Boris Akunin: Fantastyka

– Co za pytanie? Pewnie, że po waszej – rzeki z urazą Siergiej.

– Nie spodziewałem się innej odpowiedzi. No więc słuchaj. – Iwan Pantelejewicz wstał, podszedł do telewizora, w którym ciągle jeszcze widać było tłum przed Białym Domem. – Sytuacja jest krytyczna. Od pewnego czasu odbieraliśmy sygnały, że Gorbaczow jest zomboidem. To Migranci umieścili go w Biurze Politycznym, a potem zrobili sekretarzem generalnym, to znaczy liderem jednego z dwóch supermocarstw. Cała tak zwana pierestrojka łączy się z odprężeniem – to precyzyjnie zaplanowana dywersja, żeby rozwalić system obrony nuklearnej naszej planety. Na nadzwyczajnym spotkaniu kompetentnych osób podjęto decyzję, żeby zadać przeciwuderzenie. Zdrajca ludzkości został izolowany na krymskiej daczy, władzę przejął Komitet Państwowy Spraw Nadzwyczajnych, KPSN. Natrafiliśmy jednak na potężny opór. Parę spraw pokpiliśmy sami, ale najgorsze, że nie doceniliśmy potęgi i bezczelności Migrantów. Uniemożliwili nam aresztowanie Czubatego. – Iwan Pantelejewicz kiwnął głową w stronę ekranu, gdzie znowu potrząsał siwym kosmykiem prezydent Rosyjskiej Republiki Federacyjnej Jelcyn. – On też jest policajem, to fakt stwierdzony. W rezultacie powstała patowa sytuacja. W samym centrum stolicy rośnie zrakowaciały guz, którego nie umiemy zoperować…

Zadzwonił jeden z telefonów.

– Tak? – powiedział Sensej ostro. – To znaczy jak to? Co on, zwariował? No, przyciśnij go, daj mu waleriany, czy czego tam!… Dalej, kochany, dalej, duś szefa. Bo inaczej – sam wiesz…

Ze złością trzasnął słuchawką.

– O czym to ja?… Aha, patowa sytuacja. Czubaty zasiadł w Białym Domu. Otacza go żywy pierścień dziesiątków tysięcy bałwanów, którzy nie rozumieją, o co tu naprawdę chodzi. O jaką to, u licha, demokrację, jaką, u licha, wolność! To przecież piąta kolumna obcej, wrogiej siły. – Iwan Pantelejewicz ze złością machnął zaciśniętą pięścią. – Czas pracuje przeciwko nam. Wszystkie czołowe kanały informacyjne prowadzą bezpośrednią transmisję. Na prowincji z każdą godziną policaje robią się coraz bezczelniejsi; tam też jest ich mnóstwo. Jeśli dzisiaj w nocy nie skończymy z tym burdelem, to koniec, już po państwie. Będziemy działać zdecydowanie. Jak chirurdzy. Bez przelewu krwi, być może wielkiego przelewu, z pewnością się nie obejdzie. Nie szkodzi, na świecie przez parę lat pokrzyczą i zapomną. Tak jak zapomnieli Tien-an-men, tam przecież było to samo. Teng Siao-ping podjął ciężką, ale jedynie słuszną decyzję, rozjechał czołgami kilkuset głupich chłopaczków i dziewczątek. To oczywiście okropne, ale za to Chiny uratowane zostały od chaosu i wojny domowej, w której zginęłyby miliony…

– Niech mnie pan nie agituje – przerwał dyrektorowi Siergiej, ściągając brwi z troską. – Niech pan mówi, co mam robić.

W oczach Iwana Pantelejewicza błysnęło wzruszenie. Odchrząknął, nie chcąc oczywiście, by zadrżał mu głos.

– Dzięki, Sierioża. Nie omyliłem się co do ciebie. A robić trzeba rzecz następującą – wskazał podbródkiem w stronę ekranu. – Dostać się do Białego Domu i zlikwidować Czubatego. Bez niego to wszystko się rozwali. A najważniejsze – wrócić cało z powrotem, jeszcze przed rozpoczęciem operacji grupy specjalnej Alfa. Przydasz się ojczyźnie do innych ważnych spraw. Najważniejszą wojnę mamy przed sobą, bitew będzie sporo. No jak, dasz radę? Czubatego strzegą bardzo czujnie. Mogą tam być i mutki.

– Jak trzeba, to zrobię – powiedział Dronow z przekonaniem.

Sensej spojrzał na zegarek.

– No tak. Rozmowa zajęła dziewięć minut. A ja mówiłem Wasiljewowi, że dziesięć. Że co najwyżej dziesięciu minut potrzebuję po to, żeby Sierioga stanął do szeregu; tego chłopaka to ja znam. Zostań tutaj. Zawołam Aleksandra Aleksandrowicza. Udzieli ci instrukcji.

Podał rękę Dronowowi, ale nie wytrzymał, jeszcze dodatkowo go uścisnął. Szepnął:

– Dzięki.

Wyszedł.

Po minucie pojawił się pułkownik. Pod pachą trzymał tę samą skórzaną teczkę, którą miał w samochodzie.

– A więc – zaczął bez wstępów – zaczniemy od planów każdego z pięter siedziby rządu Federacji Rosyjskiej.

Robert powoli szedł długą prostą aleją, starając się znowu złapać zbawczą falę. Niestety, słyszał tylko muzykę, dziwnie smutną. Anny już więcej nie słyszał.

Dookoła było bardzo pięknie, prawdziwy raj. Niestety, cholerna atropina była powodem, że niczego dokładnie nie udawało się dojrzeć. Zza drzew tu i ówdzie wystawały dachy domów, jakieś szklane dachy o wyglądzie oranżerii, nawet kort tenisowy. Nie można powiedzieć, obrońcy ludzkości dobrze się urządzili.

Wreszcie ujrzał przed sobą bramę.

Tak jak obiecał pułkownik, Darnowskiego nikt nie zatrzymał.

Młody człowiek w garniturze nacisnął guzik, otwierając drzwi. Uprzejmie powiedział:

– Do widzenia. Samochód zaraz podjedzie. Proszę chwilę poczekać.

– Żegnam – rzekł ponuro Robert.

Za ogrodzeniem rozpościerało się pole, na którego dalekim końcu widać było szosę; na niej niekończący się sznur samochodów. Jeszcze dalej gęsto sterczały korpusy bloków.

Pewnie obwodnica; mrużąc oczy, Darnowski starał się określić położenie.

Dziwne, ale widok wydał mu się znajomy. Z pewnością nieraz tędy przejeżdżał i po prostu nie zwracał uwagi na to miejsce, które w końcu niczym się nie wyróżniało. Czy to mało otoczonych wysokim murem instytucji znajduje się za granicami miasta?

Przystanął na dłuższą chwilę. Przeszedł się w jedną, drugą stronę. Dziwną melodię nadawał soundtrack – niby spokojną, a nawet, używając banalnego epitetu, czarującą, ale mimo wszystko smutną. Typu „Sam w końcu nie wiem już, dlaczego do mych oczu płyną łzy”. Jak gdyby oczekiwało go coś bardzo dobrego, ale nie bez goryczy. Zresztą to nie miało żadnego znaczenia, z doświadczenia wiedział, że wyobrażenia jego i nieznanego kompozytora o tym, co jest dla niego dobre, a co złe, nie zawsze się pokrywają.

Gdzie obiecany samochód? – zaczynał się złościć Darnowski. Posłać go do diabła, dojść do szosy piechotą i tam złapać okazję?

Ze złością odwrócił się do portierni i nagle zauważył szyld z boku. Granatowe litery na białym tle. No proszę, ciekawe. Jaką przykrywkę wybrał sobie najtajniejszy urząd kraju?

I znowu wydało mu się, że wszystko to już kiedyś widział.

Podszedł blisko i niemal dotknął nosem tabliczki.

Centrum Naukowo-Badawcze

Spróbujmy Ocalić Środowisko

No jasne! Przecież to tutaj pracuje teść, Robert parę razy podwoził go pod bramę zacnej instytucji ekologicznej!

Posiadacz wyróżniającego się IQ otworzył usta i jak idiota zaczął mrugać swoimi na wpół oślepłymi oczami. A tymczasem brama bezszelestnie się rozsunęła i do Roberta podjechał znajomy lincoln. Zza opuszczonej szyby doleciały dźwięki radia. Uchyliły się drzwi, a z nich wysunął się Wsiewołod Ignatjewicz we własnej osobie.

– Siadaj, Rob. Wybacz, że ci kazałem czekać.

Aha, to tak! Ale w takim razie…

Darnowski nie zdążył dopowiedzieć w myślach, co w takim razie, i osłupiały wsiadł do samochodu.

Teść przesunął ręką po siwym jeżyku na głowie (zawsze strzygł się krótko, po sportowemu) i roześmiał się.

– No, ale masz facjatę, zięciu!

Był jak zawsze elegancki: blezer ze złotymi guzikami, szkocki krawat w kratkę, ciemne okulary.