Саке Комацу - Смерць Бiкунi (на белорусском языке)

Але манахiня, прыкмецiўшы, што апошнi ў ланцужку яшчэ глыбей нацягнуў на твар саламяны капялюш, каб не сустракацца з ёю позiркам, зноў пакланiлася i паглядзела на чалавека, падобнага на вежу, што сачыў за ёю вачыма, у якiх гарэў нядобры агонь.

- Малюся i спадзяюся на мiласэрнасць усявышняга. Няхай спадарожнiчае яна вам на вашым цяжкiм шляху. Даруйце, калi што не так сказала... - Яе тонкiя пальцы малiтоўна перабiралi выцягнуты з-за пазухi ружанец.

Калi меладычны, падобны на летнюю прахалоду голас даляцеў да першага манаха, яна ўжо павярнулася i са складзенымi рукамi пайшла прэч у снежную iмжу.

- Здагадалася! Пазнала! - прастагнаў каржакаваты манах, падобны на краба. - Месца бязлюднае, засячы, каб бяды не здарылася?

- Змоўкнi, Сабура, - сказаў падобны на вежу. - Мы ж манахi, хоць i не па добрай волi. Да таго ж яна ўсё-такi жанчына.

- А калi данясе?.. Прыйдзем у сяло, а там нас чакае засада...

- Кiнь, Сабура, - хрыпла сказаў убогi манах i павярнуўся да падобнага на вежу. - Усе стамiлiся, Бенкей. Трэба спяшацца.

Падобны на вежу патрос посахам.

- Чуў, Сабура? Вось i пан наш гаворыць... Мяркуючы па тым, як жанчына пажадала нам добрай дарогi, не будзе яна даносiць, нават калi здагадалася, хто мы такiя. Ну, пайшлi, чаго стаяць на холадзе.

Атрад крануўся. Касы вецер наляцеў з мора i апёк шчокi людзей калючымi ледзянымi пырскамi.

- Незразумела мне, - сказаў Сабура таму, каго ўбогi манах назваў Бенкеем, - як гэта адважылася жанчына iсцi ў дарогу па гэтай пустынi адна-аднюткая ды яшчэ ў такi ўраган. Нават калi дом яе непадалёк. Вунь i рыбакоў не вiдаць, мабыць, усе пахавалiся ў хацiнах...

- Ага... Цуды! - рыкнуў Бенкей. - I нi дарогi ж, нi сцежкi паблiзу. Мы знарок выбралi сама доўгую i сама бязлюдную дарогу, каб падмануць пагоню. Вось i наконт абвалу зманiлi.

- Не разумею ўсё-такi я, - не сунiмаўся Сабура, - як гэта маладая прыгажуня стала бiкунi-пустэльнiцай. Ты заўважыў, якiя ў яе вочы, якiя бровы? Нездарма гавораць, што ў паўночных правiнцыях шмат прыгажунь... Але тут, у такой глухаманi, i раптам - пяшчотная вясенняя кветка... Слухай, можа, яна i не пустэльнiца зусiм, а пярэварацень? Снежная дзева?

Бенкей раптам спынiўся. Словы Сабура нагадалi яму легенду, якую ён даўно чуў ад тутэйшых жыхароў.

- Ты чаго спынiўся? - спытаў Сабура, здзiўлена гледзячы на Бенкея. Пайшлi... I ўсё ж цiкава, дзе гэтая пустэльнiца магла бачыць нашага пана Ёсiцунэ?..

2

Муж у яе памёр. На сорак дзевяты дзень Хама адслужыла панiхiду па нябожчыку i вярнулася да будзённых спраў - спраў свайго дома. Яе рукi i вочы былi занятыя, але памяць жыла сваiм, асаблiвым жыццём. Памяць вяртала Хаму ў далёкiя, цяпер ужо далёкiя часы.

I ўспомнiлася ёй бура на ўзбярэжжы i выпадковая сустрэча, сведкамi якой былi мора, холад i вецер... Толькi праз дзесяць гадоў Хама даведалася, што сустрэлася тады з атрадам Ёсiцунэ. Так, не ведала яна ў тое iмгненне, што за людзi гэтыя вандроўныя манахi. Толькi адзiн быў ёй знаёмы - той у адзеннi жабрака, у глыбока насунутым на вочы саламяным капелюшы. Памяць падказала ёй, хто ён, свавольнiк-хлапчук, смуглы, скуласты, раскудлачаны, з падзёртымi да крывi каленямi... Ага, той самы хлопчык, якi часцяком - у яшчэ больш далёкiя часы - прыбягаў напiцца ў яе келлю каля сталiцы Кiота.

А потым хлопчык - Ёсiцунэ стаў першым военачальнiкам з роду Мiнамота i праславiўся ў баях пры Сiме i Дан-но-Ура. А потым лёс адвярнуўся ад яго i ператварыў яго ў героя трагедыi. А потым людзi пачалi расказваць цуды пра яго подзвiгi. Хiба магла Хама загадзя прадбачыць усё гэта, калi ён прыбягаў напiцца ў яе келлю?..

Гады iшлi. Хама ўжо ведала пра гiбель Ёсiцунэ i яго сяброў. I аднойчы ў глухiм горным храме яна сустрэлася - зноў выпадкова - з чалавекам, якi прыняў манаскi сан i называўся Дзанму. I быў гэты манах не хто iншы, як чалавек Ёсiцунэ, якi насiў некалi iмя Сабура. Дзанму-Сабура, да глыбiнi душы ўражаны сустрэчай з жанчынаю, спытаўся ў яе, цi яна гэта была на марскiм беразе, цi яна паказала атраду дарогу да чалавечага жытла, i, пачуўшы сцвярджальны адказ, назваў сваё iмя, ранейшае i цяперашняе, i расказаў сумную гiсторыю Ёсiцунэ. Яна маўчала, ён замоўк таксама i ўсё глядзеў на яе разявiўшы рот, што зусiм ужо не да твару служыцелю Буды, бо чалавек, блiзкi да бога, не павiнен здзiўляцца, а потым загаварыў зноў, i ў голасе ў яго чуўся боль за свайго пана Ёсiцунэ i крыўда i гнеў супраць старэйшага брата Ёсiцунэ - Ерытама. Не, не адмовiўся манах ад зямных спраў, не стаў сапраўдным слугою боскiм, а так i застаўся ў сэрцы сваiм васалам былога пана.

Слухаючы такiя яго словы, Хама здзiвiлася - як жа гэта, калi Ёсiцунэ загiнуў у Хiрайдзуке, яго слугi выратавалiся ўцёкамi, i толькi адзiн з дванаццацi, Бенкей, падобны на вежу, бiўся з пагоняй i сустрэў смерць грудзьмi... Але ёй было ўсё адно, i яна прамаўчала. Толькi адзiн успамiн адгукнуўся ў ёй пякучым сумам: хлопчык з пабiтымi каленямi, мурзаты, вiхрасты, урываецца ў яе келлю i просiць: "Матушка, напiцца!" - i яна падае яму ваду, i ён прагна п'е, абцiраючы далоняй кропелькi поту з крутога, бруднага лба... хлапчук, якi сустрэўся ёй пазней убогiм манахам на змучаным бурай узбярэжжы... Хама маўчала i перабiрала ружанец - супакой Божа душу яго.