Weber David - Popioły zwycięstwa

Admirał lady Honor Harrington stała na galerii pokładu hangarowego ENS Farnese i próbowała nie dać się porwać huraganowi emocji, który szalał wokół. Spoglądając na oświetlony pokład, próbowała stworzyć jakąś empatyczną tarczę, za którą mogłaby się schronić, ale nie bardzo jej to wychodziło i fakt, że nie jest osamotniona w tym doświadczeniu, niewiele zmieniał. Poczuła emocje Nimitza znajdującego się w identycznej sytuacji i na połowie jej twarzy pojawił się krzywy uśmiech. Nimitz był bardziej przyzwyczajony do takich przeżyć, toteż targały nim uczucia mieszane — odruchowa chęć ucieczki w spokojne miejsce i euforia wywołana tak silnymi emocjami innych.

Na szczęście nie była to pierwsza tego typu okazja, choć musiała przyznać, że ostatnimi czasy zdarzały się one częściej niż poprzednio. Pierwszy raz miało to miejsce, gdy jej podkomendni zorientowali się, że właśnie pokonali całą grupę wydzieloną Urzędu Bezpieczeństwa i zdobyli dość okrętów, by zabrać z Hadesu wszystkich więźniów i jeńców, którzy chcieli opuścić planetę. Była wówczas przekonana, że nic nie będzie w stanie dorównać eksplozji tryumfu, który ogarnął jej okręt flagowy. Tymczasem tornado uczuciowe szalejące wokół niej teraz było silniejsze. Prawdopodobnie dlatego, że dłużej oczekiwali momentu, w którym ich ucieczka z najlepiej strzeżonego więzienia w całej Ludowej Republice Haven zakończy się dotarciem do systemu zajętego przez Sojusz, czyli w bezpieczne miejsce.

Niektórzy z nich — na przykład kapitan Harriet Benson dowodząca Kutuzovem — czekali na ten moment naprawdę długo: ponad sześćdziesiąt lat standardowych. Wiedzieli, że nigdy nie wrócą do życia, które pamiętali, ale tym silniej czuli potrzebę zbudowania sobie nowego. Nie tylko oni naturalnie czekali z niecierpliwością: nawet najkrócej przebywający w niewoli jeńcy z flot Sojuszu chcieli jak najprędzej zobaczyć bliskich, a oni mogli i chcieli wrócić do życia przerwanego trafieniem w ręce ubeków.

Prawie równie silne jak niecierpliwość było jednak także inne uczucie — żal spowodowany świadomością, że stali się w jakiś sposób częścią legendy, która będzie rosła, im częściej będzie opowiadana, a która właśnie dobiegła końca.

Wiedzieli, jak nieprawdopodobne było to, by udało im się dotrzeć do tego właśnie systemu planetarnego na pokładach tych właśnie okrętów i dlatego właśnie mieli świadomość, że gdy opuszczą ich pokłady, stracą kontakt z towarzyszami, z którymi wspólnie dokonali niemożliwego. Zawsze będą o tym pamiętać, ale będą to jedynie wspomnienia. I pewność, że coś takiego nigdy już się nie powtórzy… A im więcej czasu minie i im bardziej wyblaknie wspomnienie strachu, tym silniejszy będzie smutek, że wszystko to należy już do przeszłości.

I dlatego właśnie wokół szalała burza emocji, które miały tylko jedną cechę wspólną: były skupione na niej, bo to ona była ich dowódcą i symbolizowała te mieszane uczucia.

Dla Honor było to niesamowicie wręcz zawstydzające, bo wiedziała, że nikt z nich nie zdaje sobie sprawy, że ona zna te emocje. Miała nieodparte wrażenie, że bezczelnie podsłuchuje szeptane rozmowy, których treść rozmówcy starali się przed nią ukryć. I fakt, że nic nie była w stanie na to poradzić — emocje były po prostu zbyt intensywne, by Nimitz mógł ich nie odbierać, a więc tym samym by ona ich nie czuła — nie miał żadnego znaczenia.

