Robert Sheckley: Nieśmiertelność na zamówienie

REX TO ZROBIŁ — głosiły wielkie litery.

— Niezły — stwierdziła Marie Thorne, patrząc uważnie. — Powiedz im, żeby dali intensywniejszą czerwień. Do pokoju weszło więcej osób. Blaine poczuł złość.

— Co się dzieje? — zapytał.

— Wyjaśnię później — odpowiedziała Marie Thorne. Jak dobrze, że pani przyszła, pani Vaness! Co pani myśli o tym plakacie, jak mogą zareagować na niego kpiarze?

W pokoju przebywało z tuzin osób i wciąż nadchodziły nowe. Skupili się wokół Marie Thorne i plakatu, całkowicie ignorując Blaine’a. Jeden z mężczyzn, zajęty rozmową z jakąś siwowłosą kobietą, usiadł na brzegu łóżka. Blaine wybuchł:

— Dosyć tego! — wrzasnął. — Doprowadzacie mnie do szału. Co się z wami dzieje? Nie umiecie zachowywać się, jak przystało na ludzi? Wynoście się stąd!

— O, Boże — westchnęła Marie Thorne, przymykając oczy. — On rzeczywiście jest pełen temperamentu. Ed, porozmawiaj z nim.

Do łóżka Blaine’a podszedł tęgi, spocony mężczyzna w średnim wieku.

— Panie Blaine — zapytał z powagą — czy nie uratowaliśmy pana życia?

— Przypuszczam, że tak.

— Chyba orientuje się pan, że nie musieliśmy tego robić. Poświęciliśmy na to wiele czasu, pieniędzy, mieliśmy z tym masę kłopotów. Teraz jest pan z nami. Wszystko, co chcemy w zamian, to nadanie temu, co zrobiliśmy, rozgłosu.

— Rozgłosu?

— Oczywiście. Został pan uratowany przez System Energetyczny Rexa.

Blaine skinął głową. Rozumiał już teraz, dlaczego wszyscy dookoła traktują go w taki sposób. Poświęciwszy mu tyle starań, chcą wyciągnąć jak najwięcej korzyści.

— Rozumiem — powiedział. — Uratowaliście mnie po prostu po to, aby wykorzystać ten fakt w kampanii reklamowej. Czyż nie?

Ed nie wyglądał na uszczęśliwionego jego konkluzją.

— Dlaczego tak pan stawia sprawę? Pańskie życie warte było tego, by je uratować. My zaś prowadziliśmy kampanię reklamową, która potrzebowała jakiegoś mocnego chwytu. Zadbaliśmy o to, żeby i pan odniósł jakieś majątkowe korzyści. Być może nasze motywy nie były czysto altruistyczne, ale czy wolałby pan umrzeć?

Blaine potrząsnął głową.

— Oczywiście, że nie — zgodził się z nim Ed. — Pańskie życie przedstawia dla pana wielką wartość. Lepiej żyć, nawet w innym czasie. Czyż nie? Dlaczego zatem nie okaże pan odrobiny wdzięczności? Dlaczego pan nie zacznie z nami współpracować?

— Chciałbym — odpowiedział Blaine — ale nie nadążam za wami.

— Rozumiem, ale zna pan przecież reguły obowiązujące w reklamie. Czas jest okrutny. Dziś jesteś na fali, jutro nikt się tobą nie zainteresuje. Musimy wyciągnąć z pańskiego ocalenia ile się da, dopóki jest to sprawa na czasie. Potem będzie za późno.

— Cieszę się, że ocaliliście mi życie, nawet jeśli nie był to czyn w pełni altruistyczny. Współpraca z wami sprawi mi przyjemność.

— Dziękujemy, panie Blaine — powiedział Ed. — I proszę nam przez chwilę nie przeszkadzać. Wprowadzimy pana we wszystko, jak tylko skończymy. Pani Thorne, ma pani głos.

— Dziękuję, Ed. Teraz słuchajcie: otrzymaliśmy pozwolenie na naszą akcję od pana Reilly’ego, postępujmy więc zgodnie z planem. Billy, dostarcz porannym gazetom wiadomość w rodzaju: „Człowiek z przeszłości”.

— Już to zrobiliśmy.

— Cóż, jest to już wiadomość! Nieprawdaż?

— Sądzę, że nic się nie stanie, jeśli podamy tę informację jeszcze raz. A więc… „Człowiek z 1988 wydobyty…”

— Czy wolno mi się wtrącić? — powiedział Blaine. To był 1958.

