Poul Anderson - Het koningschap vraagt moed

‘Ik heb er zelf al meer over gedacht,’ zei Denison rustiger, ‘ik weet net zo goed als jij, wat de moeilijkheden zijn. Maar luister nu eens. Ik kan je de grot laten zien, waar mijn machine gedurende die paar uur stond. Je kunt dan teruggaan naar het moment waarop ik daar verschijn, en me waarschuwen.’

‘Nee,’ zei Everard. ‘Uitgesloten. Om twee redenen. Ten eerste is het verboden, wat ik bijzonder redelijk vind. Onder andere omstandigheden zouden ze een uitzondering kunnen maken, maar er is ook nog een andere reden: jij bent Cyrus. Ze zullen niet de hele toekomst gaan vernietigen voor één man.’

‘Zou ik dat wel voor één vrouw doen?’ dacht hij. ‘Ik weet het niet. Ik hoop van niet… Cynthia zou niet alles hoeven te weten. Dat zou voor haar zelfs beter zijn. Ik zou kunnen zeggen dat de precieze feiten voor de lagere rangen geheim gehouden moeten worden en haar slechts vertellen dat het vaststaat dat Keith gestorven is en dat de omstandigheden waaronder dat gebeurde ons dwingen die gehele periode voor tijdreizen te sluiten. Natuurlijk zou ze een tijdlang erg bedroefd zijn, maar ze is té gezond om altijd over hem te blijven treuren… Zeker, het zou een gemene streek zijn. Maar zou dat op de lange duur toch niet beter voor haar zijn, dan haar hierheen te laten gaan, waar ze een ondergeschikte positie zou innemen en haar man toch tenminste zou moeten delen met het half dozijn prinsessen dat hij om politieke redenen heeft moeten huwen? Zou het niet beter voor haar zijn wanneer ze alle hoop radicaal zou moeten opgeven en te midden van haar eigen landgenoten een nieuw leven zou moeten beginnen?’

‘Mm ja,’ zei Denison. ‘Ik vermeldde die mogelijkheid alleen maar om ze uit de wereld te helpen. Maar er moet een andere oplossing mogelijk zijn. Kijk, Manse, de huidige stand van zaken is een logisch uitvloeisel van de toestand zoals die zestien jaar geleden was. Hij is niet ontstaan als gevolg van de grillen van de een of ander. Denk je eens in dat ik er niet geweest was. Zou Harpagus dan niet een andere pseudo-Cyrus gevonden hebben? De juiste identiteit van de koning doet er niet toe. Een andere Cyrus zou in miljoenen dagelijkse kwesties heel anders gehandeld hebben dan ik. Vanzelfsprekend. Maar iedereen die niet hopeloos idioot of bezeten was, zou als hij over een redelijke bekwaamheid kon beschikken en een behoorlijk mens was, — geef tenminste toe dat ik dat ben — op alle belangrijke punten precies zo gehandeld hebben als ik, precies zoals dat in de geschiedenisboeken vermeld is. Je weet dat even goed als ik. Behalve op kritieke momenten keert de geschiedenis altijd in haar bedding terug. Kleine afwijkingen verdwijnen na enkele dagen of jaren: negatieve tegenkoppeling. Alleen op strategische momenten kan er een positieve tegenkoppeling, waarvan de gevolgen zich na verloop van tijd, in plaats van te verdwijnen steeds meer doen gelden, opgezet worden. Dat weet je!’

‘Zeker,’ zei Everard. ‘Maar uit jouw eigen verslag maak ik op dat jouw verschijnen in die grot inderdaad op zo’n strategisch moment plaatsvond. Dat bracht Harpagus namelijk op een idee. Zonder dat, wel, ik kan me een afbrokkelend Medisch keizerrijk voorstellen dat, daar de Perzen niet het soort opvolgingsrecht bezaten waaraan ze behoefte hadden, ten slotte misschien aan Lydië of aan de Turaniërs ten prooi zou vallen… Nee, er is minstens de toestemming van een Danelliaan voor nodig om mij op dat moment in de omgeving van die grot te laten komen.’

Denison staarde hem over zijn geheven beker aan, liet haar zakken en bleef hem aankijken. Zijn gelaat verkilde tot hij een vreemde leek. Ten slotte zei hij heel zacht: ‘Je wilt niet dat ik terugkom, hè?’

Everard sprong van zijn bank op. Hij liet zijn beker vallen, hij rolde rinkelend over de grond terwijl de bloedrode wijn eruit stroomde. ‘Hou op!’ schreeuwde hij.

Denison knikte. ‘Ik ben koning,’ zei hij. ‘Als ik één vinger verroer hakt de wacht je aan stukken.’

‘Een fijne manier om mijn hulp in te roepen,’ gromde Everard.

