Sarwat Chadda: Pocałunek Anioła Ciemności

„Witaj w Zakonie Templariuszy".

Tak jakby miała wybór.

Samochód zaczął się rytmicznie kołysać, Billi zasnęła, w końcu poddając się zmęczeniu.

Udaje, że śpi. Słyszy, jak drzwi jej sypialni powoli się otwierają i do pokoju wpada srebrna smuga światła, tuż obok jej łóżka. Billi nie otwiera oczu i oddycha miarowo.

Deski skrzypią, chociaż gość stara się zachować ciszę. Dziewczyna nie musi otwierać oczu, żeby wiedzieć kto to.

Jego ręka odgarnia włosy z twarzy Billi, a ona czuje znany jej zapach potu, oliwy i starej skóry.

Ojciec.

– Wszyscy czekają, Art – dochodzi ją szept zza drzwi. To głos Percy'ego, jej ojca chrzestnego, głęboki i miękki.

Ręka wygładza kołdrę i dotyka jej ramienia. Ojciec wzdycha i odwraca się. Później drzwi się zamykają i zapada ciemność.

Billi czeka przez chwilę, nie ruszając się, następnie wyślizguje się z łóżka. Jest wysoka jak na swój wiek, ale lekka. Pod jej ciężarem podłoga nie skrzypi. Podchodzi do drzwi, nasłuchuje.

Z zewnątrz dochodzą stłumione głosy. Nie może rozróżnić słów, ale słyszy skrzypienie krzesła na drewnianej podłodze i dźwięk wody płynącej z kranu. Są na dole, w kuchni.

Billi wie, że to, co robi, jest złe, ale musi dowiedzieć się prawdy.Ojciec nic jej nie mówi.

Dlaczego?

Dlaczego w palenisku kominka często znajduje resztki zakrwawionych bandaży? Dokąd wychodzi ojciec, kiedy myśli, że już zasnęła?

Dlaczego Billi obawia się, że nigdy nie wróci?

Dziewczynka uchyla drzwi i prześlizguje się przez szparę. Przemyka wzdłuż krótkiego korytarza, przykuca na szczycie schodów.

Nasłuchuje.

– Jeśli chłopak ma rację, nie pozostaje nam nic innego.

To zmęczony głos ojca. Jaki chłopak? To nie może być nikt ze szkoły – nikt nie pozwała dzieciom bawić się z Billi. Może to ten, którego w zeszłym tygodniu przyprowadził ojciec Balin. Chudzielec z ogromnymi błękitnymi oczami i białymi włosami. Jak miał na imię? Już wie.

Kay.

– Dziewczynka? W Zakonie? To już nawet nie głupota, to herezja! – grzmi twardy, pełen wściekłości głos Gwaine'a.

Dlaczego wciąż jest taki zły? Kiedyś przyjaźnił się z ojcem.

– Art, daj jej jeszcze trochę swobody, ma tylko dziesięć lat -

przekonuje Percy.

Mówią o niej! Billi wstrzymuje oddech. Nie chce uronić ani słowa. Stawia stopę na stopniu i powoli przenosi ciężar ciała. Robi kolejny cichy krok i jeszcze jeden. Wkrótce jest już na dole, nasłuchując pod kuchennymi drzwiami.

Słyszy odkręcany kurek i wodę lejącą się do czajnika.

– Wiecie, co mówią jezuici – odzywa się glos z lekkim walijskim akcentem, to ojciec Balin. – Dajcie mi siedmioletniego chłopca, a zrobię z niego mężczyznę.

– Nie jesteśmy jakimiś cholernymi jezuitami – warczy w odpowiedzi Gwaine. – Jesteśmy…

– Wystarczy. Podjąłem już decyzję – mówi ojciec i wszyscy milkną.

Tak jakby się go bali. Dlaczego? Przecież nie jest nikim ważnym, tylko dozorcą, tu, w Middle Tempie, podobnie jak Percy i Gwaine.Naprawia usterki, zajmuje się ogródkami, podlewa trawniki. Czy nie tak?

A może Billi w ogóle nie zna swego ojca?

– Czy sądzicie, że jestem zadowolony? Szczęśliwy z powodu tego wszystkiego, co ją czeka?

Dlaczego o niej mówią? Czy znowu będzie musiała zmienić szkolę?

