Кшиштоф Борунь - Kosmicni bracia

Do tej chwili nie udało nam się zauważyć szaty roślinnej. Jest to jednak zupełnie zrozumiałe. W tak różnych chemicznie i fizycznie warunkach istnienie ziemskich czy temiańskich roślin jest niemożliwe. Życie tu musi mieć również zewnętrznie zupełnie inne formy.

Sygnały nadajemy nieprzerwanie, ale nic nie wskazuje, aby ktoś je odbierał, a zwłaszcza próbował odpowiadać.

Dziś, po dłuższej dyskusji, postanowiliśmy wreszcie wylądować. Wybraliśmy jedno z większych „miast”, a lądowiskiem ma być obszerny plac w odległości dziewięciu kilometrów od zespołu budowli otaczających potężne źródło energii mikrofalowej wysyłanej w kosmos (?). Może stąd czerpią energię zasilającą emitery orbitalne?

Za dwie godziny włączamy silniki i wchodzimy w atmosferę pierwszej w Układzie Tolimana planety, na której ma stanąć stopa mieszkańca Ziemi.

Co nam przyniesie przyszłość? Kto wie? Dlatego jeszcze przed lądowaniem nadaję tę garść notatek, które na gorąco pisałam w ostatnich dniach. Dotrą one do Astrobolidu za dziewięć dni. Gdzie będziemy w tym czasie?

Na tym kończą się bieżące notatki Daisy Brown nadawane w regularnych odstępach czasu w kierunku Astrobolidu. Dalsze wspomnienia zostały opracowane przez Daisy Brown w drodze powrotnej na Ziemię.

Gęsta, nieprzenikniona gołym okiem mgła sięgała do samej powierzchni planety. Przez podczerwone okno w kopule obserwacyjnej kosmolotu można było jednak objąć wzrokiem rozległy, płaski teren obramowany ze wszystkich stron przezroczystymi murami niewysokich budowli.

Takich placów naliczyliśmy przed lądowaniem kilkaset. Otaczają one gęsto, niby oka w sieci, gigantyczną budowlę centralną mającą około tysiąca sześćciuset metrów wysokości. Przypomina ona ogromny kocioł alchemika. Prawdopodobnie jest to elektrownia jądrowa o nie znanej nam oczywiście konstrukcji, a nawet zasadach działania. Wydobywające się z „kotła” jaskrawożółte światło nie jest spójne, w przeciwieństwie do towarzyszącej mu emisji mikrofalowej, pojawiającej się w czasie maksymalnego natężenia blasku.

Kosmolot, prowadzony umiejętnie przez Jara, okrążył kilkakrotnie plac i siadł w jego centrum. Nic nie przeszkodziło nam w lądowaniu. Nikt też nie wyszedł na spotkanie ani nie próbował nawiązać z nami łączności radiowej czy optycznej. Wokół kosmolotu rozciągał się pusty plac. Gdyby nie pulsująca jasność rozświetlająca szarą oponę mgły nad nami i nieprzerwanie dobiegające do naszych uszu grzmoty i pomruki podziemne, świat ów można by uważać za wymarły.

Zebraliśmy się na krótką naradę. Istniały dwie możliwości: albo wyjść w skafandrach na zewnątrz, albo wysłać przedtem robota. Wysłanie łazika byłoby posunięciem gwarantującym większe bezpieczeństwo, nie chcieliśmy jednak pogłębiać nieufności gospodarzy planety. Ponadto kierowanie robotem było chwilami utrudnione, gdyż cyklicznemu wzrostowi promieniowania towarzyszyły silne zakłócenia radiowe. Zwyciężyła więc koncepcja podjęcia próby bezpośredniego nawiązania łączności.

Podzieliliśmy się na dwie grupy. Zoe, Jaro i Dean pozostali w kosmolocie. Szu, Ast i ja wyszliśmy na zwiady w skafandrach wyposażonych w odrzutowe aparaty plecowe i podręczne przyrządy badawcze. Hełmy zaopatrzone były w przeciwmgłowe i noktowizyjne okulary, tak iż widoczność sięgała kilkuset metrów.

Szu, zszedłszy na ziemię z drabinki, przyklęknął tuż obok kosmolotu i zaczął skrupulatnie badać powierzchnię placu. Przyglądałam się temu i ogarnęła mnie wesołość. Przypomniała mi się, widziana gdzieś dawno, karykatura wyobrażająca uczonego badającego z ogromnym zainteresowaniem pojedynczą trawkę, gdy nad nim, na niebie, zderzają się globy. Teraz Szu klęczał zajęty jakimś drobiazgiem dostrzeżonym na powierzchni placu, nie interesując się na pozór zupełnie tym, że wokół niego wznoszą się tajemnicze budowle o przezroczystych ścianach, a niebo rozjaśnia raz po raz potężny błysk jądrowy.