— A więc „…z 1958 wydobyty tuż po śmierci ze zmiażdżonego samochodu i przeniesiony do ciała żywiciela”. Tu będzie krótka wzmianka o ciele. Potem napiszemy, że dokonaliśmy tego dzięki Systemowi Energetycznemu Rexa, pokonując dystans stu pięćdziesięciu dwóch lat. Podamy również, ile spaliliśmy ergów energii, jeśli w ogóle coś spaliliśmy. Porozumiem się z inżynierem w sprawie odpowiednich terminów technicznych. Okay?

— Zaznacz, że żaden inny system nie mógłby tego dokonać. Napisz, że stało się to możliwe dzięki nowemu systemowi kalibracyjnemu.

— Nie wykorzystają tego.

— Nigdy nic nie wiadomo — powiedziała Marie Thorne. — Pani Vaness, potrzebujemy artykułu opisującego reakcję Blaine’a i eksponującego jego emocje. Niech pani opisze pierwsze zabawne przygody w nowej epoce. W jakichś pięciu tysiącach słów.

Siwowłosa pani Vaness skinęła głową.

— Czy mogę już teraz przeprowadzić z nim wywiad?

— Nie ma na to czasu — odpowiedziała Marie Thorne. — Niech pani sama coś wymyśli: przestraszony, zdumiony, zaskoczony, zaszokowany zmianami. Postęp naukowy. Chciałby pojechać na Marsa. Nie podoba mu się panująca obecnie moda. Uważa, że za jego czasów ludzie żyli może bardziej prymitywnie, bez takiej ilości gadżetów, ale byli szczęśliwsi. Blaine się z tym zgadza. Nieprawdaż?

Skinął głową z lekko ogłupiałym wyrazem twarzy.

— Wspaniale. W ciągu ostatniej nocy nagraliśmy jego spontaniczne reakcje. Mike, zrób z tego ze swoimi chłopakami jakąś piętnastominutową historyjkę. Na początku daj wstawkę o tym, jak Rex dokonał przeniesienia.

— Yhm.

— Dobrze. Panie Brice, niech pan zapewni nam czas w kilku programach rozrywkowych. Pan Blaine opowie o tym, co myśli o naszych czasach, jak je odbiera w porównaniu z dwudziestym wiekiem. Niech pan zadba, żeby za każdym razem wspomniano o Rexie.

— Ale przecież ja nic nie wiem o waszej epoce — powiedział Blaine.

— Zostanie pan wprowadzony. No dobrze, to wystarczy na początek. Teraz pójdę poinformować pana Reilly’ego, co zamierzamy zrobić.

Podczas gdy inni opuszczali pokój, Marie Thorne odwróciła się w stronę Blaine’a.

— Pewnie myśli pan, że nasze zachowanie pozostawia dużo do życzenia. Cóż, interesy załatwia się zawsze w taki sam sposób, bez względu na czasy. Jutro stanie się pan sławnym i prawdopodobnie bogatym człowiekiem. Biorąc zatem pod uwagę wszystkie okoliczności, nie powinien się pan uskarżać.

Wyszła. Blaine patrzył za nią. Zastanawiał się, jaka obecnie obowiązuje kara za uderzenie kobiety.

Pielęgniarka przyniosła mu na tacy drugie śniadanie. Potem przyszedł brodaty lekarz, zbadał go i oznajmił, że jest całkowicie zdrowy. Nie zauważył u niego najmniejszych objawów depresji; uraz, spowodowany śmiercią, okazał się nieznaczny. Nie było więc żadnych przeciwwskazań, żeby Blaine mógł wstać i wyjść na miasto.

Pielęgniarka przyniosła ubranie; niebieską koszulę, brązowe luźne spodnie i miękkie buty z szerokimi przodami. Zapewniła go, że był to ubiór jak najbardziej typowy.

Blaine jadł z apetytem. Zanim jednak się ubrał, badawczo obejrzał swoje ciało w ogromnym lustrze łazienki.

Dawniej był wysoki i szczupły, miał czarne proste włosy oraz wesołą chłopięcą twarz. Przez trzydzieści dwa lata zdążył się przyzwyczaić do swojego ciała, poruszającego się lekko i szybko. Dobrze znosił drobne dolegliwości i przelotne niedyspozycje, pewne braki w wyglądzie nauczył się traktować jako cechy wyróżniające go z otoczenia i bardziej podkreślające jego indywidualność niż jego zdolności.

Dotychczas był zadowolony ze swojego ciała. Nowe zaszokowało go.

Patrzył na tę solidnie umięśnioną sylwetkę: szeroką w ramionach, o wypukłej klatce piersiowej i o nie imponującym, raczej niskim wzroście. Wyglądał na nieco przysadzistego; zbyt krótkie nogi zakłócały ogólną proporcję. Jego dłonie były duże, pokryte zgrubiałą skórą. Zacisnął pięść i spojrzał na nią z respektem. Prawdopodobnie jednym uderzeniem mógł ogłuszyć wołu.