Terry Pratchett - Ruchome obrazki

Znalazł się na placu zastawionym deskami i stosami materiałów. Nie zauważył nikogo.

Maszerując zdecydowanym krokiem, świadom, że nikt nie zaczepi człowieka z podwiniętymi rękawami, który maszeruje zdecydowanym krokiem i trzyma w ręku kawałek papieru, ruszył przez drewnianą i brezentową krainę cudów Ciekawej i Pouczającej Kinematografii.

Były tu budynki wymalowane na tyłach innych budynków. Były drzewa, będące drzewami z przodu i masą podpórek z tyłu. Było też wiele nerwowego biegania, chociaż — o ile Victor mógł to ocenić — nikt niczego nie produkował.

Zauważył mężczyznę w długim czarnym płaszczu, czarnym kapeluszu, z wąsem jak ryżowa szczotka, który przywiązywał do jednego z drzew młodą dziewczynę. Nikt jakoś nie próbował mu przeszkodzić, choć dziewczyna się wyrywała. Kilku ludzi obserwowało to nawet ze znudzeniem; obok nich stało wielkie pudło na trójnogu i jakiś człowiek kręcił wystającą ze ścianki korbą.

Dziewczyna wyciągnęła błagalnie rękę, po czym bezgłośnie poruszyła ustami.

Jeden z patrzących wstał, przejrzał kilka ułożonych obok plansz, wybrał jedną i przytrzymał ją przed pudłem.

Plansza była czarna. Białą farbą wymalowano na niej słowa: „Nie! Nie!”.

Człowiek się odsunął. Złoczyńca podkręcił wąsa. Człowiek wrócił z inną tablicą. Tym razem głosiła: „Aha! Moja dumna piękność!”.

Inny z siedzących sięgnął po megafon.

— Dobrze, świetnie — powiedział. — Teraz pięć minut przerwy i kręcimy scenę bitwy!

Złoczyńca odwiązał dziewczynę i odeszli razem. Człowiek z korbą przestał kręcić, zapalił papierosa i podniósł pokrywę pudła.

— Wszyscy słyszeli? — zapytał.

Odpowiedział mu chór pisków.

Victor zbliżył się do człowieka z megafonem; stuknął go w ramię.

— Pilna wiadomość dla pana Silverfisha — powiedział.

— Jest w biurze. — Człowiek machnął kciukiem ponad ramieniem, nie odwracając się nawet.

— Dziękuję.

Pierwsza szopa, do której zajrzał Victor, mieściła tylko długie, ginące w mroku rzędy małych klatek. Niewyraźne stworki rzucały się na pręty i ćwierkały coś do niego. Czym prędzej zatrzasnął drzwi.

W następnej szopie znalazł Silverfisha, stojącego przy biurku zawalonym stosami papierów i kubkami. Silverfish nawet na niego nie spojrzał.

— Połóż tutaj — rzucił z roztargnieniem.

— To ja, panie Silverfish — powiedział Victor. Silverfish przyjrzał mu się z taką miną, jakby winą Victora było, że nikogo mu nie przypomina.

— Tak?

— Przyszedłem w sprawie tej pracy. Pamięta pan?

— Jakiej pracy? Co mam pamiętać? Skąd się tu wziąłeś, u licha?

— Dostałem się do ruchomych obrazków — wyjaśnił Victor. — Przez płot. Ale młotek i parę gwoździ załatwi sprawę.

Na twarzy Silverfisha pojawił się wyraz paniki. Victor pomachał mu wizytówką w sposób — miał nadzieję — uspokajający.

— W Ankh-Morpork — podpowiedział. — Parę nocy temu. Ktoś panu groził.

Silverfish wyraźnie skojarzył fakty.

— Tak — szepnął. — Ty jesteś tym chłopcem, który przyszedł mi z pomocą.

— A pan powiedział, żebym się zjawił i przekonał, czy chciałbym ruszać obrazki. Wtedy nie chciałem, ale teraz chcę.

Uśmiechnął się promiennie.

A równocześnie myślał: spróbuje się wymigać. Żałuje tej propozycji. Wyśle mnie z powrotem do kolejki.

— No cóż, naturalnie — rzekł Silverfish. — Wielu bardzo utalentowanych ludzi chciałoby się znaleźć w ruchomych obrazkach. Lada dzień będziemy mieli dźwięk. Chciałem powiedzieć: znasz się może na stolarce? Masz doświadczenie alchemiczne? Szkoliłeś kiedy chochliki? W ogóle znasz jakieś rzemiosło?

— Nie — przyznał Victor.

— Umiesz śpiewać?

— Trochę. W kąpieli. Ale nie za dobrze.

