżinsów. Wrzucała pieniądze do szuflady kasowej przeliczając, choć minutę wcześniej widziała, jak sam to robił.

Zdjęła z niechęcią klucz z tablicy i podała mu.

– Pokój numer trzydzieści siedem – patrzyła na klucz jak na diamentowy klejnot, który powierzała jego opiece. – To na końcu długiego skrzydła.

– Dziękuję – odparł, mając nadzieję, że powstrzyma się od zrobienia jej awantury. Ruszył przez czyste, dobrze oświetlone pomieszczenie w kierunku drzwi.

– Pokoje w naszym hotelu są bardzo przyjemne – powiedziała, gdy dotarł do wyjścia.

Odwrócił głowę.

– Jestem tego pewien.

– Lubimy utrzymywać porządek – dodała.

Skinął ponuro głową i wyniósł się stamtąd czym prędzej.

Pomimo to, że stracił thunderbirda z oczu, George Leland zaczął się uspokajać. Przez piętnaście minut prowadził furgonetkę z maksymalną prędkością, wypatrując rozpaczliwie choćby śladu dużego samochodu. Ale jego wrodzona skłonność do utożsamiania się z maszynami działała jak środek uspokajający. Strach go opuścił. Pozwolił, by furgonetka zwolniła. Przekonany coraz głębiej, że zdoła dogonić thunderbirda, przekraczał dozwoloną prędkość jedynie o kilka mil. Niczym człowiek w transie, widział tylko drogę i słyszał silnik chevroleta, pracujący na właściwych obrotach, i wszystko to działało kojąco.

Po raz pierwszy w tym dniu Leland uśmiechnął się.

I żałował, po raz pierwszy od dłuższego czasu, że nie ma przy nim kogoś, z kim mógłby porozmawiać…

– Wyglądasz na szczęśliwego, George – powiedziała, a jej głos wystraszył go.

Oderwał wzrok od drogi.

Siedziała obok, tylko kilka stóp od niego. Ale jak to było możliwe?

– Courtney – jego głos przypominał suchy szept – ja…

– Miło cię widzieć w tak dobrym nastroju – powiedziała. – Zwykle jesteś taki poważny.

Zmieszany, ponownie spojrzał na drogę.

Lecz w chwilę później wzrok Lelanda, niczym przyciągany magnesem, powędrował w jej stronę. Słoneczne światło przebijało szybę i przenikało dziewczynę, jakby była duchem. Dotykało jej złotych włosów i skóry, po czym biegło dalej. Widział tapicerkę drzwi po jej stronie. Mógł przeniknąć wzrokiem jej uroczą twarz i zobaczyć okno za głową dziewczyny oraz krajobraz za szybą – jak gdyby była przezroczysta. Nie rozumiał tego. Jakim cudem znalazła się tutaj? Jakim cudem wiedziała, że jedzie za Doyle’em i chłopcem?

Tuż obok rozdarł się klakson.

Leland spojrzał na drogę i stwierdził ze zdumieniem, że zjechał z prawego pasa i omal nie zderzył się z pontiakiem, który próbował go wyprzedzić. Skręcił energicznie w prawo i wrócił na właściwe miejsce.