Анна Шмидт - Minoes

‘Juffrouw Minoes...’ begon hij streng.

‘Ik heb weer nieuws,’ zei ze.

Ze vertelde wat ze had afgeluisterd en Tibbe knikte dankbaar.

Maar toen ze thuis waren op de zolder, zei hij: ‘Ik geloof toch dat u er iets aan moet doen... al die k atse eigenschappen... dat k atse gedrag van u...’

‘Wat moet ik eraan doen?’

‘U zou eens naar een dokter moeten.’

‘Dat wil ik niet,’ zei Minoes. ‘Dokters geven prikken.’

‘Nee, ik bedoel niet naar een gewone dokter.’

‘Wat dan? Een dierenarts?’

‘Nee, ik bedoel een praatdokter. Er zijn dokters waar je naar toe gaat als je moeilijkheden hebt.’

‘Ik heb geen moeilijkheden,’ zei Minoes.

‘Nee, maar ik’ zei Tibbe.

‘Gaat u dan zelf naar een praatdokter.’

‘Mijn moeilijkheden komen door u, juffrouw Minoes. Door uw vreemde manieren. Het ging vanmiddag eerst zo goed bij de ontvangst. U gedroeg zich uitstekend... totdat u ineens tegen dat sleutelhangertje aan sloeg met uw po... met uw hand. Zo iets doet een secretaresse niet.’

Hoofdstuk 9

De praatdokter

Zo kwam het dat Minoes een dag later in de spreekkamer zat van dokter Schuld.

‘Mag ik eerst even uw naam?’ vroeg de dokter.

‘Juffrouw Minoes.’

‘Is Minoes uw achternaam? Of uw voornaam?’ ‘Het is mijn roepnaam,’ zei Minoes. ‘En wat is dan uw achternaam?’

Ze zweeg erg lang en keek naar een vlieg die langs het raam zoemde. Toen zei ze: ‘Ik geloof dat ik er geen heb.’

‘Hoe heette uw vader?’ vroeg de dokter. ‘De rooie van de overkant.’

‘Wel, dan heet u ook zo.’ De dokter schreef op het kaartje: ‘Mejuffrouw M. de Rooie van de Overkant.’

‘En vertelt u eens, wat zijn uw klachten.’

‘Klachten?’ vroeg Minoes. ‘Ik heb helemaal geen klachten.’

‘Maar u wou mij toch spreken. Daar moet toch een reden voor zijn?’

‘Ja. Mijn baas zegt dat ik te kats ben.’

‘Te wat?’

‘Te kats. En ik word aldoor katser en katser, zegt hij.’

‘Bedoelt hij misschien dat u iets weg hebt van een kat?’

‘Dat is het,’ zei Minoes.

‘Wel,’ zei de dokter. ‘Laten we beginnen bij het begin. Vertelt u eens iets over uw ouders. Wat deed uw vader?’

‘Hij zwierf,’ zei Minoes. ‘Ik heb hem nooit gekend. Ik kan niets over hem vertellen.’

‘En uw moeder?’

‘Mijn moeder was grijsgestreept.’

‘Pardon?’ De dokter keek haar aan over zijn brilleglazen.

‘Ze was grijsgestreept. Ze leeft niet meer. Ze is overreden.’

‘Overleden,’ mompelde de dokter en hij schreef het op: Moeder Overleden.

‘Niet overleden, overReden, zei Minoes.

‘Wat vreselijk,’ zei de dokter.

‘Ja, ze werd verblind door de koplampen. Van een truck met oplegger, maar het is al lang geleden.’

‘Wel, gaat u verder. Broers of zusters?’

‘We waren met ons vijven.’

‘En u was de oudste?’

‘We waren alle vijf even oud.’

‘Een vijfling dus? Dat gebeurt niet veel.’

‘Jawel,’ zei Minoes. ‘Het gebeurt om de haverklap. Drie van ons zijn weggegeven toen we zes weken waren. Ik bleef over met m’n zusje. De vrouw vond ons het liefste.’

Ze glimlachte teder bij de herinnering en in de stilte die volgde hoorde de dokter haar duidelijk spinnen. Het klonk erg vredig. Hij hield erg van poezen, hij had er zelf ook eentje, Annelieze, boven in zijn woonhuis.

‘De vrouw?’ vroeg hij. ‘Was dat uw moeder?’

‘Nee,’ zei Minoes. ‘De vrouw was de Vrouw. Ze zei dat ik het mooiste staartje had.’

‘Aha,’ zei de dokter. ‘En wanneer bent u dat kwijtgeraakt?’

‘Wat kwijtgeraakt?’

‘Dat staartje.’

Ze keek hem peinzend aan en ze leek zo erg op een kat dat hij begon te denken: Misschien heeft ze het nog. Misschien zit het onder haar rokje, opgerold.

