Isaac Asimov: Fundacja i Imperium

Bayta napadła na niego. Nawet nie tknęła swej herbaty.

— Ale, jak sam mówisz, twoje uczucia zostały zmienione. Zostałeś natchniony wiarą w Muła, nienaturalną, chorą wiarą. Jaką wartość mają twoje sądy? Straciłeś zdolność obiektywnego widzenia.

— Mylisz się — pułkownik wolno pokręcił głową. — Zostały zmienione tylko moje uczucia. Umysł mam taki sam jak zawsze. Moje uzależnione od woli Muła uczucia mogą w pewien sposób wpływać na kierunek myślenia, ale nie mogą zmusić umysłu, żeby działał tak a nie inaczej. I teraz, kiedy uwolniono mnie od poprzednich emocji, pewne rzeczy widzę jaśniej.

Widzę, że program Muła jest inteligentny i wartościowy. Od czasu jak zostałem… przemieniony prześledziłem całą jego dotychczasową karierę. Zaczął siedem lat temu, od pozyskania sobie pewnego kondotiera i jego bandy. Przy jego pomocy i z pomocą swoich niezwykłych zdolności zdobył planetę. Przy pomocy armii tej planety i dzięki swym zdolnościom rozszerzał swoje posiadanie, aż w końcu mógł się zabrać za władcę Kalgana. Każdy krok był logiczną konsekwencją poprzedniego. Mając Kalgan w kieszeni, zdobył pierwszorzędną flotę, a z nią i ze swoimi zdolnościami mógł zaatakować Fundację.

Fundacja jest kluczem do Galaktyki. Jest jej najbardziej uprzemysłowionym rejonem i teraz, mając w swych rękach atomowe technologie Fundacji, Muł jest faktycznym panem Galaktyki. Przy swych niezwykłych zdolnościach i dysponując tymi technologiami Muł potrafi zmusić resztki Imperium do uznania jego władzy i w końcu, po śmierci obecnego imperatora, któremu już nie zostało wiele lat życia, może sam zostać imperatorem. Wówczas będzie nie tylko faktycznym, ale i tytularnym władcą Galaktyki. Czy wtedy jakiś świat zdoła mu się oprzeć?

W ciągu ostatnich siedmiu lat ustanowił nowe Imperium… Innymi słowy, w czasie siedmiu lat dokona tego, czego cała psychohistoria Seldona nie jest w stanie dokonać w okresie krótszym niż siedem wieków. W końcu w całej Galaktyce zapanuje spokój i porządek.

A przy tym nie jesteście w stanie go powstrzymać, tak jak nie jesteście w stanie gołymi rękami wstrzymać biegu planety.

Pritcher skończył i zapanowała cisza. Herbata dawno wystygła. Pułkownik wychylił swoją filiżankę, napełnił ją ponownie i pił małymi łykami. Toran obgryzał ze złości paznokcie. Twarz Bayty była blada, a jej wzrok zimny i nieobecny. Po długiej chwili odezwała się.

— Nie przekonałeś nas. Jeśli Muł chce, żebyśmy się do niego przekonali, niech tu sam przyleci i zmieni nasze uczucia. Przypuszczam,, że walczyłeś z nim do ostatniej chwili, co?

— Tak — odparł poważnie pułkownik Pritcher. — r No więc nam też zostaw ten przywilej. Pułkownik Pritcher podniósł się. Rzekł z miną

wskazującą, że powziął nieodwołalne postanowienie:

— Wobec tego opuszczam was. Jak już powiedziałem, moje obecne zadanie nie ma nic wspólnego z waszymi osobami. Dlatego myślę, że nie muszę donosić o miejscu waszego pobytu. To nie jest zbyt wielka przysługa z mojej strony. Jeśli Muł będzie chciał was zatrzymać, to niewątpliwie wyznaczy do tego zadania innych ludzi i zostaniecie zatrzymani. Ale ja — możecie mi wierzyć lub nie — nie przyczynię się do tego i zrobię tylko to, co mi kazano.

— Dziękuję — powiedziała cicho Bayta.

— Aha, a gdzie jest Magnifico? Wyjdź, Magnifico, nie zrobię ci nic złego…

— A co masz do niego? — spytała Bayta z nagłym ożywieniem.

— Nic. W rozkazie, który otrzymałem, o nim też nie ma ani słowa. Słyszałem, że jest poszukiwany, ale Muł znajdzie go, kiedy nadejdzie odpowiedni moment. Ja nic nie powiem. Podacie mi ręce na pożegnanie?

Bayta potrząsnęła przecząco głową. Toran spojrzał na niego z pogardą.

