Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Мяне выключаць! - рыдала Джыні, у той час як Гары ніякавата дапамагаў ёй падняцца на ногі. - Я марыла паступіць у "Хогвартс" з таго часу, як Біл пайшоў у школу, і вось зараз мне прыйдзецца сыйсці - і ш-што скажуць маці з татам?

Фоўкс чакаў іх, парачы ў уваходу. Гары падштурхоўваў Джыні наперад; яны пераступілі праз мёртвыя кольцы страшнага змея, прайшлі скрозь гулкую цемру і вышлі ў тунэль. Гары пачуў, як каменныя сцены з ціхім шыпеннем зачыніліся за імі.

Пасля пяціхвіліннага пераходу ўверх па тунэлі, далёкі гук перасоўваных камянёў дасягнуў вушэй Гары.

- Рон! - загарлапаніў Гары, паскараючы крок. - З Джыні усё ў парадку! Яна са мной!

Ён пачуў прыглушаны лямант захаплення, тунэль чарговы раз вільнул, і яны ўбачылі перад сабою радасны твар Рона, які выглядаў з самавітых памераў дзіры, якую яму атрымалася прарабіць у каменнай завале.

- Джыні! - Рон працягнуў руку, каб працягнуць сястру першай. - Ты жывая! Якое шчасце! Што здарылася? Як - чаму - адкуль узялася гэтая птушка?

Фоўкс праляцеў у дзіру следам за Джыні.

- Гэта птушка Дамблдора, - сказаў Гары, працісківаясь апошнім.

- А адкуль у цябе меч? - спытаў Рон, неразумеючы ўзіраўся на грозную зброю.

- Растлумачу потым, калі адыйдзем адсюль, - сказаў Гары, ўпотай кінуўшы погляд на Джыні, якая плакала яшчэ мацней, чым раней.

- Але...

- Потым, - адрэзаў Гары. Ён лічыў, што пакуль Рону не час ведаць, хто адкрыў Таемны Пакой, ды і ў любым выпадку, было нядобра казаць аб гэтым, калі Джыні побач. - Дзе Локхард?

- Там, ззаду, - кінуў па-ранейшаму нічога не разумеючы Рон і матнуў галавой уверх па тунэлі па кірунку да ўваходу ў трубу. - Ён у дрэнным выглядзе. Пайшлі, сам убачыш.

Пад правадырствам Фоўкса, чые шырокія малінавыя крылы выпраменьвалі мяккае залатое святло ў цемры, яны прайшлі ўвесь зваротны шлях да трубы. Там сядзеў Гілдэрой Локхард і бессэнсоўна мыкаў нешта сабе пад нос.

- Яму памяць адшыбла, - растлумачыў Рон. - Заклён забыцця адскочыў. Замест нас стукнуў па ім. Разумення не мае, хто ён такой, дзе знаходзіцца, хто мы такія. Я загадаў яму сядзець і чакаць тут. А то ён сам для сябе небяспечны.

Локхард лагодна ўтаропіўся на надыйшоўшую кампанію.

- Прывітанне, - сказаў ён. - Так сабе мястэчка, праўда? Вы тут жывецё?

- Не, - адказаў Рон, паварочваючыся да Гары і паднімаючы бровы.

Гары нахіліўся і зазірнуў у доўгую, цёмную трубу.

- Ты, выпадкова, не прыдумаў, як нам па ёй падняцца? - спытаў ён Рона.

Рон пагушкаў галавой. Але тут фенікс Фоўкс праляцеў наперад і затрымцеў крыламі перад Гары, ярка свецячы круглымі вачыма ў цемры. Ён зазыўна размахваў доўгім хваставым опереньем. Гары няўпэўнена глядзеў на яго.

- Па-мойму, ён жадае, каб ты схапіўся за хвост... - прамовіў Рон з збянтэжаным выглядам. - Але ты бо занадта цяжкі для такой птушкі, яна не зможа выцягнуць цябе...

- Фоўкс, - сказаў Гары, - не простая птушка. - Ён хутка азірнуўся да астатніх. - Будзем трымацца адно за аднаго. Джыні, вазьмі Рона за руку. Прафесар Локхард...

- Гэта вы, - рэзка кінуў Рон Локхарду.

- Вазьміце Джыні за іншую руку...

Гары затыкнуў меч і шапку-сартыроўчшыцу за пояс, Рон узяўся за крысо Гарынай вопрадцы, пасля гэтага Гары пацягнуўся і ўзяў у рукі дзіўна гарачы хвост.

Неверагодная лёгкасць распаўсюдзілася па ўсім яго целе, і ў наступную секунду, у гучным шоргаце крылаў, уся працэсія ўжо ляцела ўверх па трубе. Гары чуў, як ззаду Локхард ахкае: "Дзіўна! Дзіўна! Гэта проста нейкае чараўніцтва!" Халоднае паветра трапятала у валасах і, раней чым Гары перастаў атрымліваць асалоду ад палёту, той ужо скончыўся - усе чацвёра апынуліся на вільготнай падлозе туалета Плаксы Міртл, Локхард стаў папраўляць сбіўшыся капялюш, а ракавіна, пад якой хавалася труба, ужо слізгала на сваё месца.

Міртл вытарашчыла вочы.

- Ты жывы, - тупа сказала яна, звяртаючыся да Гары.

- Зусім неабавязкова так адкрыта дэманстраваць сваё расчаровнне з гэтай нагоды, - змрочна кінуў ён, выціраючы акуляры ад пырсак крыві і слізі.

- Ой, ну... проста я думала... калі бы ты памёр, я бы падзялілася з табой унітазам, - прамармытала Міртл, уся заліўшыся серабрыстай фарбай.

- Фу! - сказаў Рон, калі яны вышлі з туалета ў змрочны, цёмны калідор. - Падаецца, Міртл у цябе закахалася! У цябе з'явілася канкурэнтка, Джыні!

Але Джыні па-ранейшаму пралівала маўклівыя слёзы.

- Куды зараз? - спытаў Рон, заклапочана паглядзеўшы на Джыні. Гары паказаў.

Фоўкс ляцеў наперадзе, азараючы калідор залатым ззяннем. Хлопцы ішлі за ім і неўзабаве апынуліся перад кабінетам прафесара МакГонагал.