Terry Pratchett - Maskarada

— Zdenerwował?

— Rozgorączkował. Znasz artystów… Zresztą sama do nich należysz, oczywiście.

— Naprawdę nie żyje? — upewnił się Kubeł.

— Na to wygląda — potwierdziła babcia. — Głowę dam, że to jedna z najlepszych śmierci w historii opery.

— To straszne! — Kubeł chwycił byłego Salzellę za kołnierz i postawił na nogi. — Gdzie są moje pieniądze? No dalej, gadaj, co zrobiłeś z moimi pieniędzmi!!! Nie słyszę!!!! On nic nie mówi!!!

— Bo jest martwy — wyjaśniła babcia. — Zmarli nie są zbyt rozmowni. Z zasady.

— Ale pani jest czarownicą!!! Może pani zrobić jakąś sztuczkę z kartami i kieliszkami!!!

— No, właściwie… moglibyśmy zagrać w pokera — uznała niania. — Dobry pomysł.

— Pieniądze są w piwnicy — poinformowała babcia. — Walter panu pokaże.

Walter Plinge stuknął obcasami.

— Oczywiście — zapewnił. — Z przyjemnością.

Kubeł wytrzeszczył oczy. Był to głos Waltera Plinge i wydobywał się z ust na twarzy Waltera Plinge, ale i twarz, i głos były inne. Subtelnie różniły się od dawnych. Głos stracił odcień niepewności i lęku. Z twarzy zniknęło skrzywienie…

— Coś podobnego… — mruknął Kubeł i puścił kołnierz Salzelli. Ciało uderzyło głucho o deski.

— A że będzie panu potrzebny nowy dyrektor muzyczny — dodała babcia — łatwo może pan trafić gorzej niż z tym tutaj Walterem.

— Walterem?

— Wie wszystko o operze. I o gmachu Opery.

— Powinien pan zobaczyć, jaką pisze muzykę… — wtrąciła niania.

— Walter? Dyrektorem muzycznym? — powtarzał Kubeł.

— …można naprawdę sobie nucić…

— Tak. Będzie pan zaskoczony.

— …jest taka, gdzie dużo marynarzy tańczy i śpiewa, że nie ma kobiet…

— Chodzi o Waltera? Dobrze rozumiem?

— …i w teatrze jedna dziewczyna występuje za inną…

— Tak, to Walter — zapewniła babcia. — Ta sama osoba.

— …i jeszcze takie, naprawdę świetne, jak koty skaczą dookoła i śpiewają, bardzo zabawne — paplała niania. — Naprawdę nie mam pojęcia, skąd ma takie pomysły…

Kubeł podrapał się po brodzie. I tak już kręciło mu się w głowie.

— Jest też godny zaufania — mówiła babcia. — I uczciwy. Jak wspomniałam, doskonale zna gmach Opery. A także… wie, gdzie jest wszystko…

Dla Kubła tyle wystarczyło.

— Chcesz zostać dyrektorem muzycznym, Walterze?

— Dziękuję, panie Kubeł — odparł Walter Plinge. — Bardzo bym chciał. Ale co z czyszczeniem wygódek?

— Słucham?

— Nie będę musiał przestać ich czyścić? Bo w końcu zaczęły działać jak należy.

— Tak? No cóż… naprawdę? — Kubeł na chwilę zrobił zeza. — No świetnie. Możesz śpiewać, kiedy się tym zajmujesz — dodał łaskawie. — I nawet nie zmniejszę ci pensji! Ja… dam ci podwyżkę! Sześć… Nie, siedem błyszczących dolarów!

Walter potarł dłonią policzek.

— Panie Kubeł…

— Tak, Walterze?

— Wydaje mi się, że pan Salzella dostawał czterdzieści błyszczących dolarów.

Kubeł zwrócił się do babci.

— Czy to jakiś potwór?

— Niech pan tylko posłucha, jaką pisze muzykę — mówiła niania. — Świetne piosenki, nawet nie po zagranicznemu. Niech pan tylko popatrzy… Przepraszam…

Odwróciła się plecami do widowni…

…twing, twang, twong…

i z powrotem, tym razem trzymając plik papieru nutowego.

— Potrafię rozpoznać dobrą muzykę — zapewniła, wręczając plik Kubłowi i w podnieceniu wskazując palcem fragmenty. — Wszędzie są kleksy i te zawinięte kawałki, widzi pan?

— Ty napisałeś tę muzykę? — zwrócił się Kubeł do Waltera. — Muzykę, która z nieznanych przyczyn jest dziwnie ciepła?

