Arthur Clarke: Kolebka

— No dobrze — powiedział w końcu. — A teraz przyciśnij guzik wydruku. Jakie jest hasło otwierające? 17BROK01? Dobra. W oparciu o dane „Ściśle Tajne”?

W porządku. Hasło na dzisiaj?

— Matisse, panie poruczniku — odpowiedziała wstając, by obejść urządzenie i wziąć poprawioną kopię jego wystąpienia. Na twarzy Todda pojawiło się zmieszanie. — To był francuski malarz — powiedziała złośliwie dziewczyna.

— MATISSE, gdyby to pana zainteresowało.

Todd podpisał się na swoim egzemplarzu tekstu, a potem na skrawku papieru zapisał przeliterowane nazwisko

„Matisse”. Zmieszany, sztywno podziękował dziewczynie, wyszedł z pokoju, opuścił budynek i przeszedł przez ulicę.

Centrum konferencyjne bazy Marynarki Stanów Zjednoczonych w Key West mieściło się za następnymi drzwiami.

Był to nowiuteńki, nowocześnie zaprojektowany budynek, jeden z gmachów przerywających architektoniczną monotonię bazy, monotonię, którą najlepiej charakteryzuje określenie „biały stiuk z czasów drugiej wojny światowej”.

Porucznik Todd pracował w jednym z tych nijakich budynków jako szef Projektów Specjalnych. On i jego ludzie w istocie stanowili dla dowództwa grupę poszukiwaczy problemów, zespół znakomitych inżynierów, których przesuwano od projektu do projektu w zależności od tego, gdzie byli potrzebni. Todd miał dwadzieścia osiem lat i ukończył inżynierię lotniczą w Annapolis; dorastał w Littleton, na przedmieściu Denver w Colorado. Ten zawadiaka był ambitny i niecierpliwy. Wydawało mu się, że tu, w Key West zepchnięto go na pobocze i wyczekiwał szansy przeniesienia gdzieś, gdzie naprawdę mógłby spełnić swe ambicje, na przykład do centrum projektowania broni albo nawet do Pentagonu.

Na drzwiach centrum konferencyjnego widniał napis ŚCIŚLE TAJNE — ZŁAMANA STRZAŁA. Porucznik Todd spojrzał na zegarek. Do 9.30, do czasu spotkania, pozostała jedna minuta. Wprowadził alfanumeryczny kod do zamka drzwi i wszedł do średniej wielkości pomieszczenia konferencyjnego, na którego czołowej ścianie znajdowały się trzy duże ekrany. W sali była już grupa młodszych oficerów. Starsi oficerowie także przybyli. Stali po lewej stronie wokół stolika z ciasteczkami i kawą. Komandor Yernon Winters siedział sam pośrodku długiego stołu, który — ustawiony w poprzek — niejako dzielił pomieszczenie na pół. Siedział tyłem do wyjścia, z twarzą zwróconą w stronę ekranów.

— W porządku, w porządku — powiedział Winters rozglądając się najpierw po pokoju a potem spoglądając na cyfrowy zegar umieszczony w lewym górnym rogu frontowej ściany. — Zaczynajmy. Jest pan gotów, poruczniku Todd? — Pozostali oficerowie usiedli przy stole. W ostatniej chwili do pokoju wszedł jeszcze jeden starszy oficer i zajął któryś z foteli stojących z tyłu.

Todd przeszedł wokół stołu na przód sali, do pulpitu z klawiaturą wbudowanego pod małym monitorem i spojrzał na komandora Wintersa. — Tak jest — odpowiedział.

Uruchomił komputer. Sprzężony z nim monitor na podium domagał się podania hasła dnia. Todd nie zapamiętał właściwej pisowni hasła i pierwsza próba mu nie wyszła.

Zaczął po kieszeniach szukać skrawka papieru.

Drugi z monitorów znajdował się dokładnie na środku stołu, przy którym siedział Winters. Komandor uśmiechnął się, wprowadził hasło, a potem już od siebie dodał jakiś kod, gdy porucznik Todd guzdrał się na podium. Środkowy ekran ożył jaskrawym kolorem. Pojawiła się na nim kobieta w żółtym stroju siedząca w pozie przy pianinie; z tyłu za nią widać było dwóch młodych szachistów. Ekran wypełniła intensywna czerwień. Była to reprodukcja jednego z obrazów Matisse’a, z późnego okresu Nicei. Porucznik Todd wyglądał na przestraszonego. Kilku starszych oficerów roześmiało się.