‘Ik heb een keer iets uit een vuilnisbak gegeten,’ zei Minoes. ‘De vuilnisbak van een instituut. En daardoor is het gebeurd. Maar ik heb nog zoveel katse eigenschappen. Ik spin en ik blaas. En ik klim in een boom als er een hond aankomt.’

‘En is dat een bezwaar? Hebt u daar last van?’ ‘Ik niet,’ zei Minoes. ‘Maar mijn baas vindt dat het niet te pas komt.’ ‘Wie is uw baas?’

‘Meneer Tibbe van de krant. Ik ben zijn secretaresse. Het gaat erg goed maar ik voel me nog helemaal kat.’

‘En is dat een bezwaar?’ vroeg de dokter.

‘Het is een beetje ingewikkeld,’ zei Minoes. ‘En het is soms erg verwarrend om twee wezens door elkaar te zijn. Halfpoes en halfmens.’

‘Ach...’ zei de dokter. ‘Het is ook erg verwarrend om helemaal mens te zijn.’

‘O ja?’

‘Jazeker.’

Daar had Minoes nooit over nagedacht. Ze vond het een interessante gedachte. ‘Toch zou ik graag of het een of het ander zijn,’ zei ze.

‘En wat wilt u het liefste?’

‘Dat is het juist... wist ik het maar. Ik twijfel zo. Soms denk ik: O, wat zou ik graag weer poes worden... Met mijn staart omhoog onder de goudenregen door kruipen, zodat de bloesems in je vacht hangen... en op daken zingen met andere katten en op jacht gaan in een tuintje als de jonge spreeuwen uitvliegen. Soms verlang ik er zelfs naar om op de bak te gaan. De kattebak. Maar aan de andere kant... een juffrouw zijn is ook wel prettig.’

‘U moet maar even afwachten wat het wordt,’ zei de dokter.

‘Ik dacht...’ zei Minoes. ‘Misschien zou u me een drankje kunnen geven. Of druppeltjes. Waardoor...’

‘Waardoor u wat? Waardoor u weer kat wordt?’

‘Nee,’ zei Minoes. ‘Ik twijfel zo.’

‘Dan moet u eerst een besluit nemen,’ zei de dokter. ‘En komt u dan nog eens terug. Ik heb geen drankjes of druppeltjes voor u, maar praten kan altijd helpen.’

Er werd op de deur gekrabbeld. Het was de Dokterspoes Annelieze.

‘Mijn kat wil erin,’ zei de dokter. ‘Maar ze weet best dat het niet mag als ik een patiënt heb.’

Minoes luisterde even naar het gemauw buiten de deur.

‘Of u even boven wil komen,’ zei ze. ‘Uw vrouw staat de kip te grillen.’

‘Hoe weet u dat we kip eten?’ vroeg de dokter.

‘... en nou heeft ze haar duim verbrand aan de grill... en of u dadelijk komt,’ zei Minoes. ‘Dan ga ik nu maar, dokter en ik kom terug als ik weet wat ik wil.’

De dokter holde naar boven, naar zijn woonhuis. Zijn vrouw had een grote blaar op haar duim en was woedend op de grill.

‘Hoe wist je dat er wat was?’ vroeg ze. ‘Een hele leuke kat heeft het me verteld,’ zei de dokter en hij haalde een zalfje.

Onderweg naar huis hoorde Minoes het nare bericht over de Jakkepoes. Het was Schele Simon die het haar vertelde.

‘Wat ontzettend,’ zei Minoes. ‘Haar poot, zei je? Heeft ze ‘m gebroken? Was het een auto? En waar is ze dan nou? Zijn haar kinderen alleen?’

‘Vraag niet zoveel tegelijk,’ zei Schele Simon. ‘Misschien valt het best mee, ik heb het van de Pompkat gehoord en die overdrijft altijd zo. Ze is geslagen.’

‘Geslagen?’

‘Met een fles, door iemand. En met veel moeite heeft ze zich naar huis gesleept, naar de caravan en naar haar kindertjes.’

‘Ik ga meteen naar haar toe,’ zei Minoes. ‘Ik zal eerst wat eten voor haar halen en wat melk.’

Ze vond de Jakkepoes in de caravan bij haar kleine katjes, norser en kwaaier dan ooit.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Minoes en ze knielde bij het bankje. ‘Is het erg? Is je poot kapot? Is er bloed?’

‘Ze hebben me kreupel geslagen,’ zei de zwerfkat. ‘Met een volle fles wijn. Ga je gang! Heb je’ ‘t ooit zo zout gegeten? Misschien moet ik het nog een eer vinden om met een fles boergonje op m’n mieter te krijgen!’