— Istotnie, panie Kubeł.

— W godzinach pracy?

— Jest tu taka śliczna piosenka — opowiadała niania. — „Nie czekaj mnie w Genoi”. Bardzo smutna. Co mi przypomina, że powinnam iść sprawdzić, czy pani Plinge już wróciła do się… to znaczy, czy się obudziła. Może trochę przesadziłam z jabłkownikiem. — Odeszła, poprawiając elementy kostiumu. Po drodze szturchnęła zafascynowaną baletnicę. — Od tych tańców to się człowiek nie spoci, nie uważasz?

— Przepraszam, ale jest coś, w co ciągle nie mogę uwierzyć — rzekł André. Podniósł miecz Salzelli i sprawdził ostrze. — Au… — syknął.

— Ostre, co? — spytała Agnes.

— Tak. — André ssał kciuk. — A ona złapała je w rękę!

— Jest czarownicą — przypomniała Agnes.

— Ale to stal! Przecież nikt nie może zaczarować stali. Wszyscy o tym wiedzą!

— Nie dziwiłabym się tak na twoim miejscu — powiedziała kwaśnym tonem Agnes. — To pewnie zwykła sztuczka.

André zwrócił się do babci.

— Pani dłoń nie jest nawet skaleczona! Jak… pani…

Jej spojrzenie trzymało go przez moment niczym w szafirowym, imadle. Kiedy się odwrócił, minę miał lekko zdziwioną — jak człowiek, który nie może sobie przypomnieć, gdzie coś położył.

— Mam nadzieję, że nie zranił Christine — wymamrotał. — Dlaczego nikt się nią nie zajmuje?

— Pewnie dlatego że ona zawsze pamięta, by krzyknąć i zemdleć, zanim cokolwiek się stanie — odpowiedziała Perdita ustami Agnes.

André ruszył w poprzek sceny. Agnes wlokła się za nim. Kilka tancerek klęczało przy Christine.

— Byłoby straszne, gdyby coś się jej stało — powiedział André.

— O tak…

— Wszyscy twierdzą, że świetnie się zapowiada…

Walter stanął obok niego.

— Tak. Trzeba ją gdzieś przenieść — rzucił. Mówił wyraźnie i precyzyjnie.

Agnes poczuła, że z jej świata odrywa się dno.

— Ale przecież… wiesz, że to ja śpiewałam.

— No tak… tak, oczywiście — przyznał zakłopotany André. — Ale… to jest opera… no wiesz…

Walter ujął ją za rękę.

— Mnie uczyłeś, nie ją! — oświadczyła zrozpaczona.

— W takim razie byłaś bardzo dobra — przyznał. — Podejrzewam, że ona nie będzie taka nawet w przybliżeniu, mimo wielu miesięcy moich nauk. Ale, Perdito, słyszałaś kiedyś określenie „potencjał gwiazdy”?

— Czy to jest to samo co „talent”? — rzuciła gniewnie Agnes.

— Coś rzadszego.

Popatrzyła na Waltera. Twarz, choć panował nad nią, miał całkiem miłą w blasku świec przed sceną. Wyrwała mu dłoń.

— Bardziej cię lubiłam, kiedy byłeś Walterem Plinge! — powiedziała.

Odwróciła się i poczuła na sobie wzrok babci Weatherwax. Była pewna, że to drwiący wzrok.

— Ehm… Lepiej przenieśmy Christine do gabinetu pana Kubła — zaproponował André.

Te słowa jak gdyby złamały czar.

— Rzeczywiście!!! — zawołał Kubeł. — Nie możemy też zostawić pana Salzelli, żeby grał trupa na scenie. Wy dwaj, wynieście go za kulisy. Reszta… cóż, i tak się już prawie kończyło… no… Tak jest. Opera skończona.

— Walterze!

Wróciła niania Ogg, podtrzymująca panią Plinge. Matka Waltera przyglądała mu się podejrzliwie.

— Byłeś niegrzecznym chłopcem? — spytała.

Kubeł podszedł i poklepał ją po ręce.

— Chyba lepiej, żeby pani też zajrzała do mojego gabinetu — zaproponował.

Plik nut przekazał André, który otworzył je całkiem losowo. Z początku rzucił tylko okiem, ale nuty wyraźnie go zainteresowały.

— Chwileczkę… to dobre — stwierdził.

— Naprawdę?

André zajrzał na następną stronę.

— Na bogów!

— Co? Co? — dopytywał się Kubeł.