Winters uśmiechał się zachęcająco:

— Sugestywność obrazu 4K przez 4K i baza prawie nieograniczonych danych sprawiają, jak widać, zadziwiające rzeczy. — Nastąpiła chwila niezręcznego milczenia. Po chwili Winters kontynuował: — Po tym to chyba beznadziejna sprawa nadal próbować poszerzać twoją edukację, młody oficerze. Śmiało. Dalej. Wprowadziłem cię już do bazy ściśle tajnych danych. Teraz jakiekolwiek następne wejście usunie ten obraz.

Todd uspokoił się. Ten cały Winters, to pewnie jakiś dzięcioł, pomyślał. Admirał, który dowodził oficerami z bazy Key West, ostatniej nocy wyznaczył komandora, by poprowadził to ważne śledztwo w sprawie pocisku Pantera.

Doświadczenie Wintersa w sprawach pocisków i systemów inżynieryjnych robiło wrażenie, ale kto słyszał, by takie spotkanie rozpoczynać puszczając na ekran reprodukcję obrazu? Todd wprowadził teraz 17BROK01 i przeliczywszy ludzi nacisnął klawisz z cyfrą dziewięć. W ciągu kilku sekund urządzenie w tylnym rogu pokoju zestawiło i poukładało kopie dokumentów dla uczestników spotkania.

Todd po raz kolejny nacisnął klawiaturę i wprowadził pierwszy obraz (zatytułowany „Wprowadzenie. Tło”) na środkowy ekran.

— Wczoraj rano — zaczął — przeprowadzono nad Północnym Atlantykiem pokazowy test nowego pocisku Pantera. Pocisk odpalono o 7.00 z samolotu na wysokości tysiąca stóp nad wybrzeżem Labradoru. Wymierzony został w cel w pobliżu Bahamów, w jeden z naszych starych lotniskowców. Po pokonaniu typowej balistycznej trajektorii, Pantera miała uruchomić w pobliżu miejsca postoju statku system naprowadzania na cel wykorzystujący Zaawansowany Układ Rozpoznania, czyli ŻUR. Pocisk miał następnie odnaleźć lotniskowiec i używając dyszy kontroli reakcji jako głównego ośrodka kontroli, dokonać dokładnych poprawek niezbędnych, żeby uderzyć w główny pokład starego lotniskowca.

Todd wcisnął klawisz na pulpicie i na ekranie z lewej strony pojawiła się linia zarysowująca wschodnie wybrzeże Ameryki wraz z obszarami Labradoru i Kuby.

— Była to ostateczna wersja próbnego pocisku — ciągnął — o budowie dokładnie takiej samej jak w wersji technologicznej, z wyjątkiem układu testującego i głowicy bojowej. Ten ćwiczebny lot miał być najdłuższy z dotychczas przeprowadzonych. Zaplanowano go po to, by sprawdzić nową wersję oprogramowania 4.2, jaką ostatnio zainstalowano w ŻUR. Dlatego oczywiście pocisk nie został uzbrojony.

Porucznik wziął z podium pióro świetlne i zaczai rysować na małym, stojącym przed nim monitorze. Jego znaki były natychmiast przekazywane na większy ekran umieszczony z tyłu. W ten sposób wszyscy mogli z łatwością śledzić tok jego rozważań.

— Na ekranie widzicie trasy wczorajszego lotu pocisku: przewidywaną i rzeczywistą. Tutaj, z grubsza dziesięć mil na wschód od przylądka Canaveral, na pokazanej trasie przewidywanego lotu uruchomione zostały kamery. Po paruset próbach wyskalowania obrazu, to rodzaj wewnętrznego autotestu ŻUR, zadziałały algorytmy końcowego naprowadzania. Do tego momentu, o ile można to stwierdzić na podstawie telemetrycznych pomiarów rzeczywistego czasu, nie wydarzyło się nic niezwykłego.

Ekran z prawej strony pokazywał teraz szczegółową mapę południowej Florydy i Keys, która obejmowała także cel na Bahamach. Mapy na obu bocznych ekranach pozostały widoczne przez cały czas prezentacji. Porucznik Todd, nadążając za tokiem prelekcji, nieustannie zmieniał mapy tylko na środkowym monitorze.

— Założona lokalizacja obiektu, który powinien znajdować się w tym miejscu, w którym kamera zaczęła go szukać, znajduje się tutaj, na Eleutrze, na Bahamach.

Algorytm poszukiwania powinien zacząć działać w tym kręgu i, o ile zadziałał prawidłowo, znaleźć cel w jakieś piętnaście sekund. To — Todd wskazał na szczegółowej mapie kropkowaną linię — miała być trajektoria ataku.