Harry Harrison - Filmowy wehikuł czasu

— Rozejdźcie się — krzyczał. — Przepuśćcie mnie! To nie cyrk!

Ruf leżał w łóżku, wciąż w stroju Wikinga. Twarz miał szarą, pokrytą kropelkami potu. Jego prawa noga była owinięta ongiś białym, teraz zaczerwienionym od sączącej się krwi bandażem. U wezgłowia łóżka stała pielęgniarka. Tchnęło od niej nieskazitelną czystością i kompetencją.

— Jak się czuje? Czy to poważne? — spytał Barney.

— Niemal tak poważne, jak to tylko może być w przypadku złamania nogi — odparta pielęgniarka. — Mr Hawk ma otwarte złamanie goleni, to znaczy kość pękła poniżej kolana, a jeden z odłamków przebił tkankę skórną. Ruf zamknął oczy i jęknął teatralnie.

— To nie brzmi groźnie — rozpaczliwie zaprotestował Barney. — Nastawi pani kość i dojdzie do siebie raz dwa.

— Panie Hendrickson — głos pielęgniarki był — zimny jak lód. — Nie jestem lekarką i z tego też powodu nie ja ustalam przebieg kuracji pacjentów. Udzieliłam pierwszej pomocy — założyłam sterylny bandaż na rang, by zapobiec zakażeniu i dałam pacjentowi zastrzyk łagodzący ból. A teraz chciałabym się dowiedzieć, kiedy przybędzie lekarz.

— Lekarz, oczywiście, zajmie się tym lekarz. Jest tu moja sekretarka?

— Tak, panie Hendrickson — padła odpowiedź z hallu.

— Betty, weź pickupa, Tex cię podwiezie. Odszukaj profesora Hewetta i każ mu się zawieźć z powrotem do studio, tak by nie stracił na podróż ani jednej sekundy. On będzie wiedział co mam na myśli. Odszukaj naszego lekarza i sprowadź go tu jak najszybciej.

— Żadnego lekarza, zabierzcie mnie z powrotem… zabierzcie mnie z powrotem! — zawołał Ruf i ponownie jęknął.

— Rób, co ci kazałem, Betty. Pośpiesz się — Barney odwrócił się do Rufa z szerokim uśmiechem na twarzy i poklepał aktora po ramieniu.

— A teraz przestań się zamartwiać, chociaż na chwile. Nie pożałujemy kosztów i wszystkie osiągnięcia współczesnej medycyny będą na twoje usługi. Oni czynią dziś cuda! Metalowe trzpienie wmontowane w kość, sam wiesz… niedługo będziesz biegał nie gorzej niż dziś rano…

— Nie! Nie chce grać w tym filmie. Ten wypadek kończy wszystko. Założę się, że jest tak w kontrakcie. Chce wrócić do domu!

— Odpręż się, Ruf. Nie denerwuj się, odpocznij. Proszę, niech pani z nim zostanie. Wszystko dobrze się skończy. — Lecz te słowa wypadły równie blado, jak jego uśmiech.

Pickup wrócił przed upływem trzech minut. Do przyczepy wszedł lekarz, w towarzystwie objuczonego dwiema walizkami pielęgniarza.

— Nie życzę sobie tu nikogo poza pielęgniarką — zarządził.

Barney próbował protestować, lecz w końcu wzruszył ramionami. Ostatecznie nic nie mógł w tej chwili zrobić. Wyszedł i natknął się na profesora Hewetta, dłubiącego właśnie we wnętrznościach Vremiatronu.

— Niech pan tego nie rozłącza. Chciałbym, żeby platforma na wszelki wypadek była do użytku dwadzieścia cztery godziny na dobę.

— Poprawiam tylko przewody. Znaczna część obwodów nie była dokładnie przetestowana, wie pan, ten pośpiech. Obawiam się, że po pewnym czasie mogą nie być w pełni sprawne.

— Ile trwała ostatnia podróż? To znaczy, która godzina była tam, kiedy pan wracał. Hewett popatrzył na tarcze zegarka.

— Z dokładnością do kilku mikrosekund… teraz jest tam godzina 14, 35 minut i 52 sekundy… — To znaczy jest po pół do trzeciej po południu! Jak to się stało, że minęło tyle czasu?

— To nie moja wina, zapewniam pana. Czekałem z platformą na powrót ciężarówki — i zjadłem wyjątkowo parszywy lunch z automatu. Jak rozumiem, lekarza nie było na miejscu i musieli go szukać, trzeba też było odnaleźć niezbędną aparatura medyczną, no i zanim wrócili…

Barney potarł dołek, w którym, jak czuł, uformowała się lodowata bryła wielkości kuli armatniej.