Masywna postać pułkownika jakby się nieco zgarbiła. Podszedł do drzwi, ale obrócił się jeszcze i powiedział:

— Jeszcze jedno na koniec. Niech się wam nie wydaje, że nie wiem, dlaczego się tak upieracie przy swoim. Wiadomo, że poszukujecie Drugiej Fundacji. W odpowiednim czasie Muł podejmie właściwe kroki. Nic wam nie pomoże… Ale znaliśmy się w innych czasach… być może dlatego coś mnie pchało, żeby z wami porozmawiać. W każdym razie próbowałem wam pomóc, póki jeszcze nie było za późno. Żegnam.

Zasalutował i wyszedł.

Bayta odwróciła się do milczącego Torana i wyszeptała:

— Wiedzą nawet o Drugiej Fundacji.

W kącie biblioteki, w wąskim strumieniu światła pośród otaczającego go mroku, siedział przykucnięty, nieświadomy całego zdarzenia Ebling Mis i mruczał triumfalnie pod nosem.

Od tej pory Eblingowi Misowi pozostały już tylko dwa tygodnie życia.

W czasie tych dwóch tygodni trzykrotnie odwiedziła go Bayta. Pierwszy raz przyszła do niego tej nocy, kiedy widzieli się z pułkownikiem Pritcherem. Drugi raz tydzień potem. Trzeci raz, gdy minął kolejny tydzień. Był to dzień, w którym Misa dosięgła śmierć.

Najpierw była to noc po spotkaniu z pułkownikiem Pritcherem, noc, której pierwszą godzinę spędziła wytrącona z równowagi para na niewesołych, pełnych niepewności rozmowach.

— Torie, powiedzmy Eblingowi — rzekła Bayta.

— Myślisz, że on może coś pomóc? — odparł posępnie Toran.

— Jest nas tylko dwoje. Musimy się z kimś podzielić odpowiedzialnością. Może on potrafi nam pomóc.

— On się zmienił — rzekł Toran. — Schudł. Zrobił się taki zwiewny, kruchy — Toran kreślił ręką jakieś kształty w powietrzu, starając się zilustrować gestami swe słowa. — Czasami wydaje mi się, że on nam nigdy nie będzie mógł nic pomóc. Czasami wydaje mi się, że nic nam już nie pomoże.

— Nie — Bayta z trudem zapanowała nad swym głosem — Torie, nie mów tak! Kiedy tak mówisz, wydaje mi się, że Muł już się do nas dobiera. Powiedzmy Eblingowi, Torie… i to zaraz!

Ebling Mis podniósł głowę znad długiego biurka i zamrugał powiekami. Jego rzadkie włosy były zmierzwione. Mlaskał wargami, jak wyrwany ze snu.

— Hę? — rzeki. — Ktoś mnie szuka? Bayta przykucnęła przed nim.

— Obudziliśmy cię? Mamy wyjść?

— Wyjść? Kto to? Bayta? Nie, nie, zostańcie. Nie ma tam krzeseł? Widziałem je… — niezdecydowanie wskazywał gdzieś palcem.

Toran wyciągnął dwa krzesła. Bayta usiadła i ujęła wychudłą rękę psychologa w swoje dłonie.

— Możemy z tobą porozmawiać, profesorze? — normalnie nie zwracała się do niego w ten sposób.

— Coś nie w porządku? — W jego nieobecnych oczach zapaliła się drobna iskierka zainteresowania, a obwisłe policzki odrobinę się zarumieniły. — Coś nie w porządku?

— Był tu kapitan Pritcher — rzekła Bayta. — Pozwól, że ja będę mówiła, Torie. Pamiętasz kapitana Pritchera, profesorze?

— Tak… tak… — skubał palcami wargi, a potem zostawił je w spokoju. — Taki potężny chłop, demokrata.

— Tak, to właśnie on. Odkrył na czym polega mutacja Muła. Był tu, profesorze, i powiedział nam.

— Ależ to żadna nowina. Mutacja Muła jest już rozszyfrowana. Nie mówiłem wam o tym? — spytał ze szczerym zdziwieniem. — Jak to się stało, że zapomniałem?

— O czym? — wtrącił się szybko Toran.

— O mutacji Muła, oczywiście. On panuje nad uczuciami. Kontrola uczuć! Nie mówiłem wam o tym? Ciekawe, dlaczego o tym zapomniałem — przygryzł dolną wargę i zamyślił się.

Potem ożywił się i otworzył szeroko oczy, jakby jego ospały mózg rozbudził się i myśli zaczęły podążać dobrze znanym torem. Mówił jak w transie, nie patrząc na nich, ale gdzieś w przestrzeń między nimi.