David Weber: Honor ponad wszystko

Nadal co prawda słabą i niepewną, ale mimo wszystko nadzieję. Wiedziała, że jak na razie nikt inny niczego nie zauważył, a już na pewno nie jej cywilni nadzorcy, ale ta nadzieja pojawiła się i mógł ją dostrzec każdy, kto miał odpowiednie przygotowanie. No i naturalnie dostęp do wszystkich informacji.

A wynikała ona z niezaprzeczalnego faktu, że Sojusz stracił inicjatywę. Było to oczywiście chwilowe i bynajmniej nie oznaczało, że jej nie odzyska, ale obecnie przeciwnik przestał atakować. Wyglądało na to, że ostatnie rezerwy rzucił, by zdobyć Trevor Star, i teraz, gdy się to udało, nie miał sił, by kontynuować natarcie. Jeszcze przed swym odwołaniem na Haven, gdy desperacko walczyła o utrzymanie Trevor Star, była przekonana, że admirał White Haven natychmiast po zdobyciu tego systemu ruszy i zdobędzie Barnett, likwidując w ten sposób ostatnią bazę Ludowej Marynarki pozostającą na własnych tyłach.

Nie zrobił tego, a co więcej, informacje sekcji wywiadu floty stanowiącego obecnie część składową UB wskazywały, że nadal tkwi w systemie Yeltsin, próbując zorganizować zupełnie nową flotę z tego, co członkowie Sojuszu są w stanie mu udostępnić. Z początku wydawało jej się to niemożliwe i niezrozumiałe; dopiero gdy zapoznała się z innymi raportami, do których obecnie miała dostęp, zrozumiała, że to prawda, i pojęła, dlaczego tak właśnie jest…

Uniosła głowę, słysząc odgłos otwieranych drzwi, i uśmiechnęła się lekko na widok wchodzącego. Był nim admirał Ivan Bukato z plikiem dokumentów pod pachą. Dawniej zajmowałby stanowisko szefa operacyjnego Ludowej Marynarki, teraz wszelkie podobne „przejawy wywyższenia” zostały skasowane i był po prostu towarzyszem admirałem Bukato mającym naturalnie tyle samo roboty, za to zdecydowanie mniej korzyści od swego odpowiednika w czasach rządów Legislatorów.

Bukato stanął w progu i zdziwiony uniósł brwi, widząc ją nadal za biurkiem. Tak naprawdę nie był zaskoczony, gdyż jako jej najbliższy podkomendny doskonale wiedział, czy szefowa nadal przebywa u siebie, czy też udała się już do domu. No i jak wszyscy jej współpracownicy już dość dawno zorientował się, że ma zwyczaj pracować dłużej i ciężej, niż wymaga tego od nich, a wymagania miała spore.

Niemniej jednak potrząsnął głową z dezaprobatą i zauważył:

— Powinna pani choć od czasu do czasu pamiętać o powrocie do domu, towarzyszko sekretarz. Uczciwy sen we własnym łóżku potrafi zdziałać cuda, jeśli chodzi o poziom wytrzymałości. Nie żeby brakowało pani energii, ale obawiam się, że przy tak rzadkich odpoczynkach może się to zmienić.

— Nadal zostało dużo do posprzątania — odparła kwaśno.

— Nie wątpię, ale zasypianie na biurku nie przyspieszy tego procesu, a coś mi się wydaje, że jest pani na prostej drodze do tego, biorąc pod uwagę, jakie oszczędności ostatnio poczyniła pani w spaniu.

Chrząknęła, przyznając mu rację, ale stare nawyki nie ustępowały tak łatwo. Jak każdy dowódca liniowy chciała załatwić jak najwięcej spraw jak najszybciej, by być gotową na niespodziewany atak. Kiedy sobie uzmysłowiła, na czym polega podstawowa różnica między dowodzeniem flotą a całą Ludową Marynarką, skorzystała z jej najoczywistszej zalety i teraz musiała przyznać, że nieco przesadziła. Rzecz sprowadzała się do tego, że dowódca liniowy musiał zachowywać samodyscyplinę i regularnie odpoczywać, by w każdej chwili być gotowym do akcji. Jako że nigdy nie było wiadomo, kiedy przeciwnik może się pojawić i jak długo potrwa walka, jego organizm musiał dysponować wystarczającymi rezerwami energii, by do końca sprawnie myśleć. Sekretarz wojny nie musiał być przygotowany na niespodziewany atak ani też na konieczność podejmowania błyskawicznych decyzji. Znajdował się o całe tygodnie drogi od linii frontu i każda informacja, jaka doń docierała, była przestarzała. To, czy podejmie jakąś decyzję o parę godzin czy nawet dni wcześniej czy później, nie miało z zasady znaczenia, a jeśli czas był krytycznym elementem, to paradoksalnie również nie miało to najmniejszego znaczenia, nim taka decyzja bowiem dotarłaby na front, zainteresowani albo sami zdążyliby dawno znaleźć rozwiązanie, albo byliby już martwi. Dlatego nie musiała zachowywać rezerwy energetycznej, a więc ograniczyła czas przeznaczony na odpoczynek, by załatwić jak największą liczbę problemów i zebrać jak najszybciej jak najwięcej informacji.

