Anne McCaffrey: Moreta: pani smoków z Pern

— Poza tym obiecałem, że podrzucę Lorda Ratoshigana do Isty. Nie zależy mu na tym, żeby być w Ruacie. Za to ma ochotę zobaczyć to osobliwe, nieznane zwierzę, które zostanie wystawione na pokaz w Iście.

— Co to takiego?

— Myślałem, że coś o tym wiesz. — Z tonu Sh’galla można było wnioskować, że powinna wiedzieć, o czym mówi. — Marynarze z Morskiej Warowni w Igenie znaleźli to zwierzę, jak dryfowało z Wielkim Prądem. Uczepiło się drzewa, które unosiło się na wodzie. Nigdy nie widzieli czegoś takiego i zabrali je do Mistrza Hodowcy do Keroonu.

„Aha — pomyślała Moreta — to dlatego powinnam była wiedzieć”. Nie miała pojęcia, czemu Sh’gall zakładał, że wie o wszystkim, co dzieje się w jej rodzinnej warowni. Już dziesięć Obrotów temu zaangażowała się ostatecznie i z pełnym oddaniem w sprawy Weyru Fort.

— To jakiś gatunek wielkiego kota — dodał Sh’gall. — Prawdopodobnie coś, co pozostawiono na Południowym Kontynencie. Całkiem dzika bestia. Mądrzej byłoby zostawić takie zwierzę w spokoju.

— Mamy takie mnóstwo węży tunelowych, że przydałby się nam jakiś głodny dziki kot. Psy nie są wystarczająco szybkie.

Sh’gall rzucił na nią ponure spojrzenie i sztywno wyszedł z Weyru. Ta niespodziewana reakcja zirytowała Moretę. Nie po raz pierwszy żałowała, że to Kadith dogonił Orlith w locie godowym. Potem powiedziała sobie stanowczo, że stary L’mal uważał Sh’galla za jednego z najzdolniejszych przywódców skrzydła. Aż do końca Przejścia niezbędny był im taki człowiek. Wszyscy myśleli, że L’mal dotrwa do końca Przejścia, dlatego też wszyscy go opłakiwali, gdy zachorował i umarł. Moreta zawsze lubiła L’mala, a Leri miała o nim bardzo wysokie mniemanie. Nie był to dobry moment na przejmowanie Przywództwa Wyru i Sh’gall cierpiał, że porównywano go ze starszym, bardziej doświadczonym L’malem. Czas nauczy go tolerancji i pokory.

Kiedy Moreta narzucała futrzaną pelerynkę na ramiona, zadźwięczały jej bransolety. Były one podarunkiem od starego Lorda Leefa za to, że prześcignęła Nici opadające nad ulubionymi drzewami owocowymi Lorda, lecąc tak nisko, że narażała Orlith na niebezpieczeństwo. Wspomagana przez zręczne manewry Orlith Moreta spopieliła Nici miotaczem płomieni. Była wtedy bardzo młodziutka, dopiero co przeniesiono ją do Weyru Fort z Isty, i chciała dowieść swoim nowym współmieszkańcom, jaka Orlith jest zwinna i sprytna. Teraz nie podjęłaby takiego ryzyka, wcale zresztą nie dlatego, że pamiętała wściekłość w oczach L’mala, ówczesnego Przywódcy Weyru, kiedy wymyślał jej za brak rozwagi. Ciągle jeszcze czuła wstyd i wyrzuty sumienia, ale bransolety dobrze wyglądały przy tej nowej sukni.

— Czy my w ogóle polecimy na to Zgromadzenie? — zapytała tęsknie Orlith.

— Tak, polecimy — odparła Moreta, potrząsając głową, żeby pozbyć się takich refleksji.

Będzie się dobrze bawiła na tym Zgromadzeniu, bo Warownia Ruatha jest wesoła, kolorowa, zdominowana przez młodych przyjaciół Alessana. Sh’gall twierdzi, że wciąż jeszcze przepełnia ich radość z odniesionego sukcesu. Musiał przypominać Alessanowi, że Nici są stale groźne i że jako Lord Warowni musi przede wszystkim wypełnić swoje obowiązki, zanim odda się zabawie.

— Może to i lepiej, że Sh’gall zdecydował się udać do Isty… i zabrać ze sobą Lorda Radoshigana — powiedziała Moreta, przekonując równocześnie samą siebie.

— Mają obydwaj z Kadithem sporo do roboty — zauważyła Orlith, wychodząc za swoją jeźdżczynią z weyru.

Orlith zatrzymała się na półce skalnej i obrzuciła spojrzeniem Nieckę Weyru. Większość nasłonecznionych półek skalnych, które zwykle zajmowały smoki, była pusta.

— Wszyscy polecieli? — zapytała zaskoczona Orlith wyciągając szyję, żeby zobaczyć zacienione zachodnie półki.

— Przecież odbywają się dwa Zgromadzenia. Mam nadzieję, że nie spóźnimy się na wyścigi.

Orlith zamrugała swoimi wielkimi oczami.

— Ty bawisz się na nich równie dobrze jak ja i miewasz dużo lepszy widok ze wzgórz ogniowych. Nie martw się, przecież ja jeżdżę tylko na tobie.

Ułagodzona Orlith przycupnęła, ustawiając przednią łapę tak, żeby Moreta zdołała wspiąć się na swoje miejsce pomiędzy dwoma ostatnimi wyrostkami grzebienia na jej barkach. Moreta ułożyła równo spódnicę i otuliła się opończą. Nie istniało takie ubranie, które mogłoby ochronić ją przed zmarznięciem w straszliwym, absolutnym zimnie przestworzy, ale ten lot potrwa tylko kilka oddechów.

Orlith zeskoczyła z półki. Chociaż ciężarna, nie była leniwa, i znalazłszy się w powietrzu niemal natychmiast zrobiła użytek ze swoich skrzydeł. Stara królowa, Holth, zatrąbiła na pożegnanie; smok wartownik rozłożył skrzydła, zasłaniając Gwiezdne Kamienie na szczycie. Jeździec na warcie wyciągnął rękę w geście pozdrowienia.

Orlith złapała wiatr płynący wzdłuż podłużnej Niecki, krateru wygasłego wulkanu, który był domem dla Weyru. Dawno, dawno temu obsunęła się ziemia ze zboczy i przedarła się przez południowo-wschodnią część Weyru do jeziora. Kamieniarze oczyścili jezioro i podparli skraj obrywu masywnym murem, ale nie dało się oczyścić utraconych jaskiń i weyrów, ani przywrócić symetrii Niecki.

— Przeprowadzasz inspekcję swego Weyru, królowo? — zapytała Moreta niespiesznie szybującej Orlith.

— Z wysokości widzi się wiele szczegółów we właściwym porządku.

Morecie zwiało śmiech z ust i musiała mocno złapać się za uprząż. Niespodziewane obserwacje Orlith stale ją zaskakiwały. Z drugiej strony, kiedy Morecie potrzebna była porada, Orlith odpowiadała, że nie rozumie żadnego jeźdźca poza Moretą. Można było jednak liczyć na to, że królowa w ogólny sposób omówi sprawy Weyru, albo morale skrzydeł bojowych, dostarczy informacji o Kadicie, smoku Przywódcy Weyru. Nie była już taka otwarta, gdy chodziło o samego Sh’galla. Po dwudziestu Obrotach ich symbiotycznego współżycia Morecie tyle samo mówiły uniki królowej, co jej szczere komentarze. Bycie jeźdźcem królowej nigdy nie było łatwe. Bycie Władczynią Weyru, jak to jej nieraz mówiła Leri, podwajało zaszczyty i zagrożenia. Trzeba polubić i dobre, i złe strony tego życia i nie nadużywać fellisowego soku.

Moreta wyobraziła sobie ogniowe wzgórza Warowni Ruatha, z ich wyrazistym układem rynien ogniowych, boi świetlnych i wschodnim szańcem wartowników.

— Lećmy teraz do Ruathy — powiedziała do Orlith i zacięła zęby w oczekiwaniu na zimno „pomiędzy”.

Czarne, czarniejsze, najczarniejsze; zimniejsze od zlodowaceń. Gdzie jest „pomiędzy”, kiedy Życiu została jedynie Para kruchych smoczych skrzydeł.

Moreta powtarzała słowa starej pieśni, jak gdyby stanowiły talizman chroniący przed tą przeraźliwie zimną podróżą. Ruatha znajdowała się niedaleko Weyr Fortu i wkrótce ogrzały je ciepłe promienie słońca, oświetlającego ruathańskie wzgórza ogniowe pod nimi. Kiedy Orlith pojawiła się w powietrzu, zastępy smoków wylegujących się na szczycie skalistego urwiska pozdrowiły ją. Orlith poczuła radość, że spotkała się z takim życzliwym przyjęciem. Smoki bardzo rzadko spotykały się dla przyjemności. Przyczyną były Nici. Już niedługo, za osiem Obrotów…

Kiedy królowa szybowała w dół, Moreta rozpoznała kilka smoków z innych Weyrów po wzorach, jakie na ich ciałach i skrzydłach tworzyły blizny.

— Spiżowe z Telgaru i Dalekich Rubieży — zakomunikowała jej Orlith. — Ale Benden już odleciał. Powinnyśmy były przylecieć wcześniej.

W jej głosie zadźwięczała nuta żałości, jako że Orlith odczuwała szczególną sympatię do bendeńskiego spiżowego smoka, Tuzutha.