Becca Fitzpatrick: Szeptem

– No, chyba pomału zbliżamy się do dzisiejszego tematu, czyli seksu – powiedziała.

– Niezupełnie – odparł McConaughy, unosząc w górę palec. – Seks musi być poprzedzony pociągiem erotycznym, który wywołuje jeszcze mowę ciała. Trzeba zakomunikować potencjalnemu partnerowi: „Jestem tobą zainteresowany", tyle że znacznie bardziej lapidarnie.

Następnie zwrócił się do Patcha:

– No dobrze. Powiedzmy, że jesteś na przyjęciu. W pokoju roi się od przeróżnych dziewcząt. Widzisz blondynki, brunetki, rude, kilka czarnowłosych. Jedne są rozmowne, inne wyglądają na nieśmiałe. Znajdujesz dziewczynę, która odpowiada twoim wymaganiom: atrakcyjną, inteligentną i wrażliwą. Jak dajesz jej do zrozumienia, że jesteś nią zainteresowany?

– Wybieram ją z tłumu i zagaduję.

– Dobrze. Przejdźmy do sedna. Skąd wiesz, czy jest odważna, czy woli, żebyś to ty wykonał kolejny krok?

– Obserwuję ją – odpowiedział. – Staram się rozgryźć, o czym myśli i co czuje. Sama mi tego nie zdradzi, więc muszę się jej uważnie przyglądać. Czy się do mnie przybliża? Czy patrzy mi w oczy, a potem odwraca wzrok? Czy zagryza wargi i bawi się włosami, jak w tej chwili Nora?

Klasa wybuchnęła śmiechem. Opuściłam ręce na kolana.

– Jest odważna – stwierdził Patch i znów trącił mnie nogą.

Jakby tego było mało, spiekłam raka.

– Świetnie! Doskonale! – z uśmiechem zawołał trener, podekscytowany, że bierzemy czynny udział w lekcji.

– Naczynka krwionośne na twarzy Nory rozszerzają się i jej skóra się rozgrzewa – oznajmił Patch. – Wie, że jest oceniana. Lubi być w centrum uwagi, ale nie do końca potrafi temu sprostać.

– Wcale się nie rumienię.

– Denerwuje się – dodał. – Głaszcze się po ramieniu, żeby odwrócić uwagę od twarzy i skierować ją na sylwetkę, A może na skórę. To jej silne atuty.

Zatkało mnie. Żartuje – pomyślałam. – Nie, jest walnięty. Nie miałam bladego pojęcia, jak się postępuje z wariatami, i było to widać. Poczułam się tak, jakbym nasze dotychczasowe spotkania spędziła wyłącznie na wpatrywaniu się w niego z otwartą buzią. Gdybym miała złudzenia, że dotrzymam mu kroku, musiałabym obchodzić się z nim inaczej.

Oparłam dłonie płasko na stole i uniosłam brodę, próbując w ten sposób pokazać, że mimo wszystko mam swoją godność.

– To śmieszne – powiedziałam.

Wyciągnąwszy rękę z przesadną przebiegłością, Patch zwiesił ją na oparciu mojego krzesła. Uległam dziwnemu wrażeniu, że groźba ta jest skierowana wyłącznie do mnie i że ani trochę mu nie zależy, jak to odbierze klasa. Rozległy się śmiechy, ale on zdawał się nic nie słyszeć. Siedział ze wzrokiem utkwionym w moich oczach, tak że przez chwilę wydawało mi się, jakby rzeźbił dla nas obojga w powietrzu intymny świat, do którego nikt nie ma dostępu.

– Wrażliwa – rzeki bezgłośnie.

Przy blokowałam kostkami nogi krzesła i gwałtownie wysuwając się do przodu, poczułam, jak jego ręka spada z oparcia. Wcale nie jestem wrażliwa.

– Otóż właśnie! – powiedział trener. – Biologia w ruchu.

– Czy teraz już moglibyśmy pomówić o życiu płciowym? – zapytała Vee.

– Jutro. Przeczytajcie rozdział siódmy i bądźcie gotowi do dyskusji.

Zadzwonił dzwonek i Patch odstawił swoje krzesło na miejsce.

– Fajnie było. Trzeba by to kiedyś powtórzyć.

Zanim zdołałam wymyślić coś bardziej zwięzłego niż „nie, dzięki", przecisnął się za mną i zniknął za drzwiami.

– Piszę petycję o wylanie trenera – oznajmiła Vee, podchodząc do mojego stołu. – Co to miało być? Rozwodnione porno. Niewiele brakowało, a kazałby wam zająć na tym stole pozycję horyzontalną, na golasa, przystąpić do aktu prokreacji i…

Przygwoździłam ją spojrzeniem, które mówiło: „Sądzisz, że mam ochotę na powtórkę?".