— Film musi być ukończony do poniedziałku rano, a teraz jest sobota po południu. Jak dotąd nakręciliśmy trzy minuty nadającego się do wykorzystania materiału, a mój gwiazdor leży ze złamaną nogą. Czas! Nie mieścimy się w czasie! — Spojrzał dziwnie na profesora. — Czas? Dlaczego by nie? Możemy mieć do dyspozycji cały czas — jeśli tylko zechcemy, nieprawdaż? Jest pan przecież w stanie znaleźć spokojne miejsce, w rodzaju tego, w które wysłał pan Charleya Changa. To samo można zrobić z Rufem. Tam się wykuruje!

Zanim profesor Hewett zdążył odpowiedzieć, najwyraźniej czymś podekscytowany Barney ruszył kłusem przez obóz i wpadł do przyczepy Rufa nie zadając sobie nawet trudu, by zapukać. Noga aktora obłożona była łupkami aż po biodro. Lekarz, który właśnie mierzył choremu puls, spojrzał na niego surowo.

— Drzwi były zamknięte nie bez przyczyny.

— Dobrze to wiem i widza, że nikt przez nie nie wchodził. Przepiękna robota — dodał patrząc na Rufa. ale… czy pozwoli pan zapytać jak długo to potrwa?

— Dopóki nie zabiorę go do szpitala… — To znakomicie! Niezwykle szybko!

— …gdzie zdejmę tymczasowe łupki i założę gips. Wtedy potrwa to co najmniej dwanaście tygodni. To absolutne minimum. A potem pacjent będzie musiał chodzić o kulach nie krócej niż miesiąc.

— Tak, nie wygląda to źle — w istocie rzeczy brzmi to zachęcająco, nawet bardzo zachęcająco. Chciałbym, aby pan dobrze się opiekował tym pacjentem, troszczył się o niego, jak o własne dziecko, a jednocześnie spędził w tym czasie wakacje. Wyszukamy cudowne, spokojne miejsce, w którym obaj będziecie mogli odpocząć.

— Nie bardzo rozumiem o czym pan mówi, ale to, co wydaje się pan sugerować nie wchodzi w rachubę. Mam praktykę i najprawdopodobniej nie mógłbym sobie pozwolić na dwunastotygodniową przerwa, ba! — nawet na dwudziestoczterogodzinną. Mam bardzo ważne spotkanie dziś wieczorem i musze natychmiast wracać. Pańska sekretarka zapewniła mnie, że będę w domu o czasie.

— Bezwzględnie — odparł Barney ze spokojną pewnością siebie. — Na dzisiejsze spotkanie przybędzie pan punktualnie, a w poniedziałek uda się pan do pracy. W dodatku spędzi pan wakacje — całkowicie na nasz koszt. Poza tym zapłacimy panu trzymiesięczne honorarium. Czyż nie brzmi to wspaniale? Powiem panu w jaki sposób to nastąpi…

— Nie!!! — zaskrzeczał ze swego łóżka Ruf. Zdołał się w nim nawet unieść na tyle, by móc słabo potrząsać pięścią. — Wiem, co próbujesz zrobić, lecz moja odpowiedź brzmi: nie! Skończyłem z tym filmem. Widziałem, co się stało na plaży i nie chce brać w tym więcej udziału.

— Ale, Ruf…

— Nie próbuj mnie zagadać, Barney, nie przekonasz mnie. Mam kłopoty z nogą i kończę z tym filmem, zresztą nawet gdyby nie ta noga, to miedzy nami wszystko i tak byłoby skończone. Nie zmusisz mnie do grania.

Barney otworzył usta — miał na końcu języka bardzo trafną uwaga, świetnie określającą walory Rufa jako aktora — lecz w nagłym przypływie niezwykłej u niego samokontroli, zamknął je z powrotem.

— Dobra, porozmawiamy o tym rano, jak się dobrze wyśpisz — wymamrotał przez zaciśnięte zęby i wyszedł, by nie powiedzieć coś, czego później mógłby żałować.

Zatrzymał się przed przyczepą i zatrzasnął drzwi. Zdawał sobie sprawa, że tym gestem zatrzasnął również drzwi za filmem. A także za swoją karierą. Ruf nie zmieni zdania, to jasne. Bardzo niewiele koncepcji było w stanie przedrzeć się przez zwały mięśni i kości do jego wątłego móżdżku, ale te, które dotarty zakorzeniały się mocno. Nie był w stanie zmusić tego cierpiącego na przerost muskulatury bałwana do kuracji na jakiejś prehistorycznej wyspie, a równało się to wyrokowi śmierci na film.