Антуан де Сент-Экзюпери - Маленькi прынц

- Сёння ўночы мне будзе яшчэ страшней...

Я зноў пахаладзеў ад прадчування нейкай непапраўнай бяды. Няўжо, няўжо я нiколi не пачую больш, як ён смяецца?.. Гэты смех для мяне - нiбы крынiца ў пустынi.

- Хлапчанятка маё, я хачу яшчэ паслухаць, як ты смяешся...

Але ён адказаў:

- Сёння ноччу спаўняецца роўна год. Сёння мая зорка будзе якраз над той мясцiнай, дзе я прызямлiўся летась...

- Хлапчанятка маё, скажы, гэта ўсё проста нядобры сон - i змяя, i спатканне, i зорка - проста нядобры сон, праўда?

Але ён не адказаў на маё пытанне.

- Сама галоўнае - тое, чаго не ўбачыш вачыма... - прамовiў ён.

- Гэта праўда, канечне...

- Гэта як з кветкай. Калi любiш кветку, што расце недзе на зорцы, так прыемна ноччу глядзець на неба. Здаецца, усе-усе зоркi цвiтуць.

- Гэта праўда, канечне...

- Гэта як з вадой. Тая вада, што ты даў мне напiцца, была як музыка. Музыка калаўрота i вяроўкi... Памятаеш... Як жа гэта было цудоўна...

- Гэта праўда, канечне...

- Начамi ты будзеш глядзець на зоркi. Мая зорка вельмi маленькая, я не магу паказаць табе, дзе яна. Але гэтак нават лепей. Яна будзе табе проста адной з зорак. I ты палюбiш глядзець на ўсе зоркi... Усе яны стануць тваiмi сябрамi. А яшчэ я зраблю табе сякi-такi падарунак...

Ён зноў засмяяўся.

- Ах, малыш, малыш, як я люблю, калi ты смяешся!

- Вось гэта i будзе маiм падарункам... Гэта будзе, як з вадой...

- Як гэта?

- У кожнага чалавека - свае зоркi. Адным людзям - тым, хто любiць падарожнiчаць, - зоркi паказваюць дарогу. Для iншых гэта проста маленькiя светлячкi. Вучоным яны - задачы, якiя трэба рашыць. Майму дзялку яны - золата. Але ва ўсiх людзей зоркi - нямыя. У цябе ж будуць зоркi, якiх не будзе анi ў каго на свеце...

- Як гэта?

- Ноччу ты глянеш на неба, а там будзе ж i тая зорка, дзе я жыву, дзе я смяюся. Ты не будзеш ведаць, дзе яна, мая зорка, таму табе будзе здавацца, што смяюцца ўсе-усе зоркi. Вось i выходзiць, што ў цябе будуць зоркi, якiя ўмеюць смяяцца!

I ён зноў засмяяўся.

- I калi ты ўцешышся, - а рана цi позна заўсёды прыходзiць суцяшэнне, табе будзе прыемна, што калiсьцi ты ведаў мяне. Ты назаўсёды застанешся маiм сябрам. Табе захочацца пасмяяцца разам са мной. I аднойчы ты адчынiш акно, проста так, ад радасцi... I твае сябры будуць вельмi здзiўлены, чаго гэта ты смяешся, калi глядзiш на неба. А ты iм скажаш: "Так, так я заўсёды смяюся, калi гляджу на зоркi". I яны падумаюць, што ты звар'яцеў. Бачыш, як кепска я абышоўся з табою...

I ён зноў засмяяўся.

- Нiбыта замест зорак я падарыў табе мноства званочкаў, якiя ўмеюць смяяцца...

I ён зноў засмяяўся. Потым твар яго пасур'ёзнеў:

- Ты... вось што... сёння ноччу... ты... не прыходзь...

- Я не пакiну цябе аднаго.

- Табе памроiцца, што мне нядобра... Памроiцца нават, быццам я памiраю. Што зробiш, так трэба. Але я не хачу, каб ты бачыў гэта. Не прыходзь, не трэба...

- Я не пакiну цябе аднаго.

Але ён ўсё непакоiўся.

- Разумееш... гэта яшчэ i праз змяю. А раптам яна цябе ўкусiць... Змеi злыя. Iм адно задавальненне - уджалiць каго-небудзь.

- Я не пакiну цябе аднаго.

Нечакана ён трошкi падбадзёрыўся:

- Але ж праўда, на двух у яе не хопiць атруты...

Вечарам я i не заўважыў, калi Маленькi прынц сабраўся ў дарогу. Ён знiк цiшком. I калi мне ўсё-такi ўдалося дагнаць яго, ён крочыў хутка i рашуча.

- А! Гэта ты... - толькi i сказаў ён.

Ён узяў мяне за руку. Але нешта ўсё яшчэ трывожыла яго.

- Дарма ты iдзеш са мной. Табе будзе балюча. Табе здасца, што я памiраю, але я не памру...

Я маўчаў.

- Разумееш, гэта надта далёка. Маё цела надта цяжкае. Мне не ўзнесцi яго.

Я маўчаў.

- Але гэта ўсё роўна нiбы скiнуць старую абалонку. Тут няма чаго журыцца... :

Я маўчаў.

Ён трошкi ўпаў духам. Але ўсё-такi зрабiў яшчэ адно намаганне:

- А ведаеш, будзе дужа мiла! Я таксама буду глядзець на зоркi. Усе зоркi будуць, як калодзеж з заржавелым калаўротам. I кожная падасць мне напiцца...

Я маўчаў.

- Падумай, як забаўна! У цябе будзе пяцьсот мiльёнаў званочкаў, а ў мяне пяцьсот мiльёнаў крынiчак...

I Маленькi прынц змоўк. Ён плакаў...

- Ну, вось i прыйшлi. Застанься тут, я зраблю яшчэ крок.

Але ён апусцiўся на пясок, бо яму стала страшна.

- Ведаеш, - сказаў ён, - мая кветка... Я ў адказе за яе! Яна такая кволая! I такая наiўная... У яе ўсяго i ёсць, што чатыры недалужныя калючкi, каб уберагчы сябе ў гэтым свеце...

Я таксама сеў, ногi не трымалi мяне болей. Ён сказаў:

- Ну... Вось i ўсё...

Павагаўся яшчэ з хвiлiну i ўстаў. I зрабiў адзiн-адзiны крок. А я не мог варухнуцца.

Нешта, як жоўтая маланка, блiснула каля яго косткi. Нейкi мiг ён стаяў нерухома. Нават не ўскрыкнуў. Потым паволi, як падае ссечанае дрэўца, бясшумна ўпаў на пясок.