Iain Banks - Najemnik

— Oczywiście. — Już ruszał, przeszedł szybko obok niej, skłaniając głowę.

— Może uda nam się porozmawiać później — powiedziała.

Odwrócił się, cofał.

— Tak, ja… to znaczy. — Tracił wątek. Skinął nerwowo głową, pomaszerował szybko do drzwi w odległym krańcu arboretum i wyszedł, nie oglądając się za siebie.

Drona brzęczał niewinnie i najwyraźniej zaglądał w głąb jaskrawego kwiatu, zanurzając w nim prawie cały pękaty ryj. Spojrzał na Smę. Stała na rozstawionych nogach, jedną rękę oparłszy na biodrze.

— Kłapouszku? — spytała.

Pole wokół drony mignęło — fiolet ubolewania i metalowa szarość zaintrygowania wyglądały zupełnie nieprzekonująco.

— Nie wiem, Smo… wyrwało mi się. Aliteracja.

Sma kopnęła zeschłą gałązkę, spojrzała wściekle na dronę.

— O co chodzi? — spytała.

— To ci się nie spodoba — odparł drona cicho. Nieco się cofnął i pociemniał ze smutku.

Sma zawahała się. Spojrzała roztargnionym wzrokiem, przygarbiła ramiona, usiadła na korzeniu drzewa, mnąc suknię, która opadła wokół jej nóg.

— Chodzi o Zakalwego?

Drona mignął tęczą zdumienia. Tak szybko, więc może szczerze, pomyślała Sma.

— A to dopiero! — powiedział. — W jaki sposób…?

Zbyła jego pytanie.

— Nie wiem. Ton głosu. Ludzka intuicja… po prostu jak zwykle. Zaczynałam się już za dobrze bawić. — Przymknęła oczy i oparła głowę o chropowaty ciemny pień. — A więc?

Drona Skaffen-Amtiskaw obniżył się na wysokość jej ramion i podpłynął bliżej.

— Znów go potrzebujemy — powiedział.

— Chyba właśnie o czymś takim myślałam — westchnęła Sma, odganiając z ramienia jakiegoś owada.

— Zgoda. Sądzę, że nic go nie zastąpi; to musi być on we własnej osobie.

— Ale czy to muszę być ja we własnej osobie?

— Taka jest… ugoda.

— Cudownie — odparła Sma kwaśno.

— Przedstawić ci pozostałe sprawy?

— A mają się lepiej?

— Nieszczególnie.

— Do diabła! — Sma klepnęła się dłońmi po udach i zaczęła je masować. — Równie dobrze możesz mi wszystko od razu powiedzieć.

— Musisz jutro wyjechać.

— Och, drono, przestań! — Ukryła twarz w dłoniach. Spojrzała w górę. Bawił się gałązką. — Żartujesz.

— Niestety, nie.

— A tamto? — machnęła ręką w kierunku drzwi prowadzących do hali turbin. — A konferencja pokojowa? A te wszystkie szumowiny o spoconych dłoniach i malutkich oczkach? A trzy lata wysiłku? A ta cała cholerna planeta…?

— Konferencja będzie kontynuowana.

— Jasne, ale co z „decydującą rolą”, którą podobno miałam odgrywać?

— Ach! — Drona przysunął gałązkę do wrażliwego na bodźce paska na swej obudowie. — Właśnie…

— No nie.

— Posłuchaj, wiem, że ci nie odpowiada…

— Drono, nie chodzi o… — Sma nagle wstała, podeszła do kryształowej ściany i wyjrzała w ciemność.

— Dizzy… — Drona poddryfował bliżej.

— Nie nazywaj mnie „Dizzy”.

— Smo… to nie jest realne. To dubler; elektroniczna, mechaniczna, elektrochemiczna, chemiczna maszyna, kontrolowana przez Umysł, nie żyjąca samodzielnie. Nie klon ani…

— Wiem, co to jest, drono — odparła, splatając z tyłu ręce.

Drona podpłynął do niej bliżej; otaczając polem jej ramiona, delikatnie ją ścisnął. Odtrąciła te czułości, spuściła oczy.

— Potrzebujemy twego pozwolenia, Diziet.

— Tak, o tym również wiem. — Wypatrywała gwiazd zasłoniętych chmurami, przyćmionych przez światło w arboretum.

— Jeśli chcesz, możesz tu zostać — rzekł drona poważnym, skruszonym głosem. — Konferencja pokojowa jest z pewnością ważna, potrzeba kogoś, kto gładko ją poprowadzi. Co do tego nie ma wątpliwości.