Jej poczucie winy dodatkowo zwiększało przekonanie, że jej podkomendni nie mają racji. To oni bowiem dokonali tego wszystkiego i zdobyli się na więcej, niż oczekiwała. Pochodzili z sił zbrojnych kilkunastu państw zmiecionych przez Ludową Republikę na śmietnik historii, a zdołali zadać tejże Ludowej Republice prawdopodobnie największą klęskę w historii. Nie pod względem liczby zniszczonych i zdobytych okrętów czy wielkości podbitego obszaru, chodziło o coś ważniejszego: udowodnili, że wszechwładza i wszechwiedza Urzędu Bezpieczeństwa jest kłamstwem. A żaden aparat terroru nie jest w stanie skutecznie działać, jeśli społeczeństwo nie wierzy w jego wszechwiedzę…

I zrobili to dla niej.

Próbowała wyrazić wdzięczność, jaką czuła, ale wiedziała, że jej się nie udało. Słowa nie wystarczały, by wyrazić tak głębokie uczucia, a oni nie mieli tych możliwości, które…

Ostry, choć melodyjny dźwięk przerwał jej rozmyślania.

Oznaczał, że pierwsza z nadlatujących pinas zaczynała cumowanie. W ślad za nią leciało kilkadziesiąt innych pochodzących ze stacjonujących w systemie okrętów liniowych. A za nimi leciało kilkadziesiąt promów z San Martin. Zapowiadał się niezły młyn na pokładach hangarowych wszystkich jednostek Floty Elizium, ale to akurat nikogo nie martwiło, przeciwnie — wszyscy myśleli o tym z ulgą. Wszystkie bowiem okręty zostały wyładowane do granic możliwości ludźmi. Systemy podtrzymywania życia okrętów wojennych miały duże zapasy mocy z założenia, toteż nie to było problemem, lecz fizyczny tłok. By zabrać z Piekła wszystkich chętnych, zakwaterowano ich w każdym dostępnym pomieszczeniu. To, że podczas tak długiej podróży nie nastąpiła żadna poważna awaria systemu podtrzymywania życia, graniczyło z cudem, dzięki temu jednak wszyscy dotarli do celu.

I wszyscy mieli serdecznie dość tłoku, toteż marzyli o chwili, w której znajdą się w górach planety San Martin. Co prawda grawitacja panująca na planecie nie należała do najwygodniejszych, ale za to na powierzchni było naprawdę dużo miejsca. Po dwudziestu czterech standardowych dniach występowania w charakterze sardynek w puszce taki drobiazg jak to, że będzie się ważyło dwa razy więcej, nie był w stanie przyćmić radości, że będzie można się przeciągnąć, nie wsadzając przy tym komuś palca w oko.

Honor także na to czekała, ale w tej chwili jej uwaga skupiona była całkowicie na pierwszej pinasie, wiedziała bowiem, kto znajduje się na jej pokładzie. Ostatni raz widziała go ponad dwa standardowe lata temu i sądziła, że doszła już do ładu z uczuciami w stosunku do niego. Teraz zdała sobie sprawę, że się myliła; jej emocje były jeszcze bardziej skomplikowane i gwałtowniejsze niż emocje otaczających ją ludzi.

A na dodatek wiedziała, że za chwilę będzie musiała go powitać na pokładzie.

Admirał Eskadry Zielonej Hamish Alexander, earl White Haven i dowódca 8. Floty Royal Manticoran Navy, zmusił się do zachowania nieprzeniknionego wyrazu twarzy, obserwując, jak pinasa rozpoczyna podejście do krążownika liniowego będącego okrętem flagowym zmartwychwstałej Honor Harrington. Okręt nazywał się ENS Farnese. White Haven za nic w świecie nie był w stanie uzmysłowić sobie, co oznacza skrót „ENS”. Poza tym była to jednostka klasy Warlord i jak wszystkie pozostałe zbudowano ją w Ludowej Republice Haven. Dlatego wszystkie niespodziewanie przybyłe okręty znajdowały się w miejscu niewidocznym z orbity San Martin. Przyjdzie czas, by ogłosić wszystkim to, co zaszło, ale dopóki to nie nastąpi, postanowiono rzecz całą utrzymywać w jak najściślejszej tajemnicy.

Był to równocześnie pierwszy okręt tej klasy, jaki White Haven miał okazję zobaczyć na własne oczy. Naturalnie widział ich rysunki, plany i hologramy, widział też, jak zostały zniszczone przez znajdujące się pod jego dowództwem okręty, ale to nie było to samo, co móc obejrzeć go gołym okiem. Tym bardziej że jeszcze niedawno nie spodziewał się podobnej okazji w przewidywalnej przyszłości.