George Martin: De strijd der koningen

‘Heel zeker,’ verklaarde hij.

Daar bleef Osha even op broeden. ‘Dan waag ik de gok en neem een kijkje. Jullie blijven vlak achter me. Mira, haal Brans mandje.’

‘Gaan we naar huis?’ vroeg Rickon opgewonden. ‘Ik wil mijn paard. En ik wil appelkoeken, en boter, en honing, en Ruige. Gaan we naar Ruige toe?’

‘Ja,’ beloofde Bran, ‘maar je moet wel stil zijn.’

Mira bond de tenen mand op Hodors rug en hielp mee Bran erin te tillen en zijn nutteloze benen door de gaten te laten zakken. Hij had een vreemd, fladderend gevoel in zijn buik. Hij wist wat hen boven te wachten stond, maar dat maakte het niet minder beangstigend. Toen ze weggingen keerde hij zich om en wierp een laatste blik op zijn vader, en het kwam Bran voor dat heer Eddards blik iets treurigs had, alsof hij niet wilde dat ze vertrokken. Maar het moet, dacht hij. Het is tijd. Osha had haar lange, eikenhouten speer in de ene en de toorts in de andere hand. Een ontbloot zwaard hing over haar rug, een van de laatste met Mikkens merkteken erop. Hij had het gesmeed voor de tombe van heer Eddard, opdat zijn geest in vrede zou rusten. Maar nu Mikken dood was en de wapenkamer door ijzermannen werd bewaakt was goed staal moeilijk te weerstaan, zelfs als dat grafroof inhield. Mira had zich het zwaard van heer Rickard toegeëigend, al klaagde ze erover dat het te zwaar was. Brandon nam dat van zijn naamgenoot, het zwaard dat gesmeed was voor de oom die hij nooit had gekend. Hij wist dat hij in een gevecht niet veel zou kunnen uitrichten, maar desondanks lag het zwaard prettig in zijn hand.

Al besefte Bran dat het maar een spelletje was.

Hun voetstappen galmden door de holle crypte. De schaduwen achter hen verzwolgen zijn vader, terwijl de schaduwen vóór hen terugweken en andere beelden onthulden. Dit waren meer dan heren: het waren de oude Koningen van het Noorden. Op hun slapen rustten stenen kronen. Torrhen Stark, de Koning die Knielde. Edwin de Lentekoning. Theon Stark, de Hongerige Wolf. Brandon de Brandstichter en Brandon de Scheepsbouwer. Jorah en Jonos, Brandon de Slechte, Waltor de Maankoning, Edderion de Bruidegom, Eyron, Benjen de Milde en Benjen de Bittere, koning Edrick Sneeuwbaard. Hun gezichten waren streng en sterk, en sommigen van hen hadden vreselijke dingen gedaan, maar het waren stuk voor stuk Starks en Bran kende al hun verhalen. Hij was nimmer bevreesd geweest in de crypte: die hoorde bij zijn huis en herkomst en hij had altijd geweten dat hij er op een dag ook zou liggen. Maar nu was hij daar niet meer zo zeker van. Als ik naar boven ga, kom ik dan ooit weer beneden? Waar ga ik naartoe als ik sterf?

‘Wacht,’ zei Osha toen ze bij de stenen wenteltrap kwamen die opsteeg naar de bovenwereld en afdaalde naar de diepere lagen, waar nog oudere koningen op hun donkere tronen zetelden. Ze stak Mira de toorts toe. ‘Ik ga wel op de tast naar boven.’ Een tijdlang konden ze het geluid van haar voetstappen horen, maar die werden steeds zachter, tot ze helemaal wegstierven. ‘Hodor,’ zei Hodor zenuwachtig.

Bran had zichzelf wel honderd keer voorgehouden hoe afschuwelijk hij het vond zich hier beneden in het donker te moeten verstoppen, en hoe graag hij de zon weer wilde zien en te paard door wind en regen wilde rijden. Maar nu het moment bijna daar was werd hij bang. Hij had zich veilig gevoeld in het donker. Als je niet eens een hand voor ogen kon zien kon je makkelijk geloven dat je zelf ook onvindbaar was voor alle vijanden. En de stenen heren hadden hem moed gegeven. Ook al kon hij hen niet zien, hij had geweten dat ze er waren. Het leek heel lang te duren voordat ze weer iets hoorden. Bran begon al te vrezen dat Osha iets overkomen was. Zijn broertje wiebelde rusteloos heen en weer. ‘Ik wil naar huis!’ zei hij luid. Hodor bewoog zijn hoofd op en neer en zei: ‘Hodor.’ Toen hoorden ze de voetstappen weer, steeds luider, en na enkele minuten stapte Osha met een grimmig gezicht het licht in. ‘De deur is versperd. Ik krijg er geen beweging in.’

