Саке Комацу - Смерць Бiкунi (на белорусском языке)

- Што? Як гэта не ўсе? - начальнiк пабялеў.

- Адзiн чалавек застаўся... Жанчына... Яна сказала, што тунель яе не цiкавiць. Ну... нiякай ёй справы няма да тунеля... Яна жыве тут. Даўно ўжо. Цяпер перабралася яшчэ вышэй, амаль на самую вяршыню гары. Пра яе нiхто не ведаў. Вось толькi гэтыя старыя помнiлi, што жыве тут, на гары, жанчына. Яны спрабавалi ўгаварыць яе перабрацца куды-небудзь, ды яна заўпарцiлася...

- Яна што, вар'ятка? - начальнiк будаўнiцтва прыцмокнуў языком i нацiснуў на кнопку сiгналу трывогi.

- Не ведаю... Можа, i вар'ятка. Але кажуць, маладая, прыгожая... Манахiня... здаецца...

- Так, так... - начальнiк нахмурыўся. - Манахiня, маладая... Ударны атрад! - крыкнуў ён у мiкрафон. - Увага! Прашу пачакаць, пакуль я не знайду гэтую жанчыну... Што? Ага, вядома... Сапёры кажуць, што могуць чакаць не болей дзвюх гадзiн, iнакш уся будоўля выйдзе з графiка.

У галаве маладога iнжынера маланкай блiснулi схемы i планы, дыяграмы, графiкi. ЭВМ распрацавала ў далёкай сталiцы графiк будоўлi дакладна i падрабязна, як дыспетчар - расклад руху цягнiкоў...

...Цiк-так... цiк-так... Гадзiннiк цiкаў. Хранометр адлiчваў секунды i долi секунды. Незлiчоныя шасцернi круцiлiся i цягнулi бясконцую стужку блакiтнай дарогi - далей, далей, у нетры гары. З поўдня на поўнач. Ад цывiлiзаваных раёнаў - у глуш, у глухамань. Кiламетр за кiламетрам, крок за крокам. А цяпер стары графiк ушчыльнены да мяжы. Старыя метады паляцелi к чорту. Тэрмiн перасунуўся, праглынуўшы два тыднi. Шасцернi круцiлiся з вар'яцкай хуткасцю...

У начальнiка пачырванеў твар. Гэта не жарты, чалавечае жыццё! Праклятая ўпартая баба! Будзь яна хоць тройчы манахiня, усё роўна ўзляцiць на паветра разам з сваёй гарой, калi спрацуе вадародная бомба - перайначаная на новы лад пякельная машына старажытнасцi...

- Усiм верталётам - узлёт! - хрыпеў начальнiк. - Знайдзiце яе! Звярнiцеся да яе па радыё! Гучнагаварыцелi, гук! Рабочыя i служачыя, якiя не прымаюць непасрэднага ўдзелу ва ўзрыўных работах, неадкладна ў гару! Мабiлiзаваць усе ўсюдыходы... Часу ў абрэз. За трыццаць хвiлiн да выбуху прагучыць сiрэна, i тады ўсiм адразу ж эвакуiравацца!..

Людзi кiнулiся да ўсюдыходаў. Завылi маторы. Маленькiя, вёрткiя машыны з крайняй хуткасцю памчалiся па горных схiлах.

А над гарою бязвоблачнае блакiтнае неба. I ў iм вiселi верталёты сучасныя серабрыстыя стракозы з дзюралю. I голас iх гучнагаварыцеляў быў пранiзлiвы i трывожны, зусiм не такi, як шалясценне празрыстых крылаў сапраўдных стракоз.

Паўтары гадзiны прайшлi. Яны былi бясконца доўгiя i вокамгненныя, як уздых. Таму што трывога расцягвае час да бясконцасцi i сцiскае стагоддзi да секунды.

Завыла сiрэна. Апошняя перад выбухам. Магчыма, гэтая злавесная птушка смерцi - стары груган - крычала i плакала, прадракаючы бяду?..

Пошукавы атрад вярнуўся. Без вынiкаў.

Начальнiк, чырвоны, як вараны краб, расшпiлiў каўнер кашулi.

- Можа, яна сама эвакуiравалася?.. Не чакаючы паўторнага запрашэння?.. Спадзяюся, нiхто з пасланых не застаўся на гары?

- Адзiн... - сказаў нехта. - Але ён таксама вяртаецца...

З гары спускаўся iнжынер. Нiбы падганяючы яго, яшчэ раз заплакала сiрэна. Звярынае выццё лягло непасiльным грузам на чалавечыя плечы - пятнаццаць хвiлiн да выбуху. I яшчэ адзiн крык - дзесяць хвiлiн да выбуху.

- Эге-ге! - крыкнуў начальнiк. - Спяшайся! Давай хутчэй у сховiшча! потым ён угледзеўся ў твар маладога iнжынера. - Што з табою?

Той плакаў.

- Ты бачыў яе? Знайшоў? - Начальнiк схапiў яго за руку. - Кажы!

Малады iнжынер апусцiўся на падлогу. Халодны бетон. Шэрыя сцены сховiшча. I слёзы на запаленых чырвоных вачах.

- Я знайшоў яе, - сказаў ён.

- Ну i?.. Чаму ты не прывёў яе? - спазма сцiснула горла начальнiку. - Яна ж цяпер не паспее! Ды як жа мы?! Знайсцi чалавека i не вывезцi?! Ты адкажаш за гэта!

Iнжынер пакруцiў галавой.

- Не атрымалася, нiчога не атрымалася... Гара загiне, i яна разам з ёй...

- Эх, вы!.. Моладзь зялёная! - адзiн майстар са злосцю плюнуў. - Не маглi ўгаварыць... Сiлаю прывялi б. Па мордзе надавалi б, цi што, але прывялi... Людзi што скажуць...

Iнжынер апусцiў галаву.

- Яна... Я знайшоў яе амаль на вяршынi... У келлi. Маленькая-маленькая келля. З бамбукавых жэрдак... А вакол - лес. I кветкi ў агародчыку. Дзiвосныя, такiх няма больш на свеце - проста ў келлi, з падлогi, б'е крынiца. Яна пачаставала мяне чаем. Пустэльнiца, дачка гары, з тварам прыгожым i маладым, як кветка сакуры... Колькi ёй гадоў... Можа, дваццаць, а можа, трыццаць, але ўжо нiяк не болей... Яна сядзела каля маленькага столiка для сутраў. Мы пiлi чай...

- Якi дурань! - прастагнаў начальнiк. - Падумаць толькi - яны пiлi чай! I гэта ў такi час!.. Мы тут павар'яцелi, а ён...