Robert Jordan: De komst van de Schaduw

Siuan lachte kort en blaffend; een vreugdeloze lach. ‘Zonder twijfel omdat ik een minnaar neem. Daarvoor heb ik echter ook geen tijd. Als je de boot leeg hoost, heb je geen tijd om naar de mannen te knipogen.’

‘Misschien,’ zei Min langzaam. Dat had het kunnen betekenen, maar ze betwijfelde het. ‘Ik weet het gewoon niet. Maar, Moeder, sinds ik in de Toren ben, zie ik allerlei dingen. Er staat iets ergs te gebeuren, iets verschrikkelijks.’

Ze begon met de Aes Sedai in de voorzaal. Ze vertelde alles wat ze had gezien, en wat het betekende als ze daar zeker van was. Ze verzweeg echter het meeste van wat Gawein had gezegd. Het had geen zin hem te vertellen de Amyrlin niet boos te maken, en dat dan zelf te doen. Al het overige vertelde ze, de sobere feiten. Iets van haar vrees kwam weer op toen ze het allemaal oprakelde en opnieuw voor zich zag; voor ze klaar was, beefde haar stem.

Het gezicht van de Amyrlin veranderde helemaal niet. ‘Dus je hebt de jonge Gawein gesproken,’ zei ze toen Min klaar was. ‘Nou, ik denk dat ik hem ervan kan overtuigen dat hij zijn mond moet houden. En als ik me Sahra goed herinner... Het zal het meisje heel goed doen om een tijdje op het land te werken. Ze kan geen roddels verspreiden als ze het onkruid schoffelt.’

‘Ik begrijp het niet,’ zei Min. ‘Waarom moet Gawein zijn mond houden? Waarover? Ik heb hem niets verteld. En Sahra...? Moeder, misschien heb ik me niet goed uitgedrukt. Er zullen Aes Sedai en zwaardhanden sterven. Dat kan alleen maar strijd betekenen. En tenzij u een heleboel Aes Sedai en zwaardhanden – en ook dienaren, die zag ik ook dood en gewond – wegstuurt, zal die strijd hier plaatsvinden! In Tar Valon!’

‘Heb je dat gezien?’ wilde de Amyrlin weten. ‘Strijd? Weet je dit door jouw... gave, of raad je ernaar?’

‘Wat kan het anders zijn? Minstens vier Aes Sedai zijn zo goed als dood. Moeder, ik heb hierbinnen slechts negen zusters gezien, en vier ervan zullen sterven! En de zwaardhanden... Wat kan het anders zijn?’

‘Meer dan me lief is,’ zei Siuan grimmig. ‘Wanneer? Hoe lang nog voor dit... iets... gebeurt?’

Min schudde haar hoofd. ‘Dat weet ik niet. Het meeste zal in één dag gebeuren, misschien twee. Maar dat kan morgen zijn, of over een jaar. Of tien jaar.’

‘Het Licht geve dat het er tien zijn. Als het morgen gebeurt, kan ik er weinig aan doen.’

Min vertrok haar gezicht. Naast Siuan Sanche wisten er nog maar twee andere Aes Sedai van haar gave: Moiraine en Verin Matwin, die haar gave had willen onderzoeken. Beiden wisten evenmin als zijzelf hoe het werkte, behalve dat het niets met de Kracht te maken had. Misschien kon Moiraine alleen daardoor het feit aanvaarden dat als Min wist wat het beeld betekende, het ook echt gebeurde. ‘Misschien zijn het de Witmantels, Moeder. Ze waren overal in Alindaer toen ik over de brug kwam.’ Ze dacht niet dat de Kinderen van het Licht er iets mee te maken hadden, maar ze aarzelde te zeggen wat ze geloofde en niet zeker wist. Toch was dat al erg genoeg. De Amyrlin schudde echter al het hoofd voor ze was uitgesproken, ik twijfel er niet aan dat ze indien mogelijk iets willen proberen – ze zouden het prachtig vinden om de Toren een slag toe te brengen – maar Emon Valda zal zonder bevel van zijn kapiteinheer-gebieder niet openlijk tot daden overgaan. En Pedron Nial zal pas toeslaan als hij denkt dat we verzwakt zijn; hij kent onze kracht te goed om dwaasheden te begaan. De Witmantels hebben al duizend jaar zo gehandeld. Zilvertanden tussen het riet, wachtend op een spoortje Aes Sedai-bloed in het water. Maar we hebben ze nog geen bloed laten proeven, en als het aan mij ligt, gaat dat ook niet gebeuren.’

‘Maar als Valda op eigen houtje iets wil proberen...’ Siuan onderbrak haar. ‘Hij heeft krap vijfhonderd man bij Tar Valon, meisje. De rest heeft hij weken geleden weggestuurd om elders problemen te veroorzaken. De Glanzende Muren hebben de Aiel en Artur Haviksvleugel weerstaan. Valda zal Tar Valon nimmer kunnen innemen, tenzij de stad reeds van binnenuit is uitgehold.’ Haar stem veranderde niet toen ze doorging. ‘Je wilt me graag overtuigen dat de moeilijkheden van de Witmantels komen. Waarom?’ Er lag geen spoortje zachtheid in haar ogen.