— A do czego aż tak ważnego mam się na jutro przygotować?

— Pamiętasz Voerenhutz?

— Pamiętam Voerenhutz — odparła bezbarwnym głosem.

— Pokój trwał tam czterdzieści lat, ale teraz się załamuje. Zakalwe pracował z człowiekiem o nazwisku…

— Maitchigh? — Zmarszczyła czoło, odwracając się ku dronie.

— Beychae. Tsoldrin Beychae. Został prezydentem skupiska w rezultacie naszej interwencji. Gdy był przy władzy, trzymał w kupie cały system polityczny, ale odszedł na emeryturę osiem lat temu, znacznie wcześniej niż musiał, i poświęcił się studiom i medytacji. — Drona westchnął. — Sprawy się pogarszają i obecnie Beychae przebywa na planecie, której przywódcy w wyrafinowany sposób okazują wrogość siłom reprezentowanym kiedyś przez Zakalwego i Beychaego, a popieranym przez nas. Przywódcy tworzą frakcję w całej grupie. Kilka małych konfliktów jest w toku, sporo nowych się wykluwa. Mówią, że nieunikniona jest wojna na wielką skalę, z zaangażowaniem całego skupiska.

— A Zakalwe?

— To w zasadzie eskapada. Lądowanie na planecie, przekonanie Beychaego, że jest potrzebny, a w ostateczności zmuszenie go, by opowiedział się po naszej stronie. Ale to może oznaczać konieczność wyciągnięcia go z pudła. Dodatkową komplikację stanowi fakt, że Beychaego trzeba będzie przekonywać bardzo usilnie.

Sma przemyślała to, cały czas patrząc w noc.

— Może zastosować jakiś podstęp?

— Ci dwaj znają się zbyt dobrze i tylko prawdziwy Zakalwe może tu coś zdziałać. Również Tsoldrin Beychae i machina polityczna systemu znają się na wylot. W grę wchodzi zbyt wiele wspólnych wspomnień.

— Tak — rzekła Sma cicho. — Wiele wspomnień. — Rozcierała nagie ramiona, jakby poczuła chłód. — A duże armaty?

— W mgławicy gromadzi się flota. Jej rdzeń to jeden Specjalizowany Pojazd Systemowy i trzy Wszechstronne Jednostki Kontaktowe stacjonujące wokół skupiska. Do tego około osiemdziesięciu WJK w odległości miesiąca przyśpieszonego lotu. Cztery, pięć SPS-ów powinno przez następny rok przebywać w zasięgu dwóch do trzech miesięcy przyśpieszonego lotu. Wykorzystamy je, gdy już naprawdę wszystko zawiedzie.

— Gdyby były miliony ofiar, cała akcja wyglądałaby dwuznacznie? — spytała Sma z goryczą.

— Tak by to można określić — odparł Skaffen-Amtiskaw.

— Cholera — powiedziała cicho Sma, zamykając oczy. — Więc jak daleko jest Voerenhutz? Zapomniałam.

— Zaledwie około czterdziestu dni, ale najpierw musimy polecieć po Zakalwego. Powiedzmy, razem zajmie to dziewięćdziesiąt dni.

Odwróciła się.

— Kto będzie sterował moim dublerem, gdy polecę statkiem? — Spojrzała w niebo.

— Na wszelki wypadek zostanie tu „Tylko sprawdzam” — powiedział drona. — Do twojej dyspozycji oddano bardzo szybki statek pikietowy „Ksenofob”. Może wylecieć jutro, tuż po południu, nawet wcześniej… gdybyś sobie życzyła.

Sma stała spokojnie, ręce skrzyżowała, usta miała zaciśnięte, twarz ściągniętą. Skaffen-Amtiskaw poddał się przez chwilę introspekcji i doszedł do wniosku, że jej współczuje.

Stała nieruchomo i milczała; potem nagle ruszyła ku drzwiom wiodącym do hali turbin. Obcasy stukały po wyłożonej cegłami ścieżce.

Drona pikował za nią. Zajął pozycję na wysokości jej ramion.

— Życzyłabym sobie — powiedziała — żebyś miał lepsze wyczucie chwili.

— Przepraszam. W czymś ci przeszkodziłem?

— Nie. Ale, do diabła, co to znaczy „bardzo szybki statek pikietowy”?

— Nowa nazwa dla (Zdemilitaryzowanej) Szybkiej Jednostki Zaczepnej — wyjaśnił drona.

Spojrzała na niego. Zachybotał się — odpowiednik wzruszenia ramionami.