A problemów nie brakowało. Do niej bowiem należało określenie głównych celów i strategii działania całej Ludowej Marynarki. Znalezienie odpowiednich do jej realizacji oficerów i przydzielenie im stosownych zadań. Wybranie dla nich celów, zapewnienie środków i znalezienie sposobów, by utrzymać z dala od nich bandę skretyniałych morderców z UB, żeby mogli te zadania wykonać. W wolnym czasie powinna też znaleźć sposób na odbudowanie morale, zrównoważenie przewagi technicznej wroga, a zwłaszcza jego uzbrojenia, i znaleźć gdzieś dziesiątki eskadr liniowych straconych od początku tej wojny. No i naturalnie obmyślić jakiś sposób (najlepiej magiczny i natychmiastowy), by uniemożliwić Królewskiej Marynarce i jej sprzymierzeńcom zdobycie reszty terytorium Ludowej Republiki Haven.

Uśmiechnęła się smętnie do własnych myśli, odchyliła fotel i splotła ręce za głową, przyglądając się z zaciekawieniem Bukato. Nadal się poznawali. Ani Pierre, ani Saint-Just nie byli na tyle naiwni, by pozwolić jej na zmiany wśród najwyższych rangą współpracowników, toteż miała do czynienia z obcymi ludźmi, ale współpraca szła całkiem dobrze. A sądząc po tonie wypowiedzi, Bukato zaczynał czuć się w jej obecności coraz swobodniej. Gdyby czuł się skrępowany, i tak by tego nie okazał nowej szefowej, tym bardziej że była ona członkiem Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego. Młodszym członkiem, ale zawsze. Natomiast skoro okazywał humor i troskę, znaczyło to, że są na dobrej drodze.

— Rzeczywiście, chyba powinnam spróbować wcześniej kończyć pracę — przyznała, przeczesując dłonią włosy. — Ale jakoś mi się nie udaje… muszę w końcu załatwić wszystkie problemy, które mój poprzednik radośnie ignorował.

— Z całym szacunkiem, towarzyszko sekretarz, ale już załatwiła pani więcej spraw, niż uważałbym za możliwe parę miesięcy temu. Dlatego też nie chciałbym, żeby pani padła z wyczerpania na posterunku i zostawiła mnie z zadaniem przygotowywania nowego sekretarza do pełnienia obowiązków.

— Spróbuję mieć to na uwadze — obiecała śmiertelnie poważnym tonem i uśmiechnęła się.

Równocześnie zastanawiała się, nie po raz pierwszy zresztą, wobec kogo Bukato jest tak naprawdę lojalny. Było to trudne do określenia, bo wszyscy żyjący wyżsi rangą oficerowie nauczyli się dobrze nad sobą panować, a w tym przypadku było to niezwykle ważne. Z pozoru Bukato był naturalnie ciężko zapracowanym, lojalnym i godnym zaufania podkomendnym, ale pozory bywały zarówno mylące, jak i niebezpieczne. Jego oczywista lojalność mogła okazać się groźna, jako że Esther doskonale zdawała sobie sprawę, iż większość członków korpusu oficerskiego uważa ją za niebezpiecznie ambitną. Nie miała o to do nich pretensji, jako że rzeczywiście była ambitna, i zazwyczaj potrafiła przekonać do siebie najbliższych współpracowników pomimo tejże reputacji. Zwykle jednak trwało to dłużej, więc nic dziwnego, że teraz zastanawiała się, w jakim stopniu jego zachowanie było autentyczne.

— Póki co jednak nadal mam zamiar jak najszybciej uzyskać pełen obraz sytuacji — oznajmiła, prostując się razem z fotelem. — Prawdę mówiąc, jestem zaskoczona odkryciem, jak wąsko widzi się problem, będąc dowódcą liniowym. Mogąc na spokojnie przeanalizować całość informacji w dowództwie, patrzy się na wszystko zupełnie inaczej.