‘Omdat ik het wil geloven,’ mompelde Min. Ze bevochtigde haar lippen en vertelde toen wat ze niet had willen zeggen. ‘Die zilveren halsband bij een Aes Sedai, Moeder, het leek wel... Het leek zo’n halsband die de... de Seanchanen gebruiken om... om geleidsters te beheersen.’ Haar stem stierf weg toen Siuan haar mond van afkeer vertrok. ‘Smerige dingen,’ gromde de Amyrlin. ‘Het is maar goed dat de meeste mensen nog geen kwart van de geruchten over de Seanchanen geloven. De kans dat het Witmantels zijn, is echter veel groter. Als de Seanchanen opnieuw landen, waar dan ook, zal ik het binnen enkele dagen door postduiven horen, en de weg van de oceaan naar Tar Valon is lang. Als ze weer opdagen, word ik ruim op tijd gewaarschuwd. Nee, ik vrees dat wat je ziet, veel erger is dan de Seanchanen. Ik ben bang dat het de Zwarte Ajah is. Slechts een handvol zusters weet ervan, en ik zie zeker niet uit naar de dag dat het algemeen bekend wordt. Maar zij zijn de allergrootste bedreiging voor de Toren.’ Min besefte dat ze haar jurk zo strak vasthield dat haar handen pijn deden. Haar mond was zo droog als stof. De Witte Toren had altijd kil ontkend dat er een verborgen Ajah bestond die de Duistere was toegewijd. De beste manier om een Aes Sedai kwaad te maken was die Ajah te noemen. Dat de Amyrlin Zetel zelf het bestaan van de Zwarte Ajah zo terloops bevestigde, deed het bloed in Mins aderen bevriezen.

De Amyrlin ging gewoon door, alsof ze niets bijzonders gezegd had: ‘Maar je bent hier niet helemaal naartoe gekomen om beelden te zien. Heb je een bericht van Moiraine? Ik weet dat overal tussen Arad Doman en Tarabon de grootste verwarring heerst, om het maar zuinig te zeggen.’ Dat was inderdaad zuinig; volgelingen van de Herrezen Draak bestreden zijn tegenstanders, wat beide landen in een burgeroorlog had gedompeld, terwijl de landen ook nog steeds om de heerschappij over de Vlakte van Almoth streden. Aan Siuans stem te horen beschouwde ze het als een kleinigheid. ‘Maar ik heb in geen maanden meer van Rhand Altor gehoord. Hij is het middelpunt van alles. Waar is hij ? Wat is Moiraine met hem van plan? Ga zitten, meisje. Ga zitten.’ Ze gebaarde naar de stoel voor de tafel.

Min liep met knikkende knieën naar de stoel en viel er zowat in. De Zwarte Ajah! O, Licht’. Aes Sedai werden geacht het Licht te verdedigen. Ook al vertrouwde ze de zusters niet echt, ze bestonden en verdedigden met hun grote macht het Licht en bestreden de Schaduw. Nu leek dat niet meer zo te zijn. Ze hoorde zichzelf nauwelijks zeggen: ‘Hij is op weg naar Tyr.’

‘Tyr! Dat betekent Callandor. Moiraine wil dat hij het Onberoerbare Zwaard in de Steen van Tyr aanpakt. Ik zweer dat ik haar in de zon te drogen hang! Ik zal haar doen wensen dat ze weer Novice was! Daar kan hij nog niet klaar voor zijn!’

‘Het was niet...’ Min zweeg en schraapte haar keel. ‘Het was Moiraines werk niet. Rhand is in het holst van de nacht vertrokken. Alleen. De anderen zijn hem achternagegaan, en Moiraine heeft me naar u gestuurd. Ze kunnen al in Tyr zijn. Voor zover ik weet, kan hij Callandor al in handen hebben.’

‘Drakenvuur!’ blafte Siuan. ‘Hij kan al dood zijn! Ik wou dat hij nog nooit van de Voorspellingen van de Draak gehoord had. Als ik ervoor kon zorgen dat hij er nooit meer een hoort, zou ik dat doen.’

‘Maar moet hij de Voorspellingen niet vervullen? Ik begrijp het niet.’ De Amyrlin leunde vermoeid tegen de tafel. ‘Alsof iemand er iets van begrijpt! De Voorspellingen maken hem niet tot de Herrezen Draak. Hij hoeft zich slechts uit te spreken; dat is het enige dat nodig is, en blijkbaar heeft hij dat gedaan als hij op Callandor uit is. De Voorspellingen zijn bedoeld om de wereld te verkondigen wie hij is, en om hem voor te bereiden op wat komen gaat, om de wereld voor te bereiden. Als Moiraine hem nog enigszins kan sturen, zal zij hem naar die Voorspellingen leiden waarvan we zeker zijn – zodra hij zover is dat hij ze aankan! – en voor de rest moeten we erop vertrouwen dat zijn daden voldoende zijn. Hopelijk. Wie weet, heeft hij al Voorspellingen vervuld die niemand van ons begrijpt. Het Licht geve dat het genoeg is.’