Jack Mars - Alles op alles

“Ze hebben Don opgeroepen,” zei Trudy.

“Ik weet het. Heb je met hem gesproken?”

Ze knikte. “Twintig minuten geleden. Vlak voor hij opsteeg. Hij zei te blijven werken aan de zaak totdat hij het persoonlijk beëindigde. En alle anderen beleefd negeren.

“Klinkt goed. Oké, waar staan we?”

Haar gezicht stond ernstig. “We zijn redelijk snel. We hebben het aantal voertuigen met hoge prioriteit teruggebracht naar zes. Allemaal waren ze gisteravond in de directe omgeving van het ziekenhuis en hadden kenmerken die anders waren of niet klopten.”

“Bijvoorbeeld?”

“Oké. Een goed voorbeeld is de hotdogkraam die geregistreerd staat op naam van een Russische ex-paratroeper. We konden hem volgen via bewakingscamera’s en, zo ver wij kunnen zien, heeft hij de hele nacht rond Manhattan gereden en hotdogs en Pepsi verkocht aan prostituees, pooiers en andere klanten.”

“Waar is hij nu?”

“Hij staat geparkeerd op 11th Avenue, ten zuiden van het Jacob Javits Congrescentrum. Hij staat al een tijdlang stil. We denken dat hij slaapt.”

“Oké, hij is bij deze gedegradeerd tot een lage prioriteit. Stuur hem door naar de NYPD, voor de zekerheid. Ze kunnen hem oppakken en zijn kraam doorzoeken, kijken wat hij nog meer verkoopt. Volgende.”

Trudy liep haar lijst af. Een bestelbusje dat geëxploiteerd werd als een Uber-auto door een in ongenade gevallen voormalige kernfysicus. Een veertig ton wegende vrachtwagen die volgens een verzekeringsclaim gesloopt zou zijn na een ernstig verkeersongeval. Een bestelbusje met het logo van een wasserij en nummerplaten van een onverwant vloerenbedrijf in Long Island. En een ziekenauto die drie jaar geleden als gestolen was opgegeven.”

“Een gestolen ziekenauto?” zei Luke. “Dat klinkt relevant.”

Trudy haalde haar schouders op. “Normaal gesproken worden ze gebruikt in de illegale orgaanhandel. Ze oogsten organen van pas overleden patiënten, verpakken de buit en halen het zo snel mogelijk uit het ziekenhuis. Niemand let op een ziekenauto die geparkeerd staat op de parkeerplaats van een ziekenhuis.”

“Maar vanavond was de buit misschien niet organen. Weten we waar ze zich bevinden?”

Ze schudde haar hoofd. “Nee. De enige locatie die we hebben is die van de Rus. Dit is nog altijd meer een kunst dan wetenschap. Bewakingscamera’s zitten nog niet overal, vooral niet buiten Manhattan. Je ziet bijvoorbeeld een bestelbusje voorbijrijden op een van de camera’s, dan is het lang niet zeker dat je het op een andere camera weer ziet. Of je pikt het weer op via een camera die tien buurten of acht kilometer verderop zit. De vrachtwagen reed over de George Washington Brug naar New Jersey voordat we die uit het oog verloren. Het bestelbusje van de wasserij reed over de 138th Street Brug richting de South Bronx en verdween daarna. Op dit moment proberen we ze op andere manieren te achterhalen . We hebben contact opgenomen met de rederij, met Uber, het vloerenbedrijf en de wasserij. We weten snel meer. En ik heb acht medewerkers op het hoofdkantoor zitten die door urenlange video-opnames heengaan om de ziekenauto te vinden.”

“Goed. Hou me op de hoogte. Hoe gaat het met de bankgegevens?”

Trudy’s gezicht verstijfde. “Dat moet je Swann maar vragen.”

“Oké.” Hij zette een stap in de richting van Swanns kleine imperium in de hoek.

“Luke?”

Hij stopte. “Ja?”

Haar ogen keken snel de kamer rond. “Kunnen we onder vier ogen praten?”

“Ga je me nu ontslaan omdat ik de wet niet wilde overtreden voor jou?”

“Trudy, ik ga je niet ontslaan. Waarom denk je dat?”

“Dat zei je namelijk, Luke.”

Ze stonden in een kleine bergruimte. Er waren twee lege bureaus en een klein raam. De vloerbedekking was nieuw. De muren waren wit, zonder decoratie. Er was een kleine camera geïnstalleerd in de hoek, dichtbij het plafond.

Het leek alsof de ruimte nog nooit in gebruik was geweest. Het commandocentrum zelf was minder dan een jaar geleden geopend.

Trudy’s grote ogen staarden intens naar hem.

