Xan - Qızılbaşlar - Oyanış

Kleon qızılbaşların geri dönmə ehtimallarını düşündüyü zaman anlamışdı ki, Naqanazarda artıq insanlara rahatlıq olmayacaq. Ona görə də nə qədər ki hadisələr şəhəri tərk edə bilməyəcək qədər qəlizləşməyib, sakitcə aradan sivişib çıxmalıdır. Amma ürəyinin dərinliklərində kronların belə ucuz və vəhşi ölümlərinə sevinirdi də. Vaxtilə bütün əcdadlarını məhv etmişdilər, bütün ailəsini, yaşadığı şəhərlərdəki bütün dostlarını, tanışlarını, hər kəsi. Kronlar bütün insanlığın sonuna çıxmağa and içmişdilər sanki. Bu and Kleonu, bəlkə də, hər şeydən daha çox qorxudurdu. Orta Dakaraqasda Hazaratın boyunduruğu altında yaşayan insanların hamısının gözlərindən qorxaqlıq, yaltaqlıq, ikiüzlülük yağırdı. Bircə körpə uşaqlardan başqa. Onlarda ancaq qorxaqlıq və kədər var idi. Kleon da qalan hər kəs kimi birtəhər gününü gün edirdi. Bu həyatda itirəcək heç kimi, heç nəyi olmasına baxmayaraq, yenə də köləliklə, oğruluqla, sərxoşluqla ciyərlərinə çəkdiyi bu çirkli, qara havadan əl çəkmək istəmirdi. Bu qətiyyən həyat eşqi deyildi. Bu, sürünmək, bu, rəzillik idi. İnsan irqi hal-hazırda əcdadlarından fərqli olaraq yer üzünün ən rəzil irqi hesab edilirdi. Bir zamanlar bütün dünyanın idarə edilməsi qanunlarını öz əlləriylə yazan insanlıq indi ən sonuncu yaradılan irqin quluna çevrilmişdi.

Bircə Ximeluda yox. Bircə bu şəhərdəkilər Kleona insan kimi davranırdılar. Sadəcə “insan kimi” demək hətta az olardı, lap əsl krallar kimi. İçgisi, nəşəsi, qızları, əyləncəsi. Ximelu hər bir xırda detalı ilə Kleonu özünə aşiq etmişdi.

Üç yaşıl bədənli qızdan ayağının ən uzun olanı Kleonu ayaqları ilə qucaqlamışdı. Yüngülvari aclıq hiss edən oğlan bu kəlbətinlərdən birtəhər qurtularaq tünd rəngli şalvarını geyinib aşağı düşdü. İkimərtəbəli daş ev sanki əvvəllər böyük bir qaya parçası imiş və içi səliqəylə yonulduqdan sonra bu görünüşünə qovuşmuşdu. Evin hər tərəfində yanan spotlar onlara baxarkən belə insanın gözünü yormurdu. Bu cür evlər Ximelunun ikinci və ən böyük hissəsində yerləşirdi və şəhər mərkəzindən böyük dəmir hasarlarla ayrılırdı. Hasarlardan o tərəfdə isə Ximelunun əcazkar memarlığa malik göydələnləri ucalırdı. Haimidin qızılı sarayı da bu göydələnlərin düz ortasında tikilmişdi.

Kleon erras qızlarının hünərlərini çox eşitmişdi. Açıq sarı rəngli divarların fonunda yaşıl qızlar necə də ahəngli görsənirdilər. Onların hamısı eyni yaşdaydı sanki və bədənləri də eyni ölçülərdəydi. Bircə sevişərkən bu dodaq dişləməkləri olmasaydı, əla olardı. Bura gələndən bəri oğlanın alt dodağının yarası sağalmamışdı.

Evin çöl qapısını açanda uzaqdan axşamkı qızlardan birinin ərinin gəldiyini gördü. Onların ürəklərində qısqanclıqdan bir zərrə belə olmadığını bilsə də, narahatlıq hissi istər-istəməz gözlərini və baxışlarını ələ keçirtdi. Kişi uzaqdan sevimli qonağına gülümsəyərək salam verirmiş kimi əlini yellədi. Kleon da əlindəki isti erras çayından hələ bir qurtum belə içməyə imkan tapmamış inamsızcasına dodaqlarını yanlara dartdı və eyni hərəkəti təkrarladı.

– Gecə necə keçdi? – mehribanlıqdan az qala partlayacaqmış kimi görsənən kişi Kleondan soruşdu. Qapını azca aralayıb içəri keçdi və soyuducudan hansısa yemək qırıntılarını çıxarda-çıxarda davam etdi. – Arvadım xoşuna gəldi? Klubdakı bütün qonaqlara israrla öz arvadımı məsləhət görürəm həmişə. Ən yaxşılardandır.

