Сергей Давидович - Замалёўкi (на белорусском языке)

Бываюць часы, калi не хочацца жыць. Змрок у душы, змрок у вачах, цемра наўкола. Гэта крытычныя i вельмi небяспечныя для творчага чалавека часы. Усё, што зрабiў i робiш, выглядае непатрэбным, дробязным, i цяжка зразумець, для чаго на гэтым свеце ты сам.

I гэты перыяд не бясплодны, бо творчы працэс не спыняецца нiколi.

Пад чорнымi хмарамi псiхалагiчнага надлому творчая душа нараджае пранiзлiва-балючыя, глыбока-трагiчныя, асаблiва кранальныя творы. Можна нават паспрачацца, якi стан душы з'яўляецца больш магутным штуршком i стымулам для нараджэння значных мастацкiх твораў. Думаю, што кожны па-свойму будзе мець рацыю, бо ў творчага чалавека пастаяннай душэўнай раўнавагi нiколi не будзе.

Як дзень мяняе ноч, так i ў творчай душы кароткае зацiшша будуць мяняць буры эмоцый, а сонечнасць будуць закрываць хмары адчаю.

I яшчэ адна цiкавая асаблiвасць: у душу звычайнага чалавека зазiрнуць немагчыма, яна, як кажуць, поцемкi.

Душа ж творчага чалавека як на далонi, яна - у ягоных творах.

МАМА

Усе мы - кропелькi той адвечнай, невычарпальнай крынiцы, iмя якой - мама. Нiколi не перасыхае гэтая крынiчка - нiколi не памiрае мама. Яна - у нашых сэрцах, нашых думках, яна заўсёды побач з намi - у радасцi i горы, яна тое адзiнае асяроддзе, па-за якiм чалавек iснаваць не можа...

Мая мама - самая прыгожая ва ўсiм свеце. Мая мама - самая добрая ва ўсiм свеце. Мая мама - самая працавiтая ва ўсiм свеце, i яшчэ... мама была няшчасная, бо не дай Бог нiкому перажыць пяцёра сваiх дзяцей.

Але i ў беднасцi, i ў горы мама была шчаслiвая тым, што выраслi, вывучылiся астатнiя дзецi, нарадзiлiся ўнукi...

Першая песня, напiсаная мной з кампазiтарам Эдуардам Зарыцкiм, была прысвечана маме i пачыналася словамi: "Ты ў свеце самая прыгожая..."

Я ганаруся сваёй мамай за прыгажосць яе душы, за яе чалавечую годнасць i мужнасць, з якой яна прайшла праз усе жыццёвыя выпрабаваннi, асаблiва ў гады Вялiкай Айчыннай вайны. Мама выпякала партызанам хлеб, а калi немцы спалiлi хату, засталася з партызанскiм атрадам у лесе.

Дзякуючы толькi ёй мы, чацвёра яе дзяцей, засталiся жывымi, вырвалiся з нямецкага акружэння на Палiку, дзе загiнулi сотнi i сотнi людзей, нават без дзяцей на руках.

Дзякуючы ёй мы не памерлi ад пасляваеннага голаду, калi не было нi крошкi, нi лушпiнкi, нi зернетка. Гэту "ласку" жыцця я добра памятаю.

Дзякуючы маме мы не памерзлi ў сырой i халоднай зямлянцы, уратавалi свае душы ад жорсткасцi i нянавiсцi да ўсiх i ўсяго. Мама не скардзiлася, не ныла, яна змагалася за нас...

Усё сваё жыццё, колькi памятаю, мама не выпускала з рук iголку "абнаўляла" кожны вечар да позняй ночы нам i сабе вопратку, ляпiла i ляпiла лацiну на лацiну...

Каб звязаць тыя нiткi ў адну, можна было б абматаць зямны шар, як клубок...

Каб прыкласцi тыя лацiны адна да другой, атрымаўся б агромнiсты, на ўсё неба транспарант, на якiм можна было б напiсаць, бачнае ўсяму свету: "Слава КПСС!"

Бацькi дажывалi свой век у дзесяцiметровым пакойчыку - у бараку ў Вознiцкiм завулку ў Менску, куды iх забраў брат Косцiк, калi я служыў у войску. Сам я жыў з жонкай i дачкой у васьмiметровым пакойчыку на агульнай кухнi, разам з другой сям'ёй.

Бягу, бывала, да бацькоў праведаць iх, ведаю, што галодныя сядзяць, але ў самога ў кiшэнi тры рублi, а да палучкi - тыдзень. Заскочу ў краму, куплю бутэльку малака, пару тварожных сыркоў, батон ды маме цытрамону ад галаўнога болю. Вось рубель i "ляснуў"! I гэтак кожны раз - страсаеш капейкi, бо самi з жонкай не маглi звесцi канцы з канцамi.

Вось i перабiвалiся мае бацькi з хлеба на ваду, а тыя, хто наўмысна стварылi такiя ўмовы iснавання, жыравалi, адгарадзiўшыся ад людзей хлуслiвымi лозунгамi. Прыдумалi так званую "савецка-партыйную" работу, якая дазваляла i жыраванне, i персанальныя пенсii, а вось за жыццё, аддадзенае дармавой калгаснай катарзе, не плацiлi анiякай пенсii.

I ўсё ж трэба аддаць належнае дзяржаве, якая злiтавалася i прызначыла пенсiю тату за тое, што ён, пасля шасцiдзесяцi гадоў, працаваў у розных некалгасных шарагах вартаўнiком. Пенсiя складала аж пяць рублёў i семдзесят пяць капеек, i адбылося гэта пенсiйнае "свята", калi тату было семдзесят гадоў.

У апошнiя гады мамiнага жыцця мы, усе яе дзецi, кожную нядзелю збiралiся сем'ямi разам вакол мамы, шумна абедалi, горача спрачалiся i гутарылi, спявалi. На ёй трымаўся свет нашых узаемаадносiн, наша кроўнае адзiнства.

Не стала мамы - i ўсё пасыпалася. Мы паселi па сваiх кватэрах, нас паглынулi сямейныя дробязi, мы пачалi аддаляцца адно ад другога.

Вось што значыцца мама!

Мама была старэнькая, нямоглая, але яна была. Я адчуваў яе прысутнасць кожнай крывiнкай, я адчуваў сябе дужым, значным, патрэбным гэтаму свету...