Denison maakte een gebaar van schrik. Hij bleef even heel stil zitten voor hij er uitbracht: ‘Het spijt me, je kunt je niet voorstellen wat een schok… O ja, zeker, ik heb het niet zo slecht gehad. Mijn leven is kleurrijker geweest dan dat van de meesten, en dat aureool van zogenaamde heiligheid dat me omgeeft, heeft ook invloed. Ik denk dat dat de reden is waarom ik over dertien jaar aan de overzijde van de Jaxartes ten strijde zal trekken; omdat ik niet anders kan met al die jonge leeuwen die naar mij kijken, om me heen. Verduiveld, ik zou zelfs kunnen gaan geloven dat het het waard was.’ Hij glimlachte bijna. ‘Sommige meisjes waren werkelijk fantastisch. En dan is Cassadane er altijd nog. Ik maakte haar tot mijn eerste vrouw omdat ze me op een of andere manier aan Cynthia herinnerde. Dat denk ik tenminste. Na al die tijd ben ik er nog niet zeker van. De twintigste eeuw komt me niet reëel meer voor. En een goed paard schenkt me meer echte voldoening dan een sportwagen… bovendien weet ik dat mijn werk hier waardevol is; een wetenschap die niet voor velen is weggelegd… Ja, het spijt me dat ik zo tegen je ben uitgevaren. Ik weet dat je me zou helpen als je dat durfde. Daar dat niet zo is, wat ik je niet kwalijk neem, hoef je met mij geen medelijden te hebben.’

‘Stop daarmee,’ gromde Everard. Hij had het gevoel of er een machine in zijn hoofd dreunde en hij in een grote ruimte rondtolde. Boven zich zag hij een beschilderd plafond waarop een jongeling een stier doodde, en de stier was de zon en de mens. Achter pilaren en wingerdranken liepen soldaten in maliënkolders van drakehuid; de bogen gespannen, de gezichten uit hout gesneden. De harem van het paleis waar een honderdtal jonge vrouwen zich gelukkig prezen, zo nu en dan de koning vreugde te mogen bereiden, was juist zichtbaar. Voorbij de stadsmuren lagen de oogstvelden waarop de boeren hun offers bereidden voor een Moeder Aarde die in dit land al vereerd werd toen de Ariërs het binnenvielen. En dat geschiedde in een duister verleden, voor de zon van de beschaving de horizon verlichtte. Hoog boven de muren rezen de bergen omhoog, bezocht door wolven, leeuwen, beren en demonen. De streek was té vreemd. Everard had gedacht, dat hij ongevoelig was voor het ongewone, maar nu voelde hij plotseling het verlangen weg te rennen en zich te verbergen in zijn eigen eeuw en bij zijn eigen volk, en te vergeten.

Bedachtzaam zei hij: ‘Laat me een paar collega’s raadplegen. We kunnen het hele tijdperk gedetailleerd bestuderen. Er zou ergens een soort wissel kunnen zijn… Ik ben niet deskundig genoeg om dit alleen te doen, Keith. Laat me naar de toekomst teruggaan om iemand om raad te vragen. Als we iets kunnen bedenken, komen we… naar deze nacht terug.’

‘Waar is je machine?’ vroeg Denison. Everard zwaaide met zijn hand. ‘Ginds in de heuvels.’ Denison streek over zijn baard. ‘Meer zeg je me niet, hè? Wel, dat is verstandig. Ik ben er niet zeker van dat ik mezelf zou kunnen vertrouwen als ik wist waar een tijdmachine te krijgen was.’

‘Dat bedoel ik niet,’ riep Everard.

‘O, trek het je niet aan. Laten we er geen ruzie over maken.’ Denison zuchtte. ‘Ja, ga naar huis en zie wat je kunt doen. Wil je een escorte?’

‘Beter van niet. Het is niet nodig, nietwaar?’

‘Nee, we hebben dit gebied veiliger gemaakt dan Central-Park.’

‘Dat zegt niet veel.’ Everard stak zijn hand uit. ‘Geef me alleen mijn paard terug. Ik zou het erg vinden, het te moeten missen: speciaal patrouilledier, getraind op tijdreizen.’ Zijn blik ontmoette die van de ander. ‘Ik kom terug. Persoonlijk. Welk besluit er ook valt.’

‘Zeker Manse,’ zei Denison.

Zij liepen samen naar buiten om de vele formaliteiten tegenover de lijfwachten en de poortwachters te vervullen. Denison wees een slaapkamer in het paleis aan, waar ze elkaar de komende week iedere nacht zouden ontmoeten. Ten slotte kuste Everard de voeten van de koning, en toen Zijne Koninklijke Hoogheid vertrokken was, besteeg hij zijn paard en sukkelde langzaam de paleispoorten uit. Hij voelde zich leeg.