‘Hodor krijgt overal beweging in,’ zei Bran.

Osha keek de reusachtige stalknecht taxerend aan. ‘Zou kunnen. Kom op dan.’

De treden waren smal, dus moesten ze in ganzenpas omhoog. Osha ging voorop. Daarna kwam Hodor, met Bran ineengedoken op zijn nek, zodat zijn hoofd niet tegen het plafond zou slaan. Mira volgde met de toorts en Jojen vormde de achterhoede met Rickon aan de hand. Rond en rond gingen ze, almaar omhoog. Bran meende nu rook op te snuiven maar dat was misschien alleen de toorts. De deur naar de crypte was van ijzerhout, oud en zwaar, en rustte scheef op de grond. Er kon maar één persoon tegelijk bij. Toen ze hem bereikt hadden probeerde Osha nog een keer of ze er beweging in kon krijgen, maar Bran zag dat hij niet meegaf. ‘Laat Hodor het eens proberen.’

Ze moesten Bran eerst uit zijn mand hijsen, anders zou hij geplet worden. Mira hurkte naast hem op de trap, een arm beschermend om zijn schouder, terwijl Osha en Hodor van plaats verwisselden. ‘Maak de deur open, Hodor,’ zei Bran.

De enorme stalknecht legde beide handpalmen tegen de deur, duwde, en gromde. ‘Hodor?’ Hij sloeg met een vuist op het hout, en het trilde zelfs niet. ‘Hodor.’

‘Gebruik je rug,’ spoorde Bran hem aan. ‘En je benen.’

Hodor draaide zich om en duwde met zijn rug tegen het hout. En nog eens. Nog eens. ‘Hodor!’ Hij zette een voet op een hogere tree, zodat hij kromgebogen onder de scheve deur stond, en probeerde recht te gaan staan. Ditmaal kreunde en kraakte het hout. ‘ Hodor!’ De andere voet ging ook een tree omhoog, en Hodor ging wijdbeens staan, zette zich schrap en strekte zich. Zijn gezicht liep rood aan, en Bran zag hoe de spieren in zijn nek zich spanden toen hij zich opwaarts tegen het hout drukte. ‘ Hodor hodor hodor hodor hodor HODOR! Van boven klonk een dof gerommel. Toen schoot de deur met een ruk omhoog en over Brans gezicht viel een streep daglicht die hem even verblindde. De volgende duw bracht het geluid van verschuivende steen mee, en toen was de doorgang vrij. Osha stak eerst haar speer erdoor en glipte er toen zelf achteraan en Rickon wurmde zich tussen Mira’s benen door en stormde achter haar aan naar buiten. Hodor duwde de deur in zijn geheel open en stapte de bovenwereld in. De Riets moesten Bran de laatste treden opdragen. De lucht was lichtgrijs en overal rondom hen kringelde rook. Een zijmuur van het gebouw was in zijn geheel losgescheurd en ingestort. De binnenplaats lag bezaaid met puin en verbrijzelde gargouilles. Ze zijn op dezelfde plaats neergekomen als ik, dacht Bran toen hij die zag. Sommige gargouilles waren in zoveel stukjes gebroken dat het hem verwonderde dat hij zelf nog leefde. Vlakbij zaten een paar kraaien in een lijk te pikken dat door de vallende stenen verpletterd was, maar het lag op de buik en Bran had niet kunnen zeggen wie het was.

De Eerste Burcht stond al honderden jaren leeg, maar leek nu meer dan ooit op een huls. Binnen waren de vloeren en alle balken verbrand. Daar waar de muur was ingestort konden ze zo in de kamers kijken, en zelfs in het privaat. Maar daarachter stond de bouwvallige toren nog recht overeind, niet erger verbrand dan vroeger. Jojen Riet hoestte van de rook. ‘Breng me naar huis,’ eiste Rickon. ‘Ik wil naar huis!’ Hodor stampte in een kringetje rond. ‘Hodor,’ fluisterde hij met een klein stemmetje. Ze stonden op een kluitje, aan alle kanten door dood en ondergang omringd.

‘We hebben genoeg lawaai gemaakt om een draak te wekken,’ zei Osha, ‘maar er komt geen mens. Het slot is dood en afgebrand, precies als in Brans droom, maar we kunnen het beste…’ Op een geluid achter hen brak ze abrupt af en draaide zich met een ruk om, haar speer in de aanslag.

Van achter de bouwvallige toren doken twee slanke, donkere gedaanten op die langzaam door het puin stapten. Blij schreeuwde Rickon: ‘ Ruige!’ en de zwarte schrikwolf stoof met grote sprongen op hem af. Zomer naderde wat trager, wreef zijn kop tegen Brans arm en likte zijn gezicht.