Andrzej Sapkowski - Pani jeziora

— Jestem Condwiramurs Tilly — przedstawiła się z ukłonem, zakłopotana nieco, wciąż z trzewiczkami w ręku. - Rada jestem, mogąc gościć na twej wyspie, Pani Jeziora.

— Nimue — poprawiła swobodnie mała magiczka. - Nimue, nic więcej. Tytuły i epitety możemy sobie darować, panno Tilly.

— W takim razie ja jestem Condwiramurs. Condwiramurs, nic więcej.

— Pozwól więc, Condwiramurs. Porozmawiajmy przy śniadaniu. Odgaduję, że zgłodniałaś.

— Nie przeczę.

Na śniadanie był twaróg, szczypior, jajka, mleko i razowy chleb, podane przez dwie młodziutkie, cichutkie i pachnące krochmalem służące. Condwiramurs jadła, czując na sobie wzrok małej czarodziejki.

— Wieża — mówiła wolno Nimue, obserwując każdy jej ruch i każdy nieomal niesiony do ust kęs — ma sześć kondygnacji, z czego jedną pod ziemią. Twoja kwatera mieści się na drugiej nadziemnej, są tam wszystkie potrzebne do życia wygody. Parter, jak widzisz, jest częścią gospodarczą, mieszczą się tu też komnaty mieszkalne służby. Podziemne, jak również piętro pierwsze i trzecie, to laboratorium, biblioteka i galeria. Do wszystkich wymienionych pięter i znajdujących się na nich pomieszczeń masz wstęp i dostęp nieograniczony, możesz korzystać z nich i z wszystkiego, co zawierają, kiedy zapragniesz i w jaki sposób zechcesz.

— Zrozumiałam. Dziękuję.

— Dwie najwyższe kondygnacje mieszczą moje komnaty prywatne i moją prywatną pracownię. Są to pomieszczenia prywatne absolutnie. Żeby uniknąć nieporozumień: jestem niebywale czuła na te sprawy.

— Uszanuję to.

Nimue odwróciła głowę ku oknu, przez które widać było burkliwego Pana Wioślarza, który uporał się już z bagażem Condwiramurs, a teraz ładował na łódź wędziska, motowidła, kancerki, podrywki i inne parafernalia rybackiego przemysłu.

— Jestem trochę staromodna — ciągnęła. - Ale z pewnych rzeczy przywykłam korzystać na prawach wyłączności. Szczoteczka do zębów, dajmy na to. Prywatne komnaty, biblioteka, toaleta. I Król Rybak. Nie próbuj proszę, korzystać z Króla Rybaka.

Condwiramurs omal nie zakrztusiła się mlekiem. Twarz Nimue niczego nie wyrażała.

— A jeśli… — podjęła, zanim dziewczyna odzyskała mowę. - Jeśli on spróbuje skorzystać z ciebie, odmów.

Condwiramurs, przełknąwszy wreszcie, prędko pokiwała głową, powstrzymując się od jakiegokolwiek komentarza. Choć miała na końcu języka, że nie gustuje w rybakach, zwłaszcza grubiańskich. I mających łeb oszemłany siwizną bielutką jak twarożek.

— Taak — powiedziała przeciągle Nimue. - Introdukcję miałybyśmy więc za sobą. Pora przejść do spraw konkretnych. Nie ciekawi cię, co sprawiło, że spośród wszystkich kandydatek wybrałam właśnie ciebie?

Condwiramurs, jeżeli w ogóle zastanawiała się nad odpowiedzią, to tylko dlatego, by nie wyjść na zbyt zadufaną. Szybko doszła jednak do wniosku, że wobec Nimue fałszywa nawet w małym stopniu skromność i tak będzie zbyt raziła fałszem.

— Jestem najlepszą śniączką w akademii — odparła chłodno, rzeczowo i bez chełpliwości. - A na trzecim roku miałam drugą lokatę wśród onejromantek.

— Mogłam wziąść tę, która miała lokatę pierwszą. - Nimue była faktycznie szczera aż do bólu. - Nawiasem mówiąc, proponowano mi właśnie ową prymuskę, z pewnym naciskiem zresztą, bo to podobno ważna córeczka kogoś ważnego. A jeżeli chodzi o śnienie, o onejroskopię, to wszakże wiesz, droga Condwiramurs, że jest to dar dość kapryśny. Fiasko może spotkać nawet najlepszą śniączkę.

Condwiramurs przetrzymała za zębami ripostę, że jej fiaska można policzyć na palcach jednej ręki. W końcu rozmawiała z mistrzynią. Znaj proporcją, mocium panie, jak mawiał jeden z profesorów akademii, erudyta.

Nimue lekkim skinieniem głowy pochwaliła jej milczenie.