– Iıı… Hə… Hə, hə, çox yaxşıydı, – Kleon kişinin heç bir reaksiya verməməyindən sanki bir az da ürəklənmişdi. – Hətta indiyənə kimi yatdığım qızlardan ən yaxşısı o idi mən deyərdim. Ən bombası. Əəən bombası…

Kişi birdən çevrilib ciddi baxışlarla oğlana baxdı. Kleon, deyəsən, ağ elədiyini düşünərək baxışlarındakı qorxaqlığı gizlədə bilmədi. Sərt baxışla qorxaq baxış sükunət içində bir dəqiqəyə yaxın beləcə döyüşdülər. Yüz faiz bu dəqiqə nə iləsə vurub başını əzəcək. Qeyrətsizliyin də bir həddi var. Lakin erras kişi qüvvətli qəhqəhə çəkərək gülməyə başladı. O qədər yüksək səslə gülürdü ki, hər dəfə kişnədikcə Kleon dik atılırdı. Yavaş-yavaş oğlana yaxınlaşıb əlini onun çiyninə qoydu.

– Zarafat elədim, nolub? Bu həyatda qeyrətdən daha vacib şeylər var. Erras kişilər insanlardan fərqli olaraq qısqanclığın nə olduğunu bilmir. Hərçənd, insanların da arasında bu hisdən arınmışları az deyil. Mən özüm də cavanlığımda arvadını mənə qonaqpərvərlik olsun deyə pay verən insanların evində gecələmişəm. Buna görə də, dostum, kef elə. Ye, iç, əylən. Nə qədər ki, Ximeludasan, qoca Tarkinsin və arvadının sevimli qonağısan, – öz adını çəkəndə fəxrlə sinəsinə də vurdu.

Soyuducudakı içgi şüşəsini və iki dəmir stəkanı götürüb hər ikisinə içgi süzən yaşlı Tarkins, əslində dediyi qədər də yaşlı görsənmirdi. Üzündən təzə-təzə tük çıxırdı. Lakin qırışları onu cavan göstərməyəcək dərəcədə dərinləşmişdi. İçgi stəkanlarını dəmir masanın üzərinə qoyub bir az kənardakı qara pultla hansısa cihazı yandırdı və bir anda evin harasında quraşdırıldığı görünməyən səsgücləndiricilərdən yüksək səslə bağırtılı-çığırtılı ağır mahnı oxumağa başladı.

– Otur, bir az da mənimlə içək, şorgöz, – yenə zarafatyana şəkildə Kleona göz vurdu. – Dünən gecə maraqlı hadisələr olub.

– Necə hadisələr? – Kleon öz stəkanını iki əliylə birdən qucaqlayıb soruşdu. – Vəəə… harda?

– Burada. Ximeluda! – Tarkins az qala pıçıldayırmış kimi aşağı səslə danışmağa başladı. – Yaxına gəl. İstəmirəm qızlar eşitsinlər. Yoxsa, çox qorxarlar.

Kleon masanın arxasında onunla üzbəüz əyləşdi. Niyəsə içində heç xoşagələn şeylər eşitməyəcəyi ilə bağlı şübhələr yaranmışdı. Özündən aslı olmadan o da qarşısındakı saqqalsız qoca erras kimi önə doğru əyildi.

– Dünən gecə 5-ci döngəylə Edam meydanının kəsişməsindən nə tapılıb, səncə?

– Nə?

– Kron patrulu, – bu sözdən sonra bir az boşluq buraxan kişi içgisindən böyük bir qurtum içdi. – Başı çiyinlərində yox, ayaqlarının arasında olan kron patrulu.

– Nnn… n… Necə yəni ayaqlarının arasında?

– Kimsə patrulun başını kəsib də, yəni. Sən də bir qram bədiilik qoyma adamda. Kimsə gecəylə hansısa patrulun başını kəsib və aradan çıxıb. Üstəlik qulaqlar da heç nə eşitməyiblər. Bu sənə kimləri xatırladır? Kimlərin işi ola bilər, səncə?

– Kimlərin? Nəbilim… Kimlərin? – Kleon hər zamankindən daha qorxmuş halda qeyri-ixtiyarı Tarkinsin bütün suallarını titrəyən səsiylə təkrarlayırdı.

– Deyirlər ki… Yəni, gizlin-gizlin deyirlər, açıq-açıq heç kəs cürət eləmir, amma yenə də… Deyirlər ki, – eybəcər erras bir az da qabağa əyilərək güclə eşidiləcək şəkildə fısıldadı. – Qızılbaşlardır.

– Qızılbaşlar? Qı-zıl-baş…? Hansı qızılbaşlar? O… Başları qızıl olanlar? Baş hissəsi qızıl kimi parıldayır eee… Qızılbaşlar. Heç eşitməmişəm. Onlar kimdir? – Kleon o qədər açıq-aşkar yalan danışırdı ki, səsindən, hərəkətlərindən bu adın əslində nə demək olduğunu çox yaxşı anladığı o dəqiqə hiss olunurdu.