— Umiesz tańczyć?

— Nie.

— Miecz? Potrafisz robić mieczem?

— Trochę — potwierdził Victor.

Czasem ćwiczył z mieczem w sali gimnastycznej. Nigdy nie walczył z przeciwnikiem, gdyż magowie z reguły brzydzą się ćwiczeniami fizycznymi; oprócz niego z całego Uniwersytetu zjawiał się w sali tylko bibliotekarz, ale on korzystał z lin i trapezów. Victor ćwiczył jednak przed lustrem własne techniki, a lustro nigdy go jeszcze nie pokonało.

— Rozumiem — westchnął smętnie Silverfish. — Nie śpiewa. Nie tańczy. Trochę robi mieczem.

— Ale dwa razy dzięki mnie zachował pan życie — wtrącił Victor.

— Dwa razy? — zdziwił się Silverfish.

— Tak. — Victor nabrał tchu. Rzecz była ryzykowna. — Wtedy — rzekł. — I teraz.

Przez chwilę trwało milczenie.

— Nie wydaje mi się — powiedział w końcu Silverfish — żeby konieczne były takie metody.

— Przepraszam, panie Silverfish. Naprawdę nigdy się tak nie zachowuję, ale pan przecież obiecał, a ja szedłem tutaj na piechotę, nie mam pieniędzy, jestem głodny i wezmę wszystko, co mi pan znajdzie. Wszystko. Proszę.

Silverfish przyjrzał mu się z powątpiewaniem.

— Nawet granie? — spytał.

— Słucham?

— Będziesz się ruszał i udawał, że robisz różne rzeczy?

— Tak!

— Aż szkoda, taki inteligentny i wykształcony młody człowiek… — mruknął Silverfish. — Czym się zajmujesz?

— Uczę się na ma… — Victor przypomniał sobie niechęć Silverfisha do magów i poprawił się szybko: — sekretarza.

— Masekretarza?

— I nie wiem, czy poradzę sobie z graniem… Silverfish zdziwił się nieco.

— Na pewno — uspokoił go. — Bardzo trudno jest źle grać w ruchomych obrazkach.

Sięgnął do kieszeni i wyjął dolarową monetę.

— Trzymaj. Idź coś zjeść. — Raz jeszcze przyjrzał się Victorowi. — Czekasz na coś?

— Właściwie… Miałem nadzieję, że mi pan wytłumaczy, co się tu dzieje.

— Nie rozumiem…

— Parę dni temu obejrzałem w mieście pańską… migawkę — poczuł niejasną dumę, że zapamiętał to słowo. — I nagle zapragnąłem znaleźć się tutaj. Zapragnąłem najbardziej na świecie. Nigdy dotąd na niczym mi specjalnie nie zależało…

Na twarzy Silverfisha wykwitł uśmiech ulgi.

— Ach, to… To magia Holy Woodu. Nie magia magów — dodał pospiesznie — która jest tylko zabobonem i sztuczkami dla przesądnych. Nie. To magia dla zwykłych ludzi. Twój umysł aż wrze od dostrzeganych możliwości… Wiem, że mój wrzał — dodał.

— Tak — zgodził się niepewnie Victor. — Ale jak to działa? Silverfish się rozpromienił.

— Chcesz wiedzieć? Chcesz wiedzieć, jak wszystko działa?

— Tak, ja…

— Widzisz, ludzie zwykle mnie rozczarowują. Pokazujesz im coś naprawdę cudownego, na przykład obrazkowe pudło, a oni mówią: „Och!”. Nigdy nie pytają, jak ono działa. Panie Bird!

Ostatnie słowo wykrzyczał. Po chwili otworzyły się drzwi w głębi szopy i pojawił się jakiś człowiek. Na szyi miał zawieszone na taśmie obrazkowe pudło, a ręce poplamione chemikaliami. Nie miał brwi; Victor przekonał się później, że jest to cecha charakterystyczna każdego, kto przez dłuższy czas ma do czynienia z oktocelulozą.

Czapeczkę nosił daszkiem do tyłu.

— To jest Halogen Bird — przedstawił go Silverfish. — Nasz główny korbowy. Halogen, to Victor. Będzie u nas grał.

— Aha. — Halogen obejrzał Victora tak, jak rzeźnik mógłby oglądać tuszę. — Naprawdę?

— I chce wiedzieć, jak to wszystko działa.

Halogen rzucił Victorowi kolejne cyniczne spojrzenie.

— Sznurek — wyjaśnił ponuro. — Wszystko się trzyma na sznurku. Pewnie się zdziwisz, ale wszystko by się tu rozpadło, gdyby nie ja i mój kłębek sznurka.