Larry Niven: Budowniczowie Pierścienia

— Czy Najlepiej Ukryty opłakiwałby nas, gdybyśmy zginęli na Pierścieniu? Rozumiem, o co ci chodzi. Ale Najlepiej Ukryty mógł nawet nie wiedzieć, że Nassus był niedyskretny.

Dowie się, jeśli odtworzy sobie tę rozmowę — pomyślał Louis. To moja wina. Powinienem chyba uważać na to, co mówią roślinożercy? Gwałtownie zaatakował posiłek.

Postawił jednocześnie na prostotę i rozmaitość: połówka grejp­fruta, suflet czekoladowy, pieczona pierś moa, jamajska kawa „Blue Mountain” z górą bitej śmietany. Większość z tego okazała się dobra; jedynie bita śmietana była nieprzekonywająca. A co można powiedzieć o moa? W dwudziestym czwartym wieku pewien genetyk odtworzył moa, albo tylko tak twierdził, i rege­nerator wyprodukował teraz imitację tego ptaka. Mięso miało właściwą konsystencję i smak.

Nic nie mogło równać się z transem.

Nauczył się żyć w okresowej depresji. Istniała jedynie przez kontrast z ekstazą; Louis uważał, że jest to normalny dla ludzi stan. Uwięzienie w tajemniczym celu przez szalonego przed­stawiciela obcej rasy wcale go nie pogarszało. Tym, co czyniło ten mroczny poranek tak okropnym, była świadomość, że będzie musiał zrezygnować z drouda.

Skończywszy, wrzucił brudne naczynia do toalety.

— Co chciałbyś w zamian za drouda? — zapytał.

— A co masz do zaoferowania? — prychnął Chmee.

— Obietnice poparte moim słowem honoru. I całkiem dobrą piżamę.

Ogon Chmee przeciął powietrze.

— Byłeś kiedyś niezłym towarzyszem podróży — powiedział kzin. — Czym będziesz, jeśli dam ci drouda? Zwierzęciem. Zatrzymam drouda.

Louis zaczął swoje ćwiczenia. Pompki na jednej ręce były łatwe w mniejszym o połowę ciążeniu. Po sto na każdej ręce okazało się już nie takie łatwe. Górna krzywizna kadłuba znajdowała się zbyt nisko dla niektórych z jego ćwiczeń. Dwieście nożycowych podskoków z dotknięciem palcami czubków stóp…

Chmee przyglądał się z zaciekawieniem. W końcu rzekł:

— Zastanawiam się, dlaczego Najlepiej Ukryty utracił swoje przywileje.

Louis nie odpowiedział. Leżąc na podłodze, z palcami stóp pod dolną płytą antygrawitacyjną i tacą pod łydkami, bardzo powoli unosił się do siadu.

— I co spodziewa się znaleźć w porcie kosmicznym. Co takiego mu znaleźliśmy? Działa elektromagnetyczne są zbyt duże, żeby je ruszyć. Czy mógłby chcieć czegoś z tamtejszego statku?

Louis zamówił dwie kości udowe moa. Wytarł je z tłuszczu i zaczął nimi żonglować, jak niewymiarowymi maczugami. Pot formował się w duże krople i leniwie spływał po twarzy i torsie.

Chmee smagnął ogonem. Duże różowe uszy rozwinęły się na znak odmowy handlu z wrogiem. Był zły. To jego problem.

Nagle za nieprzenikliwą ścianą pojawił się lalecznik. Zmienił uczesanie grzywy, zastępując opale punktami świetlnymi… i był sam. Przez chwilę obserwował ich. Potem powiedział:

— Podłącz drouda, Louis.

— Nie mam takiej możliwości. — Ćwiczący odrzucił cięża­rki — Gdzie jest Prill?

— Chmee, oddaj Louisowi drouda — powiedział lalecznik.

— Gdzie jest Halrloprillalar?

Potężne, pokryte futrem ramię otoczyło szyję Louisa, kopnął więc do tyłu, wkładając w to wszystkie siły. Kzin chrząknął. Z niezwykłą delikatnością włożył drouda do gniazdka.

— W porządku — powiedział Louis. Kzin puścił go i człowiek usiadł. Oczywiście domyślał się już, podobnie jak Chmee. Zaczął sobie uświadamiać, jak bardzo pragnął zobaczyć Prill… zobaczyć ją na wolności… zobaczyć ją.

— Halrloprillalar nie żyje. Moi agenci oszukali mnie — oznajmił lalecznik. — Wiedzieli, że mieszkanka Pierścienia nie żyje od osiemnastu standardowych lat. Mógłbym zostać, żeby ich odszukać, gdziekolwiek się ukryli, ale zajęłoby to następne osiemnaście lat. Albo osiemset! Zamieszkany przez ludzi kosmos jest zbyt duży. Niech zatrzymają ukradzione pieniądze.

Louis skinął głową i uśmiechnął się, wiedząc, że będzie cierpiał, kiedy wyjmie drouda. Usłyszał, jak Chmee pyta:

— Dlaczego umarła?

— Nie tolerowała „utrwalacza”. ONZ uważa, że nie była w pełni człowiekiem. Starzała się bardzo szybko. Rok i pięć miesięcy po przybyciu na Ziemię umarła.

— Już nie żyła — zadumał się Louis. — Kiedy przebywałem na Kzinie… — Ale była tu jeszcze jedna zagadka. — Miała własny eliksir młodości. Lepszy od utrwalacza. Przywieźliśmy ze sobą kriobuteleczkę.

— Skradziono ją. Nic więcej nie wiem.

Skradziono? Ależ Prill nigdy nie spacerowała po ziemskich ulicach, nie mogła więc natknąć się na zwykłych złodziei. Nauko­wcy z ONZ zapewne otworzyli buteleczkę, żeby poddać analizie jej zawartość, ale nie potrzebowaliby więcej niż mikrogram… Nawet by się nie dowiedział. A potem ją zatrzymali, żeby wydobyć z niej wszystko, co wiedziała, zanim umrze. To z pewnością będzie bolało. Ale jeszcze nie teraz.

— Nie powinniśmy dłużej zwlekać. — Lalecznik usadowił się na swojej wyściełanej ławie. — Będziecie podróżowali przy włączonym polu statycznym, żeby oszczędzić zapasy. Wykorzys­tam rezerwowy zbiornik paliwa, zanim wejdziemy w nadprzest­rzeń. Przybędziemy na miejsce z pełnym zapasem. Chmee, czy mógłbyś nazwać nasz statek?

— Więc proponujesz, żeby szukać na ślepo? — zapytał Kzin.

— Tylko port kosmiczny i nic więcej. Nadasz nazwę naszemu statkowi?

— Nazwę go „Rozżarzona Igła”.

Louis uśmiechnął się, myśląc, czy lalecznik zna to określenie. Ich statek nosił teraz nazwę narzędzia tortur stosowanego przez kzinów. Najlepiej Ukryty dotknął ustami dwóch pokręteł.

Louis poczuł nagle, że jego ciężar zwiększył się dwukrot­nie. Czarny krajobraz Canyon zniknął. Musiał być teraz niewi­doczny na tle gwiazd, zupełnie innych, z których jedna, dokład­nie pod nimi, świeciła jaśniej niż pozostałe. Najlepiej Ukryty uwolnił się z uprzęży antywstrząsowej i wstał z ławy pilota. On również się zmienił. Poruszał się, jakby był bardzo zmęczony, a jego grzywa, inaczej ułożona, wyglądała na nie czesaną od dłuższego czasu.

Prąd nie przytępia umysłu. Louis jasno zdawał sobie ze wszystkiego sprawę: że on i Chmee musieli spędzić dwa lata w polu statycznym, podczas gdy lalecznik samotnie pilotował „Rozżarzoną Igłę” przez hiperprzestrzeń; że poznany kosmos — bańka przebadanych systemów gwiezdnych o promieniu około czterdziestu lat świetlnych — musiał zostać daleko za nimi; że „Rozżarzoną Igłę” przystosowano do tego, by pilotował ją lalecznik, podczas gdy pozostali pasażerowie przebywają w polu statycznym i są skazani na jego łaskę. Że po raz ostatni widział istotę ludzką, że Halrloprillalar nie żyje z powodu braku rozwagi Louisa Wu i że będzie czuł się straszliwie samotnie, kiedy pozbędzie się drouda, co nastąpi wkrótce. Żadna z tych rzeczy nie miała znaczenia, kiedy słaby prąd sączył się do jego mózgu.

Nie widział płomieni wydechu. „Rozżarzona Igła” musiała lecieć wyłącznie na bezodrzutowych silnikach sterujących.

Konstruktorzy „Kłamcy” zamontowali silniki statku na wielkim trójkątnym skrzydle. Kiedy Louis i pozostali członkowie wyprawy przelatywali nad Pierścieniem, trafiła ich wiązka z ogromnego lasera, która spaliła silniki. Najlepiej Ukryty nie powtórzyłby tego błędu — pomyślał Louis. Silniki „Igły” zamontowano zapewne wewnątrz nieprzenikliwego kadłuba.

— Kiedy wylądujemy? — zapytał Chmee.

— Możemy być gotowi za pięć dni. Nie mogłem zabrać najnowszych systemów napędowych z Floty Światów. Dysponując zbudowaną przez ludzi maszynerią, możemy zwalniać z przeciąże­niem zaledwie dwudziestu g. Czy ciążenie w kabinie jest odpowiednie?