— Co cię tak bardzo zajęło? — powiedziałam, nie mogąc się doczekać chwili, gdy wreszcie ruszymy w drogę.

Szu nic nie odrzekł, może nawet nie słyszał pytania. Wyręczyła go Ast, która w ciągu kilkunastu miesięcy badań podziemnych miast na Urpie poznała dobrze zwyczaje swego małżonka, nie odstępując go ani na krok.

— Nie przeszkadzaj mu. Na pewno znalazł coś, co może mieć duże znaczenie dla naszej wyprawy.

— Chodźmy więc. Łatwo nas dogoni.

— Chodźmy.

Plac nie był płaski, przypominał raczej wklęsłe dno ogromnej misy, w środku której stał kosmolot. Powierzchnia jego lśniła, jak gdyby niedawno oczyszczono ją jakimś potężnym odkurzaczem. Nie była ona jednak idealnie gładka. W niewielkich, kilkucentymetrowych odstępach czerniały maleńkie otworki, których lejowaty górny wylot miał średnicę około sześciu milimetrów. Przypominało to urządzenie kanalizacyjne czy wentylacyjne i bynajmniej nie wzbudziło naszego zainteresowania. Jedynie Szu bardzo wiele uwagi poświęcił otworkom, przyglądając się im przez analizator.

Wstał wreszcie i pośpieszył za nami.

— No i co znalazłeś? — zapytała Ast.

Wzruszył ramionami i dopiero po dłuższej chwili powiedział:

— Nie podoba mi się ten teren. Trzeba szybko zbadać okolicę i wracać.

— Dlaczego? — zapytałyśmy niemal jednocześnie.

— To nie wygląda na zwykły plac…

— Nie rozumiem. A więc co to jest twoim zdaniem?

Znów tylko wzruszył ramionami. Byliśmy oddaleni zaledwie o trzydzieści metrów od budowli i siłą rzeczy na niej skoncentrowaliśmy naszą uwagę.

Za przezroczystą ścianą widoczne były sploty jakichś przewodów czy rurek. Zbiegały się one w błyszczących kulach, to znów rozbiegały, tworzyły grube zwoje, czasem pojedyncze i cienkie spirale. Przebiegały wnętrza gigantycznych kryształowych bloków i ginęły w dole, w szarawym mroku podziemnych budowli.

Wszystko było tu nieruchome, a jednak żyło. Gdy zbliżyliśmy się do ściany, można było dostrzec, jak po niektórych przewodach przebiegają jasne ogniki. Czy były to wyładowania elektryczne czy też jakaś szczególna forma fluorescencji? A może jeszcze inne, nie znane nam zjawisko?

Ruszyliśmy wzdłuż przezroczystego muru. Wszędzie widoczne były sploty przewodów i błyszczące kule, większe i mniejsze. Przewody ciągnęły się przez setki metrów, przenikały się wzajemnie, ginęły, to znów się pojawiały. Mrugając milionami światełek znikały gdzieś daleko, we wnętrzach kryształowych gmachów.

— Jak dotąd nigdzie nie widać żadnych otworów wyjściowych czy okiennych — zauważyła Ast.

— Wątpliwe, czy w ogóle będzie tu je można znaleźć. Urządzenia te są prawdopodobnie wysoko zautomatyzowane i zdalnie sterowane.

To mówiąc Szu przyłożył swego „badacza” do ściany i z uwagą począł obserwować wychylenia wskazówek. Zatrzymałyśmy się również.

— Czy jest sens wędrować dalej? — odezwała się znów Ast. — W ten sposób najwyżej obejdziemy plac dokoła. Nie widzę celu tej co najmniej dwukilometrowej wędrówki.

— Jeśli to są automaty, nie bardzo chce mi się wierzyć, że spotkamy tu gospodarzy planety.

— Macie rację — rzekł Szu, nie przerywając badań. — Wracajcie do kosmolotu i niech wszystko będzie gotowe do startu. Ja zaraz tam przylecę. Od statku dzieliło nas ze trzysta metrów.

— Chyba polecimy — powiedziała Ast.

— Polecimy.

Włączyłyśmy silniki aparatów plecowych i pomknęłyśmy w górę. Gęsto dziurkowana powierzchnia placu przypominała ogromny przetak ze srebrzystym talerzem kosmolotu pośrodku.