Джаан Роўлінг - Гары Потэр і патаемная зала

— Ня трэба круціць дзюбаю, гэта ўсё што мы маем, — змрочна сказаў ёй Гары.

Хлопчык пакінуў пустую талерку ля адтуліны і зноўку лёг на ложка. Ён адчуваў сябе яшчэ больш галодным.

Гары спадзяваўся, што ўсё ткі пражыве яшчэ чатыры тыдні. Цікава, што будзе, калі ён не аб’явіцца ў Хогвартсе? Ці дашлюць каго-небудзь, каб высвятліць, чаму ён адсутнічае? Ці яны здолеюць прымусіць Дурслі, каб яны яго выпусцілі?

Тым часам яго пакой ахутала цемрай. Адначасова змучаны буркатаннем ў жываце і крутанінай ад невырашальных пытанням ў галаве, Гары праваліўся ў неспакойны сон.

Ён прысніў, што апынуўся ў заапарку, дзе сядзеў на ложку з саломы у клетцы, да якой была прыбіта шыльда “Непаўнагадовы чараўнік”. Людзі пазіралі на яго, змучанага і згаладалага. Потым у натоўпе ён заўважыў твар эльфа Добі, Гары паклікаў яго, просячы аб дапамозе, але той крыкнуў хлопчыку ў адказ: “Цяпер Гары Потэр у бяспецы, сэр!” і знік. Пасля да яго завіталі Дурслі, і Дадлі, голасна рагочучы, пачаў грукаць па кратах яго клеткі.

— Супыніся, — прамармытаў Гары, калі стук пачаў аддавацца болем у яго галаве. — Пакінь мяне ў супакое... Годзе... Я спаць хачу...

Гары расплюшчыў вочы. Праз краты на вакне яму ў твар свяцілася месячнае святло. Адтуль жа на яго глядзеў нехта — рабаціністы, рудавалосы і доўганосы.

З надворку на Гары пазіраў Рон Візлі.

— РОН?!— выдыхнуў Гары, ён падлез да вакна і адчыніў яго, каб мець магчымасць пагаманіць з сябрам праз краты. — Рон, як ты... Што..?

Гледзішча, якое адкрылася хлопчыку ў наступнае імгненне прымусіла Гары раскрыць рота. Рон высоўваўся з задняй сядушцы старога бірузовага аўтамабіля, які папросту вісеў у ПАВЕТРЫ. Зпераду на Гары ўсміхаючыся спазіралі старэйшыя ронавы браты, блізняты Фрэд і Джордж.

— Як маешся, Гары?

— Што ў цябе тут тварыцца?— спытаўся Рон. — Чаму ты не адказваў на мае лісты? Я даслаў цябе ажно дванаццаць запрашэнняў у госці, а потым тата прыйшоў з працы і расказаў, што ты атрымаў афіцыйнае папярэджанне за карыстанне магіяй перад магламі...

— Гэта быў не я... а адкуль ваш бацька пра гэта даведаўся?

— Ён у міністэрстве працуе, — адказаў яму Рон. — Гары, ты ж ведаеш, што нам забаронена чараваць па-за школай...

— І гэта ТЫ мне кажаш?— пазіраючы на лятаючы аўтамабіль, прамовіў Гары.

— Гэта не лічыцца, — адказаў Рон, — мы яе толькі пазычылі, яе тата зачараваў, не мы. А вось чараваць перад магламі, сярод якіх ты жывеш...

— Я ж сказаў вам, што гэта быў не я... доўга тлумачыць. Слухайце, ці вы не можаце сказаць у Хогвартсе, што Дурслі мяне замкнулі і не дазваляюць вярнуцца ў школу, а магіяй я скарыстацца не змагу, таму што міністэрства вырашыць, што я выкарыстаў другую замову за якіясь тры дні і...

— Кідай сваю балбатню, — адказаў яму сябра. — Мы прыехалі, каб забраць цябе з сабой.

— Але ж вам таксама забаронена чараваць, як і...

— А мы і не збіраліся, — прамовіў Рон тузануўшы галавой на пярэднюю сядушку, — але, пэўна ты забываешся, хто тут са мной.

— Абкруці гэта вакол кратаў, — кінуўшы Гары вяроўку, заявіў Фрэд.

— Калі Дурслі штось пачуюць, яны мяне заб’юць, — надзейна прывязваючы да кратаў вяроўку заўважыў Гары, тым часам Фрэд націснуў на газ.

— Не турбуйся, — сказаў ён Гары. — А цяпер адсунься.

Гары адсунуўся ў цень, дзе стаяла клетка з Хэдвіг, якая здавалася разумел ўсю важкасць моманту, таму сядзела не выдаваючы ані гука. Машына усё больш набірала хуткасць, яе равенне рабілася гучней і, нарэшце, калі Фрэд пусціў машыну ўперад, краты былі адарваны ад сцяны... Гары ізноў падбег да вакна і ўбачыў як яны паволі боўталіся на вяроўцы ў колькіх футах ад зямлі. Рон запыхаўшыся зацягнуў краты ў машыну. Гары з трывогай прыслухаўся, але з дурслеўскай спальні не адчувалася ані гуку.

Калі краты занялі сваё месца на задняй сядушцы разам з Ронам, Фрэд, як мага бліжэй падляцеў да гарынага вакна.

— Забірайся сюды, — клікнуў яму Рон.

— Але ўсе мае хогвартскія рэчы... палачка... мятла...

— Дзе яны?

— Замкнуты ў каморы пад лесвіцай, а я не магу выйсці з пакоя...

— Няма праблемаў, — з пярэдняй пасажырскай сядушцы адказаў Джордж. — Адсунься.

Праз вакно Фрэд і Джордж асцярожна праслізнулі ў гарын пакой. Гары вырашыў, што блізнятам трэба аддаць належнае, калі Джордж выцягнуў з кішэні звычайную шпільку і прыняўся калупаць ёй ў замке.

— Сярод чараўнікоў шмат хто лічыць падобныя маглаўскія штукі дарэмнай стратай часу, — заявіў Фрэд, — але мы мяркуем, што ім варта навучыцца, хаця яны і запавольныя.