Anne McCaffrey: Moreta: pani smoków z Pern

Okazało się, że rozmowy z Nesso nie da się uniknąć. Ochmistrzyni słyszała, że Sh’gall i Moreta poróżnili się, skutkiem czego Przywódca Weyru oddalił się w swoim codziennym ubraniu, zamiast wystroić się na Zgromadzenie. Moreta musiała także uspokoić Nesso, że K’lon nie zapadł na żadną złośliwą gorączkę, która może rozszerzyć się szybko na cały Weyr na trzy dni zaledwie przed Opadem.

Moreta zrzuciła z siebie ubranie. Powinna już od dłuższego czasu być na Zgromadzeniu i odbyć obowiązkową wymianę grzeczności przed wyścigami.

— Orlith! — zawołała łagodnym głosem. — Wstawaj, ty moja złota piękności. Niedługo odlatujemy do Ruathy na Dzień Zgromadzenia.

— Czy w Ruacie jest jeszcze słońce? — zapytała z nadzieją Orlith.

— Powinno być. Trał poleciał na poranny patrol — powiedziała Moreta i otworzyła skrzynię na ubrania. Wydostała nową suknię, całą w stonowanych ciepłych brązach i złocie, w kolorach, które podkreślały urodę oczu Morety. — A wiesz, jakie wyczucie pogody ma Trał.

Smoczyca zadudniła z satysfakcją i przeciągnęła się.

— Nie tarzaj się teraz za dużo — powiedziała Moreta.

— Wiem. Nie mogę stracić połysku — przytaknęła Orlith. — Nie pobrudzę się, dopóki nie dolecimy do Ruathy. A potem będę się wygrzewać na słońcu. Jak mi się zrobi zbyt gorąco, popływam w Jeziorze Ruathy.

— Czy to będzie rozsądne, najmilsza, przecież zaraz masz składać jaja? To jezioro jest takie zimne. — Moretę przeszedł dreszcz na samo wspomnienie jego zasilanych przez śniegi wód.

— Nic nie szkodzi — odpowiedziała stanowczo Orlith.

Przygotowawszy swoje świąteczne szaty, Moreta udała się do pokoju kąpielowego. Chwyciła garść pachnącego piasku i weszła do sadzawki, której powierzchnia lekko parowała. Stojąc po pas w wodzie, nacierała piaskiem ciało, aż skóra zaczęła ją szczypać. Zanurzyła się na moment, wychynęła na powierzchnię, pochyliła głowę, a jej krótkie włosy rozsypały się wachlarzem po wodzie. Podpłynęła do brzegu i sięgnęła po następną porcję piasku, który wtarła sobie w skórę na głowie i we włosy.

Dużo czasu zajmuje ci doprowadzenie się czystości, chociaż wcale nie jesteś taka wielka — zauważyła Orlith, która teraz, kiedy już nie spała, zaczynała się trochę niecierpliwić.

Być może nie, ale za to ty jesteś zbyt duża, by cię kąpać i smarować oliwką.

— Zawsze to mówisz.

— Ty też.

Przekomarzały się tak z wielką miłością i pełnym zrozumieniem. Królowa i Moreta stanowiły parę już od niemal dwudziestu lat, chociaż dopiero poprzedniej zimy zostały pierwszą parą Weyru Fort, kiedy Holth Leri nie wzniosła się do godowego lotu.

Moreta wymyła głowę i przygładziła palcami włosy, żeby krótka fryzura ułożyła się w naturalne fale. W czasie Opadu Nici nosiła skórzaną czapkę, i włosy tak się jej przetłuszczały, że trzeba było obciąć długie, jasne warkocze, z których była bardzo dumna jako dziewczyna. Kiedy zakończy się to Przejście, będzie mogła znów zapuścić włosy.

Kiedy zakończy się to Przejście… Moreta przerwała wkładanie czystej koszulki. Przecież to Przejście zakończy się za osiem Obrotów. Nie, za siedem, jeżeli uznać, że ćwierć tego Obrotu już minęło. Moreta surowo skarciła się za taki optymizm. Minęło zaledwie siedemdziesiąt dni tego Obrotu. A więc osiem Obrotów. Za osiem Obrotów nie będzie już musiała latać z Orlith na wyprawy przeciw Niciom. Czerwona Gwiazda znajdzie się zbyt daleko, by niszczyć perneński kontynent. Jeźdźcy smoków nie będą musieli wznosić się do lotu, bo żadne Nici nie zamglą już nieba.

„Czy Nici po prostu się kończą — zastanawiała się Moreta, wsuwając stopy w miękkie, brązowe buty — jak nagła letnia burza? Czy może będą kapać coraz rzadziej, jak zimowy deszcz?”

Przydałby im się jakiś deszcz. A jeszcze lepszy byłby śnieg. Albo porządny ostry mróz. Mróz był zawsze sojusznikiem Weyrów.

Włożyła sukienkę, wygładziła ją na swoich zbyt szerokich ramionach, na jędrnych piersiach, wzdłuż szczupłej talii i pośladków, spłaszczonych od długich godzin jeżdżenia okrakiem. Suknia kryła jej silnie umięśnione uda. Moreta często odczuwała do nich niechęć, ale one również stanowiły efekt jazdy na smoku przez dwadzieścia Obrotów. Przywilej latania na królowej wart był tego.

Naprawdę żałowała, że Sh’gall nie zdecydował się z nią pojechać. Nie znała nowego Lorda Warowni Ruatha, Alessana. Wyobrażała sobie, że musi to być długonogi młodzieniec o jasnozielonych oczach, kontrastujących ze smagłą twarzą i kręconymi, czarnymi włosami. Wiedziała, że zawsze trzymał się o krok za starym Lordem Warowni, swoim ojcem. Lord Leef był gospodarzem surowym, chociaż sprawiedliwym, po którym Weyr mógł spodziewać się wypełnienia wszystkich tradycyjnych zobowiązań i daniny spłaconej do ostatniej krzty; właśnie takiego człowieka Weyr i Pern potrzebowały jako przywódcy kwitnącej Warowni. Ruathańskich tradycji zawsze gorliwie przestrzegano, a wielu ludzi z tego rodu naznaczało królowe i spiżowe smoki.

Żaden z licznych synów, których spłodził Lord Leef, nie wiedział, kto zostanie wyznaczony na jego następcę. Lord Leef całą tę gromadę trzymał w garści, zapobiegając niesnaskom. Pomimo Opadów Nici i innych niebezpieczeństw związanych z Przejściem, udało mu się wbudować kilka nowych warowni w strome zbocza dolin Ruathy, żeby mieli gdzie mieszkać jego najbardziej wartościowi synowie i ich rodziny. Rozbudowa Warowni była częścią jego różnorodnych planów dotyczących utrzymania porządku w krainie. W planach uwzględniał i koniec Przejścia, i spokojną sukcesję. Moreta nie miała mu za złe takiej zapobiegliwości, chociaż Sh’gall i inni smoczy jeźdźcy martwili się stałym rozrostem populacji warowni. Sześciu Weyrom, dwudziestu trzem setkom smoków, niełatwo było w czasie tego Przejścia nie dopuszczać Nici na pola uprawne. Toczyły się rozmowy o założeniu nowego Weyru podczas Przerwy. Jednak to już nie będzie jej problem.

Moreta założyła na szyję złotą, wysadzaną zielonymi kamieniami opaskę, a na ręce ciężkie bransolety. Alessan to pewnie ten jasnooki mężczyzna, którego często widywała pod koniec Opadu z ekipami obsługującymi miotacze płomieni. Zawsze zachowywał się poprawnie, spokojnie, ale na każdym kroku wyczuwało się jego obecność. Za żadne skarby świata Moreta nie potrafiła przypomnieć sobie pozostałych dziewięciu synów Lorda Leefa, chociaż wszyscy mieli silne rysy, odziedziczone po ojcu, a nie po matkach.

Dzisiejszemu Zgromadzeniu po raz pierwszy miał przewodniczyć Alessan, z początkiem Obrotu zatwierdzony przez Konklawe Lordów Warowni na zaszczytnym stanowisku Lorda Ruathy. Dni wypoczynku, dni wolne od Nici i piękna pogoda nieczęsto się ze sobą zbiegały.

— Ponieważ są dwa Zgromadzenia, ja wezmę udział w Istańskim — oznajmił jej Sh’gall tego ranka. — Powiedziałem tak wczoraj Alessanowi i nie sprawiło mu to przykrości. — Sh’gall parsknął pogardliwie. — Będzie tam u niego tłum ludzi, więc powinnaś się dobrze bawić. — Sh’gall nie pochwalał tego, że Moreta tak pasjonuje się wyścigami; od czasu lotu godowego Orlith z Kadithem niekiedy razem uczestniczyli w Zgromadzeniach, ale wtedy nie potrafiła cieszyć się tym sportem. — Marzę o słońcu, rybach, skorupiakach. Lord Fitatric zawsze przygotowuje znakomite uczty. Mogę tylko wyrazić nadzieję, że równie dobrze spędzisz czas w Ruacie.

— Nigdy dotąd nie narzekałam na ruathańską gościnność. W głosie Sh’galla było coś, co powodowało, że czuła się zmuszona bronić tej Warowni. Sh’gall odczuwał nabożną cześć wobec Lorda Leefa, ale nie odnosiło się to do nowego, młodego Lorda. Moreta nie zawsze zgadzała się z pochopnymi opiniami Sh’galla, więc postanowiła, że zaczeka i sama wyrobi sobie zdanie o Alessanie.