Фоат Садриев - Тургай. Сайрар чак

Ислам галстук тагылган бозау, сыер, сарык рәсемнәрен ясап алып килгән иде. Шуларны иптәшләренә бирде, алар, көлешә-көлешә карап, Суфия апаларына бирделәр. Ул Исламны мактады, рәсем ясаудан туктамаска кушты.

– Апа, безнең Ыкта балык тотканны берсе дә сөйләмәде бит әле, – диде Риф.

– Кем соң ул без? – дип сорады Энҗе.

– Кем булсын инде, Рөстәм, Фаил, Мансур, Риф, Зөлфәт. Мансур бик олы кушбаш, бер җәен тотып шаккатырды. Иң күп балыкны Зөлфәт каптырды.

– Безнең анда тарткалаш та булып алды. Мансурның тоткан балыклары җиде-сигез килога җиткәндер. Ә бер кешегә, закон буенча, биш килограмм гына тотарга ярый. Шулай булгач, Мансур, ким дигәндә, җәен балыгын кире суга җибәрергә тиеш иде. Ә без аны җибәрмәдек, бөтенебез җыелып пешердек тә ашадык.

– Йәгез, балалар, – диде Суфия апа, көлә-көлә. – Ничек уйлыйсыз, законны бозганнармы, юкмы?

Сыйныфта кара яу купты. Һәркем үз фикерен әйтергә ашыкты.

– Ул җәен балыгын Мансур сезнең берәрегезгә дә бирә ала иде бит, – диде Энҗе, чыкырт-чыкырт көлеп.

– Ә без халык байлыгын алырга теләмәдек, – диде Фаил тамак төбе белән. – Беребез дә алырга теләмәде. Шулай булгач, суга җибәрергә тиеш иде.

– Ә нишләп җибәрттермәдең соң? – дип сүзгә кушылды Ләйлә.

– Нәрсә сөйләп торасың инде?! – дип сүзгә кушылды Фәйрүзә. – Аларның барысының да балык ашыйсы килгән. Законны бит аны ашап булмый.

– Дөрес, дөрес! – дип көлештеләр башкалар.

– Сез бу мәсьәләне кайчан да булса бер ныклабрак тикшерерсез әле, балалар, – диде Суфия апа.

Ул арада звонок шылтырады.

Ислам, мәктәптән кайткач, велосипедына атланып, Галимҗан абыйсы янына болынга китте. Ул, көннәр бозылганчы, көн саен самбо алымнарына өйрәнербез, дип чакырган иде. Ике сәгатьтән артык күнегүләрдән ул куанып та, арып та кайтты. Таудагы амбарлар яныннан узып барганда, амбар башыннан каршысына Әхтәм абый килеп чыкты.

– Ислам үскәнем, тукта әле, – диде ул, йомшак кына итеп.

Ислам велосипедыннан төште.

Әхтәм абый, тавышын акрынайтып, аңа биш йөзлекләр сузды:

– Мә әле, үзеңә берәр әйбер алырсың.

Аның учындагы акчалар өч-дүрттән дә ким түгел иде. Ислам аптырап китте һәм артка чигенде:

– Кирәкми, Әхтәм абый…

Ул акчаларга ничектер куркып карады, әйтерсең лә аңа Әхтәм биш йөзлекләр түгел, ә бер уч елан суза иде.

– Ал инде, ал, – дип, ул һаман Исламга якынлашты. – Әйбәт малай бит син. Күптән бирәсем килеп йөри иде. Тик әтиеңә әйтә күрмә!

Ислам, ни әйтергә белмичә, юк дип башын чайкады.

– Алмыйм, Әхтәм абый… – Аның тавышы тамак төбендә тыгылып калды. – Нишләп мин синнән акча алыйм, ди?!

Ул, чигенә-чигенә барды да, велосипедына атланып, таудан аска таба түбән элдерде. Кайтып инде тәмам тынычлангач та, Әхтәмнең юан муенына тагылган алтын муенсасы һәм акча тоткан кулындагы алтын балдагы күз алдыннан китмәде…

Ул төнне Ислам бик куркыныч төш күрде. Имеш тә, зиратның нәкъ уртасына кергән икән. Куркып кына атлаганда, каршысына Долларын иярткән Әхтәм абый килеп чыкты. Авызындагы алтын тешләрен шыкылдатып көлә-көлә, Исламны уң кулыннан эләктереп алды. Ул бар көченә читкә тартылды, Әхтәмнең кулы җилкә турыннан костюмы-ние белән суырылып чыкты да җирдән сөйрәлеп бара башлады. Ул да булмады, аңа Доллар ташланды. Ислам, типмәкче булып, аягын күтәрде, тик эт сыерныкы кадәр олы авызы белән аның аягын эләктереп алды һәм үткен тешләре белән кысты. Әхтәмнең өзек кулын селтәп, Ислам Долларның маңгаена тондырырга тотынды. Шулай коты очып бәргәләнгәндә, ап-ак скелет килеп чыкты. Менә ул Әхтәмне тотарга кулын сузды, бармак сөякләрен үрмәкүч тәпиләре төсле кыймыл-кыймыл китерде… Шулчак Әхтәм дә, Доллар да юк булдылар. Ислам коты очып уянып китте. Уң кулы янбашы астында кысылып калган, кулы да, уң аягы да берни сизмәслек хәлгә килеп оеган иде. Бу куркыныч күренешнең төш кенә булуына куанып, Ислам икенче ягына борылып ятты һәм тынычлап йоклап китте…

– Сезнең барыгызның да бүген мәктәптә булуыгызга мин бик шат, дусларым, – дип башлады дәресне Суфия апа.

– Нишләп дусларым дисез, апа?

Мансурның бу соравы бүлмәдә шау-шу чыгарды. Дөресрәге, аның әйткәнен төрлечә кабатладылар.

– Сезне нәрсә гаҗәпләндерә? – диде Суфия апа, елмаеп. – Без дуслар түгелмени? Барлык кешеләр дус булырга тиеш. Бөтен авыл халкы. Илебез халкы, бөтен Җир шары халыклары да. Менә хәзер мин сезгә бер шигырь укып күрсәтәм: