Кир Булычев - Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)

За сцяною гучалi галасы, i адразу ж прыгадалася недарэчная ўчарашняя гiсторыя. У Ганны настрой сапсаваўся раней, чым яна пачула спевы пеўняў, рыканне статка i вясёлы шолах лiстоты. Каб выбрацца, трэба было прайсцi цераз сенцы, дзе ўжо мiтусiлiся няпрошаныя суседзi. I купацца расхацелася. Варта было зрабiць iнакш: расчынiць дзверы i - голасам гаспадынi: "Вы яшчэ тут? Колькi гэта будзе цягнуцца? Я пайшла па мiлiцыю!" Аднак нiчога падобнага Ганна не зрабiла, бо яшчэ не мылася i была непрычэсаная. Цiха, саромеючыся, што яе пачуюць, Ганна прабралася на кухню, налiла халоднай вады з вядра ў таз i здзейснiла свой сцiплы туалет. Расчэсваючыся, яна ўпотайкi глянула ў кухоннае акно. Уцячы? Неразумна. А яны будуць бегчы за мною па вулiцы? Лепш пачакаю, пакуль зойдзе дзед Генадзь.

Быць на кухнi доўга яна не магла. Таму Ганна падпалiла ў плiце, паставiла чайнiк i, статная, строгая i халодная, выйшла ў сенцы.

Там стаяла шэсць скрынак i чамаданаў, адзiн чамадан быў адчынены, i гусар Жуль у iм капаўся. Пачуўшы яе крокi, ён зачынiў вечка, буркнуў: "Добрай ранiцы". Вiдавочна, непрыязнасць была ўзаемная, i гэта яе нават падбадзёрыла.

- Добрай ранiцы, - павiталася Ганна. - Вы яшчэ тут?

Кiн увайшоў з вулiцы. Мокрыя валасы прыляпiлiся да лба.

- Выдатная вада, - паведамiў ён. - Даўно так добра не купаўся. Вы маеце намер акунуцца? I чаго гэта ў яго такi добры настрой?

- Не, - сказала яна. - Лепш я схаджу па малако.

- Схадзiце, Ганна, - сказаў дружалюбна Кiн. Ён паводзiў сябе не зусiм правiльна.

- Цi збiраецеся вы выязджаць? - спыталася яна недаверлiва.

- Не, - адказаў Кiн. - Мы тут будзем.

- А вы не баiцеся, што я паклiчу на дапамогу?

- Вы гэтага не зробiце, - усмiхнуўся Кiн.

- Яшчэ як зраблю! - абурылася Ганна. I накiравалася да выхаду.

- Посуд вазьмiце, - сказаў ёй услед гусар. - У вас грошы ёсць?

- Не патрэбны мне грошы. - Ганна ляпнула дзвярыма, выйшла на ганак. Посуд ёй таксама быў не патрэбны. Iшла яна не па малако.

У люстэрку ракi гулялi сонечныя блiскаўкi, непадалёку ад ручая ў лагчыне вiсеў клубок туману, сонца было такое цёплае i пушыстае, што здавалася, можна было ўзяць яго ў далонi i пагладзiць.

Дзверы ззаду ляпнулi, выйшаў Кiн з каструляю i пiсьмом.

- Ганна, - сказаў ён бацькоўскiм голасам, - вам пiсьмо.

- Ад каго? - спыталася Ганна, пакорна беручы каструлю.

- Ад вашай цёткi, - сказаў Кiн. - Яна пажадала перадаць...

- Чаму ж вы не паказалi яго ўчора?

- Мы атрымалi яго сёння, - адказаў Кiн.

- Сёння? А дзе ж ваш верталёт?

- Ваша цётачка, - не звярнуў увагi на сарказм Кiн, - адпачывае ў Крыме i прасiла перадаць вам шчырае прывiтанне.

Ганна перахапiла каструлю пад паху, разгарнула лiст.

"Ганулька! - было напiсана там. - Кiн Уладзiмiравiч i Жуль пра ўсё са мною дамовiлiся. Ты iх не крыўдзi. Я iм вельмi абавязана. Няхай пажывуць у хаце. А ты, калi хочаш, у дзеда Генадзя. Ён не адмовiць. Мы з Мiленай даехалi добра. Пруцiкаў сустрэў. Надвор'е стаiць цёплае. Магда".

Кiн стаяў, панурыўшы галаву, i сачыў за Ганнай.

- Лухта, - сказала яна. - Гэта вы самi напiсалi.

- I пра Мiлену мы напiсалi? I пра Пруцiкава?

- Колькi вы ёй заплацiлi?

- Колькi яна папрасiла.

Цётка была карыслiвая, i калi перад яе носам цвялiлi пачкам сторублёвак... Але як яны гэта ўсё ўладзiлi?

- Сёння ўранку? - перапытала Ганна.

- Ага. Мы тэлеграфавалi нашаму сябру ў Крым учора ноччу. На досвiтку пiсьмо было дастаўлена сюды самалётам.

Пiсьмо як пiсьмо, з маркай, але без штэмпеля.

- У вас i рацыя ёсць? - спыталася Ганна.

- Вам дапамагчы перанесцi рэчы? - запытаўся Кiн.

- Не спадзявайцеся, - сказала яна. - Я не здамся. Мне пляваць, колькi лiстоў вы там яшчэ панавалакаеце ад маёй цёткi. Калi вы паспрабуеце мяне забiць цi выгнаць сiлаю, я буду супрацiўляцца.

- Ну навошта так, - пакрыўджана сказаў Кiн. - Наша праца, на жаль, не церпiць адкладу. Мы просiм вас вызвалiць гэтую хату, а вы паводзiце сябе як дзiця.

- Таму што я зняважаная, - сказала Ганна. - I ўпартая.

- Мы iмкнёмся не прыцягваць да сябе ўвагi, - растлумачыў Кiн.

Вочы яго сталi сумныя; калi ён прытвараўся, то атрымалася гэта цудоўна.

- Вы ўжо заўважаныя, - сказала Ганна. - I вам больш нiчога не застаецца, як паведамiць мне, чым вы тут збiраецеся займацца.

- Можа быць, вы ўсё ж такi паедзеце? Паверце, гэтак усiм будзе лепш.

- Не, паразважайце, а я пайшла купацца. I не ўздумайце выкiдаць мае рэчы або замыкаць дзверы.

Вада ў рэчцы была ў меру халаднаватая, i калi б не Ганнiна раздражнёнасць, то яна б мела прыемную асалоду ад купання. Ганна заплыла на сярэдзiну ракi, заўважыла, як далёка аднесла яе ўнiз цячэннем, павярнула назад i страцiла хвiлiн пятнаццаць, каб даплыць да таго месца, дзе пакiнула ручнiк i кнiжку.