Meredith Amy: Cienie

– A kto powiedział, że to skrót?

Mal się nie uśmiechał. Ale uśmiech był w jego głosie i oczach w kolorze ciemnej czekolady. Powinien więcej mówić. Jego głos do niego pasował. Był niski, lekko ochrypły i seksowny. Tak, to właściwe słowo.

– To na pewno skrót. – Chociaż nie wiadomo, od czego. – W końcu się dowiem.

– Zobaczymy. – Znów się uśmiechnął. Eve zaczynała być fanką tego seksownego uśmiechu. Ale zanim zdążyła wymyślić, co zrobić, żeby znów go zobaczyć, do klasy weszli Ben Flood i Alexander Neemy. Głośno nawijając. A za nimi pięcioro innych i nauczycielka.

Schodziło się coraz więcej ludzi, odciągając jej uwagę od Mala, a parę minut później zadzwonił dzwonek. Pani Reiber palnęła mowę dokładnie taką samą jak te, których Eve wysłuchiwała podczas każdego rozpoczęcia w gimnazjum. Co za nuda. Miała nadzieję, że w liceum nie uznają za konieczne mówić o tym, jak ważna jest obecność na zajęciach i jak się zachować w razie pożaru – w pewnym wieku po prostu już się to wiedziało. Wreszcie pani Reiber zaczęła odczytywać nazwiska. Postanowiła usadzić uczniów alfabetycznie.

Alfabetycznie. Tak jak w przedszkolu. Eve przewróciła oczami. Co za zwyczaje. Przynajmniej w swojej klasie każdy powinien siedzieć tam, gdzie chce.

Tylko że – jeszcze raz, dzięki ci, T-shircie Miłości – Eve wylądowała tuż za Malem. Stoliki stały tak blisko siebie, że czuła jego męski piżmowy zapach. Tak blisko, że gdyby wyciągnęła rękę, dosięgłby jego karku i dotknęłaby jego krótkich czarnych włosów. To znaczy, gdyby chciała, a nie chciała, bo wyglądałoby to dziwnie.

Więc tylko nachyliła się do niego.

– Dowiem się – obiecała.

Po pierwszej lekcji, czyli po historii, Eve poszła do swojej szafki, żeby zostawić podręcznik, który dostała od nauczyciela. Książka była za ciężka, żeby cały dzień ją targać. A poza tym chciała skontrolować usta. Czasami, kiedy o czymś myślała, przygryzała dolną wargę i była pewna, że do tej pory zjadła błysz-czyk, którym się pomalowała przed szkołą.

Owszem. Zjadła. Pokręciła głową, wpatrując się w swoje odbicie, po czym wyciągnęła błyszczyk o smaku waty cukrowej.

– Hej, Eve. Super, że będziemy razem pisać referat z historii, nie? – powiedział Luke, kiedy akurat zaczęła nakładać błyszczyk.

Drgnęła zaskoczona – nie słyszała, kiedy podszedł. Wyjrzała zza otwartych drzwi szafki, żeby na niego spojrzeć. W Santa Cruz w Kalifornii musieli mieć jakąś inną definicję słowa „super". To stamtąd pochodził Luke, o czym dowiedziała się na historii, kiedy zostali już dobrani w pary. Dowiedziała się także, co myślał o jej ulubionej torbie. Nabijał się z niej, aż powiedziała mu, ile kosztowała, a wtedy uznał za obsceniczne wydawanie takiej kasy na coś, w czym po prostu nosisz swoje graty. Chyba nie mówił serio -tak jak wtedy, kiedy nazwał ją zepsutą. Albo to taki żart, który nie do końca jest żartem; po części kpina, a po części ujawnia to, co naprawdę myślisz. Musiały z Jess wymyślić na to jakąś nazwę.

– Miło, że tak mówisz. Choć jakoś nie mogę uwierzyć, żebyś był zadowolony z partnerki z tak absurdalną słabością do dodatków – powiedziała Eve.

Luke parsknął.

– Jestem pewien, że masz mnóstwo zalet, które jakoś rekompensują twoje zamiłowanie do zakupów A poza tym jesteś ładna. To zawsze pomaga.

– Rety. Dzięki. Od razu mi lepiej – zakpiła Eve. Choć pisząc z nim referat, przynajmniej będzie miała okazję udowodnić, że pod jej długimi kręconymi włosami krył się mózg. I że czasami wykorzystywała go do myślenia o innych rzeczach niż te, za które można zapłacić kartą kredytową. Nie była taka płytka, za jaką najwyraźniej ją uważał. W ogóle nie była płytka. To, że kochasz torebki, jeszcze nie czyni cię płytkim. Prawda?

– Co teraz masz? – zapytał Luke. Po drugiej stronie korytarza stała Katy Emory i patrzyła na Eve, jakby ta była największą szczęściarą na świecie, bo rozmawiała z Lukiem. Czy robiłoby Katy jakąś różnicę, gdyby wiedziała, że Luke był prawdopodobnie największym flirciarzem w całej szkole?

Eve znów zajęła się nakładaniem błyszczyka.

– Biologię. Z panią Whittier. – Nie zadała sobie trudu, żeby na niego spojrzeć.

– Super. Ja też. Mogę pożyczyć? – Wyrwał jej błyszczyk. Nadal trzymała pędzelek. Wyciągnął po niego dłoń.

– Co? Nie ma mowy.

– Nie bądź taka, to mój pierwszy dzień. Chcę zrobić dobre wrażenie. A widzę, że pomalowane usta pomagają zrozumieć biologię – zażartował Luke.

– Bardzo śmieszne. – Eve odebrała mu błyszczyk. -Stosowanie błyszczyka jest naprawdę wskazane.

Luke uniósł brwi. Zniknęły pod jego długą grzywką. Nie miał tak wyrazistych brwi jak Mal.

– Zawiera antyoksydanty z zielonej herbaty -ciągnęła Eve. – I ekstrakt z orzechów makadamii i aloes, który ułatwia gojenie.

– Ojej! To zmienia postać rzeczy. Kontynuuj. Stał i patrzył, jak kończyła się malować. Na co on czekał?

Kiedy zatrzasnęła szafkę i ruszyła w stronę klasy, Luke poszedł za nią.

– Pachnie wanilią – powiedział. – Smakuje też wanilią?

Eve spojrzała na niego ostro. Znowu z nią flirtował. Tak jak ze wszystkimi innymi, przypomniała sobie. Nie ma mowy, żeby zadurzyła się w takim podrywaczu. Miała ochotę zedrzeć z siebie T-shirt Miłości, tak dla bezpieczeństwa. Ale striptiz do stanika, z tymi koronkami i perełkami, mógłby wywrzeć mylne wrażenie.

– Powiedz, kiedy masz urodziny, to kupię ci tubkę w prezencie. Wtedy dowiesz się, jak smakuje.

Po lekcjach Eve stała na szkolnym dziedzińcu, czekając na Jess, żeby wrócić razem do domu. Z klonu spadł liść, żółty, z ciemnoczerwonymi brzegami.

O nie. Było za wcześnie na kolorowe liście. Eve nie lubiła jesieni: kiedy liście przybierały te niesamowite, zachwycające kolory, jednocześnie umierały. To ją przygnębiało. Z zimą było zupełnie inaczej. Śnieg i lodowe sople, skrząc się i migocząc, dawały nagim drzewom nowe życie.

Nie wiedząc właściwie czemu, podniosła smutny, samotny liść i schowała do kieszeni. Chwilę później przyszła Jess.

– Chcę zajrzeć do Megan. Nie było jej w szkole. Dowiem się, czy nic jej nie jest – powiedziała. -Idziesz ze mną?

– Jasne. Rozmawiałaś z nią po naszym powrocie?

– Esemesowałyśmy w sobotę wieczorem. Napisałam jej, że poznałyśmy Luke'a. Nadal była zmęczona, ale nic nie mówiła, że odpuści sobie pierwszy dzień.

– Musiała być naprawdę wykończona, skoro olała rozpoczęcie – stwierdziła Eve. – Może to coś poważnego.

– Jest w drugiej klasie. Może początek szkoły nie robi wtedy wrażenia.

Eve zrobiła minę, a Jess się roześmiała. Pierwszy 1 dzień szkoły to zawsze było wydarzenie i obie o tym wiedziały.

– Może ma mononukleozę – podsunęła Eve.

– Chorobę pocałunków? To niewykluczone, Megan dużo się całuje.

Eve zachichotała. Megan była ładna i rudowłosa, a to czyniło ją popularną wśród chłopców. Plus jej rozrywkowa natura. Megan lubiła i umiała się bawić.

Jak dobrze bawiła się z Lukiem, zanim spodobał się jej ten inny facet? – zastanawiała się Eve. Zaraz. Czemu w ogóle myślała o Luke'u?

– Jess, jestem płytka? – zapytała Eve.

– Co? Skąd ci to przyszło do głowy?

– Nie wiem. Tak tylko sobie myślałam. Bardzo lubię zakupy. I się malować. I torebki. Uwielbiam swoje torebki. I spędzam mnóstwo czasu, myśląc o swoich włosach…

– To normalne. Jesteś dziewczyną. – Skręciły w Medway Lane, przy której mieszkały Jess i Megan.