Luke zuchtte. “Ik gaf je een mogelijkheid om mij de schuld te geven als er iets zou gebeuren. Ik dacht dat je dat begrepen had. Je volgde alleen maar mijn bevel en je was bang om je baan te verliezen als je mijn bevelen niet uitvoerde.”

Ze kwam een stap dichterbij. In de kleine ruimte kon hij haar shampoo ruiken en de lichte geur van de eau de cologne die ze vaak op had. De combinatie van de geuren deed iets met hem. Hij voelde zijn knieën even knikken.

“Jij kunt me geen direct bevel geven, Luke. Je werkt niet meer voor het SRT.”

“Ik ben met verlof.”

Ze zette nog een kleine stap naar hem toe. Haar ogen waren op hem gericht als twee laserstralen.

In haar ogen was intelligentie te lezen, en opwinding.

“Je vertrok… waarom? Vanwege mij?”

Hij schudde zijn hoofd. “Nee, ik had mijn redenen. Jij was er niet een van.”

“De gebroeders Marshall?”

Hij haalde zijn schouders op. “Wanneer je twee mannen in één nacht doodt, dan is het tijd om een pauze te nemen. Herwaarderen wat je aan het doen bent.”

“Wil je mij wijsmaken dat je nooit gevoelens voor mij hebt gehad?” vroeg ze.

Hij keek naar haar, verbaasd over haar vraag. Hij had altijd gevoeld dat Trudy met hem flirtte, maar hij had haar avances nooit beantwoord. Er waren tijden geweest dat hij bijna aan de verleiding toegegeven had, tijdens cocktailfeestjes waar veel werd gedronken, na een ruzie met zijn vrouw. Maar de gedachte aan zijn vrouw en zoon hadden hem altijd tegengehouden om iets stoms te doen.

“Trudy, we werken samen,” zei hij streng. “En ik ben getrouwd.”

Ze kwam nog dichterbij.

“Ik zit niet te wachten op een huwelijksaanzoek, Luke,” zei ze zachtjes terwijl ze praktisch tegen hem aanleunde.

Toen duwde ze zichzelf helemaal tegen hem aan. Zijn armen hingen langs zijn zij omlaag. Hij voelde haar lust en die oude oncontroleerbare drang wanneer ze zo dichtbij was, de opgewondenheid, de energie… de geilheid. Ze stak haar handen naar zijn borst uit en zodra haar handpalmen zijn hemd aanraakten, wist hij dat hij moest reageren of zich totaal aan haar overgeven.

Met een laatste daad van uiterste zelfdiscipline, stapte Luke naar achteren en duwde zachtjes haar handen weg.

“Het spijt me, Trudy,” zei hij, zijn stem schor. “Ik mag je. Echt waar. Maar dit is geen goed idee.”

Ze fronste, maar voordat ze iets kon zeggen, klopte een zware vuist op de houten deur.

“Luke? Ben je daar?” Het was Newsams stem. “Je moet dit zien. Swann heeft iets.”

Ze staarden naar elkaar. Luke voelde zich ongelooflijk schuldig, denkend aan zijn vrouw. Ook al was er niets gebeurd. Hij maakte zich los voordat er meer zou kunnen gebeuren. Hij kon het niet nalaten te denken aan hoe dit hun werkrelatie zou beïnvloeden.

Maar ook, en dat was het ergste, moest hij toegeven dat hij diep vanbinnen de kamer niet wilde verlaten.

Swann zat aan een lange tafel met zijn drie monitoren voor hem opgesteld. Met zijn kaler wordende hoofd en zijn bril deed hij Luke denken aan een natuurkundige van de NASA. Luke stond achter hem samen met Newsam en Trudy, alledrie leunend over de smalle schouders van Swann.

“Dit is de bankrekening van Ken Bryant,” zei Swann, met zijn muis wijzend naar het scherm in het midden. Luke nam de details door: deposito’s, opnames, totale balans, gedateerd van 28 april tot 27 mei.

“Hoe veilig is deze connectie?” zei Luke. Hij keek de kamer door en de deur uit. De hoofdruimte van het commandocentrum bevond zich aan het einde van de gang.

“Dit?” zei Swann. Hij haalde zijn schouders op. “Het is onafhankelijk van het commandocentrum. Ik ben aangesloten aan onze eigen toren en onze eigen satellieten. Onze jongens hebben de informatie gecodeerd. Ik neem aan dat de CIA of NSA iemand zouden kunnen hebben die probeert de informatie te ontcijferen, maar waarom? We werken allemaal voor hetzelfde doel, toch? Daarover zou ik me geen zorgen maken. Ik zou juist de aandacht richten op deze bankrekening. Zie je iets geks?”