Dean Koontz - Zwiadowca Piekieł

– Ale Brutus!

– Myer, wróćmy do interesów – ostudził go Jessie, drapiąc się po gołej pozbawionej owłosienia klatce piersiowej. – Masz coś dla mnie?

Hanlon spojrzał na notatki leżące na blacie biurka.

– Niewiele – mruknął. Jego myśli najwyraźniej zaprzątała jeszcze ciągle Helena.

– Dawaj co masz – ponaglił go Jessie.

No więc, chciałeś wiedzieć, czy zwracał się do mnie ktoś w sprawie zaginionego maseńskiego dyplomaty nazwiskiem Galiotor Tesserax i powiedziałeś, że zapłacisz za tę informację. Zgadza się?

– Dwadzieścia kredytów – potwierdził Jessie.

– Mnie chodziło po głowie coś koło czterdziestu – odparł Myer.

– Niech ci chodzi dalej. Wiadomość nie jest warta więcej niż dwadzieścia. Mogę ci przekazać rachunek na dwadzieścia albo nic. No więc jak?

Myer wahał się tylko ułamek sekundy.

– Przekazuj dwadzieścia – zdecydował.

Jessie podniósł pokrywę skomputeryzowanej klawiatury bankowej umieszczonej w blacie jego biurka i wystukał nazwisko Myera.

– Jaki jest numer Twojego rachunku? – spytał.

– 88-88-34-34567.

Jessie wystukał numer, przelał na konto Hanlona siłę nabywczą dwudziestu kredytów, zatrzasnął pokrywę i ponownie spojrzał na ekran wifonu.

– No, więc co tam masz?

– Otóż nikt się do mnie nie zwracał w sprawie tego Tesseraxa – oznajmił Hanlon. – zwrócił się do mnie natomiast pewien masen, niejaki Pelinorie Kones, z prośbą o ustalenie miejsca pobytu jego jajecznej siostry, Pelinorie Mesa. Więc wygląda na to, że tych zaginionych dyplomatów jest trochę, więcej.

– Ta kobieta, ona też pracowała w ambasadzie w Los Angeles?

– Tak – odparł Myer. Był niskim krępym mężczyzną, który zwykle nieco się pocił. Teraz, siedząc przed wifonem i nie przestając myśleć o Helenie, pocił się na potęgę, skutkiem czego zaparowała kamera jego aparatu.

– I do czego doszedłeś w swoich poszukiwaniach?

– Mniej niż do niczego – westchnął Hanlon. – Każde potencjalne źródło informacji kompletnie wysycha kiedy zaczynam o nią pytać. Dwa razy zagrożono mi, że jak nie przestanę mieszać się w tę sprawę, to… Sam wiesz.

– I przestajesz?

– Te groźby były bardzo szczegółowe i równie nieprzyjemne – wzdrygnął się Hanlon.

– To znaczy że już przestałeś.

– Powiedzmy że już nie wkładam w tę sprawę całego serca.

– Kiedy ten Pelinorie się z tobą skontaktował?

– Tydzień temu.

– Natychmiast po zniknięciu swej siostry?

– Ona zniknęła tydzień wcześniej, dwa tygodnie temu.

– Coś jeszcze Myer?

– Już nic więcej nie przychodzi mi do głowy. Słuchaj, Jess, czy ty pracujesz nad czymś podobnym do sprawy tej Pelinorie?

– Bardzo chciałbyś wiedzieć? – spytał Jessie.

– Owszem.

– Przelej na mój rachunek czterdzieści kredytów, a powiem ci dokładnie nad czym pracuję.

Myer spojrzał na Blake'a spode łba.

– Nie chcę tego wiedzieć aż tak bardzo, lecz mimo to dzięki… I Jess…

– Co tam jeszcze, Myer?

– Zapytasz Helenę co robi w piątek wieczorem?

– Przecież możesz to zrobić osobiście, Gienek.

Hanlon jeszcze raz spojrzał na Jessiego spode łba, linie na policzkach pogłębiły mu się, a usta zacisnęły w wąską kreskę.

– Gienek? – spytał. – Jaki znowu Gienek?

– Mniejsza o to,? Myer. Chciałem tylko powiedzieć, że będziesz musiał pomówić o tym z Heleną osobiście. To twarda sztuka i nie przepada za niewyraźnymi aluzjami.

– No to zadzwonię do niej jutro – postanowił Myer.

Jessie skinął głową i odwiesił słuchawkę.

Kiedy okręcił się w swoim krześle, ujrzał Helenę leżąca w pośrodku łóżka z szerokim uśmiechem na twarzy i włosami w kompletnym nieładzie. Brutus leżał zwinięty w jednym z foteli, z wielkim łbem opartym ciężko na skrzyżowanych łapach.

– Zdaje sio, że mamy trop – powiedział do brytana i wyjaśnił mu pokrótce czego dowiedział się od Hanlona. – Gdyby chodziło o jeden odosobniony przypadek, ciężko by to było rozgryźć. Ale jeżeli poza Tesseraxem zniknęli także inni maseni, to szansa na przeciek z ambasady jest dużo większa.

– Im większa tajemnica, tym trudniej utrzymać ją w tajemnicy – zgodził się Brutus, parskając jak koń, by oczyścić swe czarne nozdrza z białego oparu, który unosił się nad nim i kładł smugami w powietrzu jak gęsty dym. – Nadmiar ektoplazmy – wyjaśnił.

Helena uniosła się na łóżko i powiedziała:

– Skoro już mowa o nadmiarze ektoplazmy, to chciałabym, żebyś poprzycinał te swoje pazury.

Brutus przyjrzał się swoim łapom rozjarzonymi na czerwono ślepiami.

– Są mi potrzebne.

– Nieprawda, wcale ich nie potrzebujesz – upierała się Helena. – Rosną ci i znikają wtedy, kiedy masz na to ochotę, więc nie wciskaj mi takich ciemnot. Po prostu jesteś zwykłym sadystą, Brutusie, ale ja nie jestem masochistką.

Brytan wyszczerzył wszystkie kły w satanicznym uśmiechu.

– Coś takiego! – warknął. – Polemizowałbym z tym. Wydaje mi się, że jest w tobie… – Przede wszystkim jest pierwsza trzydzieści rano – przerwał mu Jessie. – Jeśli zabierzemy się ostro do roboty, to uda nam się chyba wycisnąć to i owo z tych kilku godzin, które zostały do fajrantu.

– Myślę, że nad tą sprawą możemy pracować także po nastaniu świtu – stwierdził pies. – Poza elementem nadprzyrodzonym mamy tutaj bardzo duży udział elementów z krwi i kości.

– Masz rację – przyznał Jessie.

– Odwiedzimy tego Pelinorie Konesa – spytał pies.

Mam przeczucie, że to ślepy zaułek – mruknął Jessie – Byłby to tylko jeszcze jeden klient do obsłużenia.

– W takim razie – odezwała się Helena – nie musicie chyba ruszać się już w tej chwili.

Wyskrobiecie chyba kilka minut na małą łóżkową wprawkę, co? – Uśmiechała się bardziej grzesznie niż Brutus u szczytu formy.

– Chyba wyskrobię – zgodził się Jessie.

– Ja sobie popatrzę – warknęła lubieżnie piekielna bestia.

– A żebyś wiedział – stwierdziła z przekąsem Helena, – W każdym razie dopóki nie zrobisz czegoś z tymi swoimi pazurami.

Kiedy Jessie i Brutus wysiedli w pobliżu Kawiarni Czterech Światów tuż przed trzecią rano, ulicą przechodziła Grupa Nieskażonych Ziemian, najwyraźniej w marszu protestującym. Nie było w tym nic niezwykłego – Nieskażeni Ziemianie nieustannie demonstrowali w okolicach Czterech Światów. Stali się już tak samo nieodłącznym elementem Kawiarni jak jej fronton, wykonany z tęczowego kamienia masenów, i czterech wielkich palm rosnących na jej dachu. Kawiarnia była miejscem spotkań zaświatowców i rzeczywistych mieszkańców dwóch planet, którzy przychodzili tutaj porozmawiać, poasymilować się ze sobą i nawiązać kontakty wszelkich możliwych rodzajów. W całym Los Angeles żaden lokal nie mógł rywalizować różnorodnością klienteli z mieszaniną typów stałych bywalców Czterech Światów. Spotykali się tutaj maseńscy mężczyźni i kobiety, mężczyźni i kobiety rodzaju ludzkiego, a także wampiry, wilkołaki, duchy, upiory, golemy, wiedźmy, strzygi i przedstawiciele wszystkich maseńskich istot nadprzyrodzonych. Stąd też oczywiście, przeróżni krzyżowcy i fanatycy tacy jak Nieskażeni Ziemianie ściągali z wszystkich stron do Czterech Światów jak chciwi adwokaci do katastrofy lotniczej.

– Chyba nie ma pan zamiaru tam wejść? – spytał ktoś Jessiego, chwytając go za ramię.

Blake spojrzał w dół i ujrzał uroczą, maleńką, siwowłosą staruszkę w jedwabnej sukience w słoneczniki. Żywcem z jakiegoś spokojnego miasteczka, z ubiegłego stulecia, Uśmiechnął się i powiedział: