Thomas Sniegoski: Nefilim

Vilma była jedną z najpiękniejszych dziewczyn, jakie kiedykolwiek widział. W ubiegłym roku przeniosła się do liceum Kena Curtisa z Brazylii i w ciągu zaledwie kilku miesięcy stała się jedną z najlepszych uczennic w szkole. Była inteligentna i piękna zarazem – iście piorunująca mieszanka, która skutecznie go onieśmielała. Vilma i Aaron widywali się niemal codziennie na korytarzu, ale nigdy nie zamienili ze sobą ani jednego zdania. Nie to, żeby Aaron nie chciał z nią pogadać. Po prostu nic sensownego nie przychodziło mu do głowy. Obrócił się, żeby poukładać książki w szafce i po raz kolejny poczuł na sobie ich wzrok. Tym razem szeptały między sobą, a on czuł, że popada w coraz większą paranoję.

– Elenàoénada feio. Que bunda!

W tym momencie poczuł w głowie oślepiający ból, jakby ktoś wbił mu w czaszkę szpikulec do lodu. Było to tak potwornie bolesne, że prawie się rozpłakał – czym z pewnością naraziłby się na kolejny wybuch śmiechu.

Oparł więc czoło o chłodny metal szafki i modlił się, żeby ból ustąpił. Nie może przecież boleć tak bardzo w nieskończoność - pocieszał się w myślach. W miarę jak szepty brazylijskich dziewczyn stawały się coraz głośniejsze, w jego mózg wbijały się tysiące szklanych igieł. Pomyślał, że zaraz zemdleje – przed oczami wirowały mu kolorowe wzory, a ból ciągle narastał.

Dokuczliwie brzęczenie w głowie eksplodowało z całą mocą, a obwody w mózgu Aarona doznały nagłego spięcia. Zanim jednak zdążył stracić przytomność – ból raptem ustał. Aaron stał nieruchomo i czekał, bojąc się, że z każdym ruchem agonia może powrócić. Co to wszystko miało znaczyć? - zadał sobie pytanie i dotknął ostrożnie nosa, żeby sprawdzić, czy nie puściła mu się krew. On w ogóle nie jest brzydki. Co za tyłek!

Nie było krwi. Wszystko ustało. Żadnego bólu ani ogłuszającego szumu w głowie. Prawdę mówiąc, Aaron czuł się teraz lepiej niż przez całe przedpołudnie. Może to tylko część skomplikowanych zmian biologicznych, które zachodzą w moim organizmie po osiągnięciu pełnoletniości - zastanowił się, przypominając sobie po raz kolejny, że dziś są jego urodziny. Gdy zamknął z trzaskiem drzwiczki szafki, zorientował się, że Vilma i jej dziewczyny wciąż rozmawiają. Estoucansadade pizza.Semanapassada,nós comemospizza,quase tododia. Dyskutowały nad możliwymi wariantami obiadu – stołówka kontra pizzeria w kampusie studenckim. Vilma chciała iść do stołówki, jej koleżanki obstawały przy pizzy. Aaron odwrócił się, zastanawiając się, czy powinien jeszcze zgłosić się do pielęgniarki i wtedy ich oczy się spotkały. Vilma uśmiechnęła się nieśmiało, po czym szybko spuściła wzrok.

Jej koleżanki zauważyły to jednak i zaczęły ją męczyć niemiłosiernie.

Porqué? Vocé está pensando queuna certopersoa vai estar no refeitó riohoje? Czy to z powodu tego chłopaka stojącego nieopodal chciała jeść w szkolnej stołówce? – dociekały. Aaron poczuł jak oblewa go zimny pot. Jego podejrzenia spełniły się. Dziewczyny rozmawiały o nim.

–É, e dai?Eu achoque eleé un tesào- odparła Vilma i zerknęła znowu w jego stronę. Teraz już wszystkie cztery dziewczyny wgapiały się niego bez skrępowania. Nagle w głowie Aarona zaświtała przerażająca myśl. Vilma i jej przyjaciółki nadal rozmawiały po portugalsku

– ale teraz jakimś cudem rozumiał każde ich słowo. Najbardziej jednak zaskoczyło go to, co powiedziałaVilma.

– Eu acho queeie é un tesào.

Powiedziała, że jest przystojny.

Vilma Santiago uważała go za przystojniaka!

Na tyłach budynku Kliniki Weterynaryjnej West Lynn, w której Aaron pracował po szkole, szary, cętkowany chart imieniem Hunter z wielkim zainteresowaniem obwąchiwał pożółkłą, jakby wypaloną trawę.

– Ktoś znajomy? – Aaron spytał psa, wyciągając rękę, żeby pogłaskać go po grzbiecie, tuż za długim, przypominającym pejcz ogonem.

W odpowiedzi pies odwrócił się i zamerdał ogonem, po czym jakiś ukryty w trawie zapach przykuł jego uwagę.

Aaron spojrzał na zegarek. Było dopiero wpół do dziewiątej a on czuł się kompletnie wyczerpany. Miał nadzieję, że Hunter, który po usunięciu piłki tenisowej z jelita grubego cierpiał na zaparcie, w końcu zrobi to, co powinien. Wtedy Aaron będzie mógł wrócić do domu, coś zjeść, od-robić lekcje na jutro i położyć się wreszcie do łóżka. Pies pociągnął go w zacienione miejsce, cały czas z nosem przykutym do ziemi, po czym zrobił kilka kółek i w końcu się załatwił.

– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – burknął pod nosem Aaron, spoglądając w niebo. – Ktoś tam jednak musi mnie lubić.

Zaciągnął Huntera z powrotem do kliniki, rozmyślając, po drodze o tym niezwykłym dniu, który właśnie dobiegał końca. Gdy przypomniał sobie scenę z Vilmą i jej koleżankami, poczuł w żołądku lekkie mdłości.

A może się pomylił, pomyślał, otwierając drzwi. Może dziewczyny przeszły z portugalskiego na angielski? Nie – pokręcił głową. Nie, na pewno słyszałem portugalski i rozumiałem go. Ale jak to możliwe?

Hunter wpadł do pomalowanego w żywe kolory hol-u, z radością drapiąc pazurami po śliskich kafelkach, jakby miał na łapach buty do stepowania. Ucieszył się na widok Michelle, asystentki weterynarza, która czekała tam na niego.

– No i jak – dziewczyna spytała wielkiego psa, opierając ręce na biodrach – udało nam się?

Złapała Huntera za łeb i zaczęła tarmosić go za uszami. Pies był w siódmym niebie. Wtulił się w nią, domagając się więcej pieszczot.

– Udało się? – Michelle spytała ponownie.

Aaron zdał sobie sprawę, że pielęgniarka nie mówi już do psa, tylko do niego. To wyrwało go z zamyślenia.

– Przepraszam – powiedział. – Tak, misja zakończyła się sukcesem. Wprawdzie będzie chyba potrzebny ciężki sprzęt, żeby to posprzątać, ale Hunter zrobił, co miał zrobić.

Michelle zmarszczyła nos i podeszła do biurka recepcjonistki.

– Fuj. Przypomnij mi, żebym przez jakiś czas nie wychodziła na dwór. – To mówiąc, wyciągnęła z regału jedną z teczek i otworzyła ją. – Sporządzę notatkę dla doktora Krisa. Myślę, że nasz długonogi, czworonożny przyjaciel będzie jutro zdrów jak ryba.

Aaron ledwo słyszał, co powiedziała do niego dziewczyna, która była chyba jedyną przyjaciółką, jaką do tej pory miał w życiu. Rozmyślał znów o tym, co przydarzyło mu się w szkole. Musiało przecież istnieć jakieś racjonalne wytłumaczenie. Może miało to jakiś związek z bólem głowy?

– Ziemia wzywa Corbeta – usłyszał głos Michelle, która przyłożyła do ust zwinięte dłonie, tak żeby jej głos brzmiał jak przez megafon. – Tutaj stacja kontroli misji. Wygląda na to, że jeden z astronautów zaginął w kosmosie.

Aaron uśmiechnął się i potrząsnął głową.

– Wybacz, to był długi dzień i jestem skonany. Michelle odwzajemniła uśmiech i odłożyła teczkę z powrotem na regał.

– W porządku, ja tylko żartowałam – powiedziała, odgarniając z twarzy opadające do ramion włosy z kolorowymi pasemkami. – Zły dzień w szkole, czy co?

Oboje zaczęli pracować w klinice mniej więcej w tym samym czasie i dobrze im się układało. Michelle powiedziała Aaronowi, że przypomina jej byłego chłopaka: wysokiego, ponurego bruneta, który jako pierwszy z wielu złamał jej serce. Była od niego starsza o pięć lat i powtarzała często, że czas spędzony w liceum wiązał się dla niej z najgorszymi wspomnieniami w życiu, dlatego ma spore doświadczenie w kwestiach buntu i frustracji u nastolatków. To samo powiedziała mu teraz.