– Tak – prowokacyjnie odparła Vee, robiąc krok w tył.

– Muszę pogadać z trenerem. Spotykamy się za dziesięć minut pod twoją szafką.

– Jasne.

Podeszłam do biurka McConaughy'ego, za którym siedział, pochylony nad rozkładem meczów koszykarskich. Wszystkie te iksy i zera sprawiały wrażenie, jakby grał w kółko i krzyżyk.

– Co tam, Noro? – spytał, nie patrząc na mnie. – Słucham, o co chodzi?

– Chciałabym panu powiedzieć, że przez to nowe rozsadzenie i temat lekcji czuję się nieswojo.

Trener oparł się na krześle i założył ręce za głowę.

– A ja jestem z tego rozsadzenia zadowolony, tak jak z obrony „każdy swego", którą opracowuję na sobotni mecz.

Podsunęłam mu pod nos szkolny kodeks praw i obowiązków ucznia.

– Zgodnie z prawem uczeń nie może czuć się zagrożony na terenie szkoły.

– Czujesz się zagrożona?

– Czuję się nieswojo. I chciałabym panu zaproponować pewne rozwiązanie tego problemu. – Nie przerwał mi, więc śmiało wzięłam wdech. – Udzielę korepetycji z biologii wskazanemu przez pana uczniowi, jeżeli znów posadzi mnie pan z Vee.

– Patchowi przydałby się korepetytor. Udało mi się nie zazgrzytać zębami.

– Ale to wbrew mojej prośbie.

– Widziałaś go dzisiaj? Zaangażował się w dyskusję. Cały rok się nie odzywał, a kiedy posadziłem go z tobą: bingo! Na pewno poprawi sobie u mnie ocenę.

– A Vee sobie pogorszy.

– Tak bywa, kiedy nie można rozglądać się na boki w poszukiwaniu poprawnej odpowiedzi – odparł sucho.

– Vee jest po prostu niezbyt pilna. Pomogę jej.

– Nic z tego. – Zerknąwszy na zegarek, dodał: – Spóźnię się na spotkanie. Masz do mnie coś jeszcze?

Chciałam wycisnąć z siebie dodatkowy argument, ale najwyraźniej zabrakło mi weny.

– Spróbuj posiedzieć na nowym miejscu jeszcze parę tygodni. Aha, jeśli chodzi o uczenie Patcha, mówiłem poważnie. Wezmę pod uwagę twoją kandydaturę.

Nie czekając na odpowiedź, McConaughy zagwizdał melodię z teleturnieju Va banąue i wyszedł z sali.

O siódmej niebo groźnie pociemniało atramentowym błękitem. Zasunęłam zamek płaszcza pod szyję, by nie zmarznąć. Vee i ja wracałyśmy na parking po seansie Ofiary. Recenzowałam filmy dla e-zinu, a że obejrzałam już co drugi z wyświetlanych w tym kinie, stwierdziłyśmy, że pozostaje nam najnowszy wielkomiejski thriller.

– W życiu nie widziałam bardziej pokopanego filmu. Od dziś z założenia nie oglądamy niczego, co może kojarzyć się z horrorem – zarządziła Vee.

Nie miałam nic przeciwko temu. Biorąc pod uwagę, że zeszłej nocy ktoś czaił się pod moim oknem, i dokładając do tego obejrzany właśnie klasyczny dreszczowiec – zaczynała mnie ogarniać lekka paranoja.

– Wyobrażasz sobie? – szepnęła Vee. – Żyjesz, nie mając pojęcia, że utrzymują cię przy życiu tylko po to, żeby cię złożyć w ofierze.

Wzdrygnęłyśmy się.

– I co to za pomysł z tym ołtarzem? – ciągnęła, drażniąco nieświadoma, że zamiast o filmie wolałabym pogadać o cyklu życiowym grzybów. – Dlaczego ten zbir podpalił kamień, nim ją związał? A jak usłyszałam to skwierczenie ciała…

– Okej! – prawie wrzasnęłam. – Gdzie teraz?

– Jeszcze ci tylko powiem, że jak mnie ktoś tak pocałuje, od razu się wyrzygam. I co on mial na tych wargach? Ohydztwo to za słabe słowo. Był umalowany, prawda? Bo przecież nikt naprawdę nie ma takich ust…

– Muszę oddać recenzję przed północą – wcięłam się jej w zdanie.

– Dobra, więc do biblioteki? – Vee otworzyła drzwiczki swojego fioletowego dodgea neona, rocznik dziewięćdziesiąty piąty. – Jesteś strasznie przewrażliwiona, wiesz?