— Zasięgnęłam języka w uczelni — powiedziała po chwili. - Stąd wiem, że nie musisz wspomagać śnienia środkami odurzającymi. Cieszy mnie to, albowiem narkotyków nie toleruję.

— Śnię bez żadnych prochów — potwierdziła z lekką dumą Condwiramurs. - Do onejroskopii wystarczy mi, jeśli mam zahaczkę.

— Słucham?

— No, zahaczkę — adeptka kaszlnęła. - Znaczy się przedmiot jakoś związany z tym, o czym mam śnić. Rzecz jakąś albo obraz…

— Obraz?

— Aha. Nieźle śnię na obraz.

— O — uśmiechnęła się Nimue. - O, skoro obraz pomoże, to nie będzie kłopotów. Jeśli uporałaś się już ze śniadaniem, to chodźmy, najlepsza śniączko i druga wśród onejromantek. Dobrze będzie, jeśli bez zwłoki wyjaśnię ci pozostałe powody, dla których to właśnie ciebie wybrałam na asystentkę.

Od kamiennych ścian tchnęło zimnem, którego nie łagodziły ani ciężkie gobeliny, ani pociemniełą boazeria. Kamienna podłoga ziębiła stopy przez podeszwy trzewiczków.

— Za tymi drzwiami — wskazała niedbale — jest laboratorium. Jak się rzekło, możesz korzystać wedle woli. Zalecana jest oczywiście ostrożność. Umiar wskazany jest zwłaszcza przy próbach zmuszania miotły do noszenia wody.

Condwiramurs zachichotała grzecznie, choć żart był leciwy. Wszystkie mentorki raczyły podopieczne dowcipami nawiązującymi do mitycznych tarapatów mitycznego ucznia czarnoksiężnika.

Schody wiły się w górę jak wąż morski. I były strome. Nim dotarły na miejsce, Condwiramurs spociła się i zdyszała setnie. Po Nimue w ogóle nie było znać wysiłku.

— Tędy proszę — otworzyła dębowe drzwi. - Uwaga na próg.

Condwiramurs weszła i westchnęła.

Komnata była galerią. Jej ściany od sufitu do podłogi obwieszone były obrazami. Wisiały tam wielkie, stare, łuszczące się i spękane oleje, miniatury, zżółkłe sztychy i drzeworyty, wyblakłe akwarele i sepie. Wisiały tam też żywe w kolorach modernistyczne gwasze i tempery, czyste w kresce akwatinty i akwaforty, litografie i kontrastowe mezzotinty, przyciągające oczy wyrazistymi plamami czerni.

Nimue zatrzymała się przed wiszącym najbliżej drzwi obrazem przedstawiającym grupę zebraną pod ogromnym drzewem. Spojrzała na płótno, potem na Condwiramurs, a jej milczące spojrzenie było nadzwyczaj wymowne.

— Jaskier — adeptka, z miejsca połapawszy się w czym rzecz, nie kazała jej czekać — śpiewa ballady pod dębem Bleobherisem.

Nimue uśmiechnęła się, kiwnęła głową. I zrobiła krok, zatrzymując się przed następnym obrazem. Akwarela. Symbolizm. Dwie kobiece sylwetki na wzgórzu. Nad nimi krążące mewy, pod nimi, na stokach wzgórza, korowód cieni.

Ciri i Triss Merigold, prorocza wizja w Kaer Morhen.

Uśmiech, kiwnięcie, krok, następny obraz. Jeździec na koniu w galopie, w szpalerze pokracznych olch, wyciągających ku niemu ramiona konarów. Condwiramurs poczuła, jak przeszywa ją dreszcz.

— Ciri… Hmm… To chyba jej jazda na spotkanie z Geraltem na farmie niziołka Hofmeiera.

Następny obraz, pociemniały olej. Balistyka.

— Geralt i Cahir bronią mostu na Jarudze.

Potem poszło szybko.

— Yennefer i Ciri, ich pierwsze spotkanie w świątyni Melitele. Jaskier i driada Eithene, w lesie Brokilon. Drużyna Geralta w śnieżycy na przełęczy Malheur…

— Brawo, doskonale — przerwała Nimue. - Znakomita znajomość legendy. Teraz znasz już drugi powód, dla którego znalazłaś się tu ty, a nie ktoś inny.

Nad hebanowym stolikiem, przy którym usiadły, dominowało wielkie płótno batalistyczne przedstawiające, jak się zdawało, bitwę pod Brenną, jakiś moment kluczowy batalii, czyli czyjąś kiczowato bohaterską śmierć. Płótno było ponad wszelką wątpliwość dziełem Mikołaja Certosy, można było poznać po ekspresji, perfekcyjnej dbałości o detal i typowych dla artysty efektach luministycznych.