Podgląda, patrząc przez wąską szparę, i widzi, jak ojciec Balinstawia stary czajnik na palniku elektrycznym. Percy, Gwaine i ojciec siedzą przy kuchennym stole. Na blacie leży coś metalowego, ale za chwilę Percy, który jest najpotężniejszą osobą, jaką Billi zna, przesiada się i całkowicie zasłania jej widok. Kiedy wielki Afrykanin się porusza, Billi zauważa coś jeszcze. Coś owiniętego w czarny, plastikowyworek na śmieci. Z którego cieknie krew.

Gwaine potrząsa głową.

– To, że jesteś mistrzem, nie daje ci prawa do podejmowania

takich decyzji, Art.

Mistrzem? O czym on mówi? Mistrzem w czym?

– Prawdę mówiąc, Gwaine, właśnie to, że jestem mistrzem, pozwoliło mi podjąć tę decyzję.

Gwaine pochyła się gwałtownie do przodu.

– Przez ostatnie dziewięćset lat Zakon przestrzegał reguły, od

czasów Bernarda z Clairvaux. Nie możesz tak po prostu jej odrzucić

i ustalić własnej.

Arthur rozsiada się na krześle i zakłada ręce na piersiach, jegopalce powoli zaciskają się w pięść, a potem rozwierają. Billi zerka tona ojca, to na Gwaine'a. Twarz Gwaine'a ciemnieje z wściekłości. Ojciec nawet nie mrugnął, kiedy spojrzał na niego swym beznamiętnym wzrokiem. Jego zimne oczy rzucają błyskawice spod ciemnych brwi.

– Mogę i zrobię to – mówi i wskazując na ojca Balina, kontynuuje: – Ty będziesz uczył ją łaciny, starożytnej greki i okultyzmu.

– Reguły zakonnej też? – pyta Balin. Arthur przez chwilę waha się, a potem przytakuje.

– Tak jest.

Klepie Percy'ego po jego potężnym ramieniu.

– Z tobą będzie ćwiczyła walkę z bronią.

Billi dostrzegła delikatny uśmiech na ustach swojego opiekuna. Ma on na sobie czerwony szalik, który kupiła mu na Boże Narodzenie, na jego szyi wygląda jak wstążka zawiązana wokół potężnego dębu.

– Oczywiście – odpowiada. – Masz na myśli jakąś konkretną broń? Miecze, sztylety, drągi?

– Wszystko – mówi Arthur. – Ja będę ją uczył walki wręcz.

– Arthurze, błagam cię. Proszę, rozważ to raz jeszcze. – Gwainenie poddaje się. – Pamiętasz, co się stało z Jamilą.

Billi drgnęła, usłyszawszy imię swojej mamy. W pokoju zapadacisza, Billi patrzy na ojca. Dzisiaj, po pięciu latach od zabójstwa matki, nadal widać ból na jego twarzy.

Arthur dźga Gwainea palcem.

– Historia i arabski.

Gwaine podskakuje, jego twarz robi się czerwona.

– Twoja arogancja zabiła żonę, zabije również córkę!

Billi krzyczy, kiedy zaciśnięta pięść Arthura uderza nad stołem w szczękę Gwainea, zrzucając go z krzesła. Gwaine upada z hukiem, potrącając Balina i zwalając tacę z kubkami na podłogę. Billi ciągle krzyczy, kiedy kubki rozpryskują się na kawałki, a herbata rozlewa.

Mężczyźni nie zwracają uwagi na rozbite naczynia. Wszyscy patrzą na nią.

Krzesło skrzypi, kiedy Arthur wstaje. Ma zimną, nieruchomą, przerażającą twarz. Wskazując na miejsce tuż przed sobą, mówi do Billi:

– Do mnie, natychmiast.

Gwaine z trudem się podnosi, ignorując pomoc Percy’ego.

– Mała żmija. Jak długo tu podsłuchuje…

– Skończ już, Gwaine – prosi Percy.

Spojrzenia Billi i Gwainea spotykają się, Billi czuje kipiący w niej gniew. Nie ma racji. Śmierć jej matki nie była winą ojca. Bardzo ją kochał. Nigdy by jej nie skrzywdził. Nigdy nie skrzywdzi Billi. Wie, co mówią za jej plecami w szkole, ale to nieprawda, lej ojciec jest niewinny. Tak powiedział sędzia.

Wieki całe trwało, zanim zdołała przejść przez kuchnię i stanąćprzed ojcem. Spojrzała na Percy'ego, aby odzyskać pewność siebie – niczłego nie może jej spotkać, kiedy on jest w pobliżu – ale jego zazwyczajprzyjazna twarz wygląda teraz jak zimny głaz.