Антуан де Сент-Экзюпери - Маленькi прынц

- Безумоўна, - згадзiўся я.

А Маленькi прынц дадаў:

- Вочы сляпыя. Шукаць трэба сэрцам.

Я напiўся. Мне лёгка дыхалася. Пясок на дасвеццi адлiваў мёдам. I гэты мядовы колер таксама напаўняў мяне шчасцем. Чаго б мне было гараваць?

- Ты павiнен стрымаць сваё абяцанне, - мякка нагадаў Маленькi прынц, якi зноў усеўся поруч са мной.

- Якое абяцанне?

- Памятаеш... напыснiчак майму баранчыку... Я ж у адказе за сваю кветку!

Я дастаў з кiшэнi накiды малюнкаў. Маленькi прынц глянуў на iх i засмяяўся:

- Твае баабабы трошкi падобныя на капусту...

- Ну вось!..

А я так ганарыўся сваiмi баабабамi!

- А якiя вушы ў тваёй лiсiцы... Як рогi... Ды якiя доўгiя!..

I ён зноў засмяяўся.

- Ты несправядлiвы, малыш, я ж не ўмею маляваць, хiба толькi ўдаваў звонку ды знутры.

- Нiчога. I так добра будзе, - супакоiў ён мяне, - дзецi зразумеюць.

Я ўзяў аловак i намаляваў напыснiчак. Сэрца маё сцiснулася, калi я аддаваў малюнак Маленькаму прынцу:

- Ты нешта ўтойваеш ад мяне...

Але ён адказаў:

- Ведаеш... заўтра будзе якраз гадавiна, як я трапiў да вас на Зямлю...

Ён змоўк. Потым дадаў:

- Я прызямлiўся побач, зусiм недалёка адгэтуль...

I пачырванеў.

I зноў, я сам не разумеў чаму, але мяне агарнула дзiўная туга. I ўсё ж я спытаў:

- Значыць, ты зусiм невыпадкова прагульваўся тут у дзень нашага знаёмства, тыдзень назад, такi адзiнокi, тут, за тысячу мiль ад людскога селiшча! Ты вяртаўся на тое месца, дзе прызямлiўся?

Маленькi прынц зноў пачырванеў.

- Мабыць таму, што спаўняецца год?.. - нерашуча працягваў я.

Маленькi прынц зноў пачырванеў. Ён нiколi не адказваў на пытаннi, але калi ён чырванеў, гэта значыла "так", цi ж няпраўда?

- Ах, - вырвалася ў мяне, - баюся, што...

Але ён не даў мне дагаварыць:

- Пара табе ўжо ўзяцца за работу. Iдзi да сваёй машыны. Я буду чакаць цябе тут. Вяртайся ўвечары.

Я вагаўся. Мне ўзгадаўся Лiс. Нялёгка стрымаць слёзы, калi дазволiш, каб цябе прыручылi...

Непадалёку ад калодзежа грувасцiлiся руiны старажытнай каменнай сцяны. На другi вечар я вяртаўся сюды ад самалёта i яшчэ здалёк заўважыў Маленькага прынца, якi сядзеў на сцяне i матляў нагамi. Да мяне данёсся яго голас:

- Хiба ты не памятаеш? - казаў ён. - Але не тут!

Нехта, безумоўна, падтрымаў гамонку, бо Маленькi прынц запярэчыў:

- Ну так, так! Гэта было роўна год назад, дзень у дзень, толькi ў iншым месцы...

Я наблiжаўся да сцяны. Як i раней, нiкога не бачыў i не чуў. Аднак Маленькi прынц зноў запярэчыў:

- Ну безумоўна. Ты знойдзеш мяне па слядах на пяску. Чакай. Сёння ўночы я прыйду туды.

Я быў за дваццаць метраў ад развалiн i па-ранейшаму нiкога не бачыў.

Маленькi прынц памаўчаў, потым спытаў:

- А ў цябе добрая атрута? Ты ўпэўнены, што я не буду доўга пакутаваць?

Я спынiўся як укопаны, сэрца маё сцiснулася, але я ўсё роўна нiчога не разумеў.

- А цяпер iдзi, - сказаў ён. - Я хачу злезцi!

Я апусцiў вочы долу i - аж адскочыў! Там, каля сцяны, выцягнуўшы да Маленькага прынца агiдную пляскатую галаву, пакалыхвалася ядавiтая змяя такiя змеi ў трыццаць секунд здольны адправiць чалавека на той свет. Я лiхаманкава сунуў руку ў кiшэню па рэвальвер i кiнуўся да яе, але на мой шум змяя мякка, нiбы памiраючы струмень вады, асунулася ў пясок i не надта паспешлiва, з лёгкiм металёвым шорхатам слiзганула пад каменне.

Я падбег да сцяны i падхапiў на рукi бледнага як палатно Маленькага прынца.

- Гэта яшчэ што прыйшло табе ў галаву?! Ты гутарыш са змяёй?!

Я разматаў яго вышываны золатам шалiк. Змачыў скронi вадой, даў папiць. Але я не мог болей нiчога выпытваць у яго. Ён сур'ёзна паглядзеў на мяне i абвiў маю шыю рукамi. Сэрца яго калацiлася, нiбы ў прыстрэленай птушкi.

- Я рады, што ты знайшоў непаладку ў сваёй машыне, - сказаў ён. - Цяпер ты зможаш вярнуцца на радзiму...

- Адкуль табе гэта вядома?!.

Я ж якраз iшоў паведамiць яму, што зусiм неспадзявана я адрамантаваў самалёт!..

Маленькi прынц нiчога не адказаў на маё пытанне, але дадаў:

- Сёння я таксама вярнуся дадому...

Потым, задуменна:

- Гэта значна далей... i значна цяжэй...

Усё было неяк незразумела-дзiўна. Я сцiскаў яго ў абдымках, нiбы малое дзiця, але мне здавалася, што ён выслiзгвае з маiх рук, правальваецца ў бездань, а я не магу яго ўтрымаць...

Ён задуменна глядзеў некуды далёка-далёка.

- У мяне застаецца твой баранчык. I напыснiчак...

I ён сумна ўсмiхнуўся.

Я доўга маўчаў. Ён нiбы зноў ажываў: я адчуваў, як ён паволi саграваўся.

- Хлапчанятка маё, як ты спалохаўся...

Вядома, ён спалохаўся! Але ён мякка засмяяўся: