Meredith Amy - Cienie

– Ale zastanów się chwilę – nalegała Eve. – Czy robię coś, co by było jakoś istotne? To znaczy, ty jesteś cheerleaderką i uczysz się grać na flecie…

– Jestem w tym do bani – przerwała jej Jess.

– Pomagałaś odnawiać slumsy w Indiach – powiedziała Eve.

– Już ci mówiłam, o co tak naprawdę chodziło. Moi rodzice po prostu chcieli się poczuć dobrzy i szlachetni, ale przez cały czas mieszkaliśmy w pięciogwiazdkowych hotelach. To był taki luksusowy wolontariat. – Jess szła pierwsza długą kamienną ścieżką prowadzącą do domu w stylu śródziemnomorskim, w którym mieszkała Megan. Zapukała do drzwi.

– Ja nie mam na koncie nawet luksusowego wolontariatu. – Eve się zamyśliła. – Może jednak jestem płytka.

Ale Jess nie słuchała.

– Założę się, że Megan będzie miała milion pytań.

Wyobrażasz sobie opuścić pierwszy dzień szkoły?

Za drzwiami panowała cisza. Jess zapukała jeszcze raz. Głośniej.

Eve usłyszała ciche szuranie w głębi domu. Jakby ktoś przedzierał się przez stertą suchych, martwych liści, pomyślała dotykając kieszeni, w której schowała pierwszy opadły liść. Po chwili drzwi się otworzyły. Eve przygryzła dolną wargę, żeby nie krzyknąć.

Megan wyglądała strasznie. Miała podkrążone oczy, włosy w strąkach – najwyraźniej nie myła ich od paru dni – i wydawała się jakaś blada mimo wakacyjnej opalenizny. Kuzyn Eve, Ted, też chorował w zeszłym roku na mononukleozę, ale nie wyglądał nawet w połowie tak źle jak Megan. Musiało chodzić o coś innego. Coś… niedobrego. Bardzo niedobrego.

– Cześć, Meggie! – rzuciła wesoło Jess, wchodząc w rolę cheerleaderki. – Nie było cię w szkole, więc przyszłyśmy zdać sprawozdanie.

Megan wpatrywała się w nie bez słowa. Jej twarz była pozbawiona wyrazu, jak u tamtego ducha w filmie.

– Pewnie umierasz z ciekawości, co się działo, mam rację? – zapytała Eve. Nie była pewna, czy Megan w ogóle ją rozumiała. Milczała. Nawet nie mrugnęła okiem.

Jess wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła ramienia koleżanki.

– Megan…?

Megan się wzdrygnęła.

– Nie dotykaj. Wystarczy dotknąć i już jest w tobie. – Zerkała na boki. – Jest tu teraz – zwróciła się do Eve. – Czuję to. Ty nie czujesz? – Jej głos był coraz wyższy, coraz bardziej piskliwy.

Eve nie wiedziała, czy lepiej się z nią zgodzić, czy zaprzeczyć. Co by ją uspokoiło?

– Ja niczego nie czuję – powiedziała Jess, zanim Eve zdążyła zdecydować. – No dobra, prawdziwym hitem byli ci nowi – dodała pospiesznie, najwyraźniej licząc, że uda jej się odwrócić uwagę Megan od… tego tajemniczego czegoś. – Który według ciebie jest większym ciachem, Luke czy Mal? Jak wiesz, Eve raczej gustuje w blondynach, ale tym razem… – Jess urwała i wycelowała palec w Eve. – Luke! To dlatego pytałaś, czy jesteś płytka! Ciągle myślisz o tym, co powiedział o twojej torbie. No to mam dowód. Podoba ci się. Nie nawijałabyś o tym tyle, gdyby ci się nie podobał.

– Wcale tak dużo nie gadałam. – Eve objęła się ramionami, nagle zauważając, że w pobliżu Megan było jej zimno.

– Właśnie, że gadałaś. – Jess zwróciła się do Megan. – Szkoda, że jej nie słyszałaś. Chodzę na zakupy częściej niż Paris Hilton. A co robię poza tym? Jeszcze tylko się maluję. – Jess mówiła bardzo szybko, jakby jej słowa mogły być dla Megan jakąś siatką bezpieczeństwa.

Megan mrugała. Aż nagle otworzyła oczy szeroko – zbyt szeroko. Zaczęła wściekle drapać swoją szyję, zostawiając na niej krwawe ślady.

– Nie mogę się tego pozbyć! – zaskrzeczała. – Wynocha!

Eve usłyszała szybko zbliżające się do nich kroki. Po chwili obok Megan stanęła jej matka.

– Kochanie, miałaś oglądać telewizję, pamiętasz?

Twarz Megan znowu stała się obojętna. Trudno było uwierzyć, że jeszcze przed chwilą wrzeszczała, że w ogóle coś mówiła. Matka delikatnie ją odwróciła i popchnęła ręką w stronę salonu. Szurając nogami, Megan zaczęła się oddalać.

Pani Christie otarła małym palcem łzy z kącików oczu.

– Megan… Megan nie czuje się dobrze. Byłam właśnie na górze i ją pakowałam. Ona… Muszę ją zabrać do szpitala. Megan zaczęła…

Z głębi domu dobiegł upiorny wrzask, wrzask podszyty bólem.

– Lepiej już idźcie – rzuciła pani Christie przez ramię, pędząc do salonu.

– To jest w mojej krwi! I kościach. Wynocha! -wrzeszczała Megan.

Eve i Jess wymieniły spojrzenia.

– Wchodzimy? – zapytała Jess.

– Kazała nam iść – powiedziała Eve. Wahały się. Eve nasłuchiwała tak usilnie, że aż ją bolały uszy.

– Nic nie słyszę – oznajmiła w końcu Jess. – Chyba pani Christie udało się ją uspokoić.

Eve skinęła głową.

– Okej, no to idziemy. – Wyciągnęła rękę do drzwi, które mama Megan zostawiła otwarte. Bum! Ciężkie dębowe drzwi się zatrzasnęły. Eve odskoczyła, zaszokowana. Drzwi prawie przycięły jej palce.

– Brawo, Eve. Chcesz, żeby Megan dostała zawału?

– To nie ja! Nawet ich nie dotknęłam! – Wpatrywała się w drzwi, a serce nadal głośno jej waliło.

– Pewnie zahaczyłaś o nie rękawem albo coś takiego. Sama wiesz, jak to z tobą jest. Jak tylko można się o coś potknąć, na coś wpaść albo coś zrzucić, tobie na pewno się uda.

Prawda. Ale w tym wypadku Eve miała wątpliwości. Gdyby zahaczyła o drzwi, to chyba poczułaby szarpnięcie. I to mocne. Drzwi były duże i ciężkie. I zamknęły się z hukiem.

A ona nic nie poczuła.

Wiatr? Nie, dzień był ciepły i bezwietrzny. Próbowała znaleźć jakieś inne wytłumaczenie. Bo musiało być jakieś wytłumaczenie. Tylko jakie? Wyciągnęła rękę i niepewnie dotknęła drzwi, jakby spodziewając się, że uskoczą pod jej palcami.

Nie znalazła jednak żadnego wytłumaczenia. Wzdrygnęła się, choć stała w pełnym słońcu. Po prostu rozstroił cię wygląd Megan… i jej zachowanie, powiedziała sobie. Nie spodziewałaś się czegoś takiego. Wytrąciło cię to z równowagi.

Ale drzwi naprawdę się zatrzasnęły. Zupełnie same.

Wymyśliłem idealny tytuł naszego referatu – powiedział Luke, kiedy tydzień później on i Eve zmierzali korytarzem na zajęcia laboratoryjne. – „Gandhi:

nieświęty".

Zamrugała. Wyłączyła się na chwilę, rozważając, jakiego koloru były tak właściwie oczy Lu-ke'a. Miały nietypowy zielony odcień, a do tego złote plamki.

– Chcesz zjechać Gandhiego?

– Nie o to chodzi. Po prostu wynieśliśmy go na piedestał i uważamy za świętego, a wcale taki nie był – wyjaśnił Luke. – Chcę pokazać jego oba oblicza. Prawdziwi ludzie są bardziej interesujący od nieskazitelnych bohaterów. I chyba bardziej inspirujący. Gandhi był człowiekiem pełnym sprzeczności. Wiedziałaś, że wspierali go magnaci przemysłowi? Nawet zaczął głodować, żeby powstrzymać strajk pracowników jednego z przemysłowców, którzy domagali się lepszych warunków pracy.

Eve otworzyła swój segregator.

– Patrz. Notatki z zeszłego tygodnia. – Szybko skanowała je wzrokiem. – Mahatma, czyli Wielka Dusza. Jest inspiracją dla wszystkich działaczy na całym świecie walczących o prawa obywatelskie. Zwolennik równych praw kobiet. Przeciwny biedzie. Przeciwny kastowemu społeczeństwu…

– Hej, nie wiedziałem, że jesteś artystką – przerwał jej Luke. Wskazał palcem jedną z dziurek na brzegu kartki. Dorysowała jej dziób i nóżki. – Urocze.

Eve szybko zamknęła segregator. Od tak dawna ozdabiała marginesy notatek małymi kurczaczkami, że już ich nawet nie zauważała. Zupełnie o nich zapomniała, pokazując zapiski Luke'owi. Kurczaczki były urocze, ale i krępujące. Wyglądały, jakby narysowało je dziecko.