Blake Pierce - Het perfecte huis

"Je hebt helemaal gelijk. Wat een verschrikkelijk mens ben jij."

Penny stak haar tong uit voordat ze reageerde. Penny was een ster in het tong-uitsteken.

"Mijn punt is: misschien is hij er niet zo ongevoelig voor als het lijkt. Heb je al aan therapie gedacht?"

"Je weet toch dat ik niet in die onzin geloof. Trouwens, waarom zou ik naar een therapeut gaan als ik jou heb? Met Penny-therapie en yoga zit ik emotioneel gebakken. Nu we het er toch over hebben, gaat morgenochtend bij jou thuis nog door?"

“Absoluut.”

Nu ze er weer over nadacht, zonder geintjes, was relatietherapie misschien toch niet zo'n gek idee. Eliza wist dat Penny en Colton dat iedere week deden, en het leek erop dat het hun relatie sterker had gemaakt. Als ze er toch voor zou gaan wist ze in ieder geval dat haar beste vriendin haar er niet scheef over zou aankijken.

Sinds de lagere school hadden ze op elkaar gelet. Ze herinnerde zich nog dat Kelton Prew haar aan haar staartjes had getrokken, en Penny hem toen tegen zijn scheenbeen had geschopt. Dat was de eerste dag van de derde klas. Sindsdien waren ze de allerbeste maatjes geweest.

Ze hadden elkaar door talloze worstelingen heen geholpen. Eliza was er voor Penny geweest toen ze op de middelbare school met boulimia worstelde. In hun tweede studiejaar was Penny degene geweest die haar ervan had overtuigd dat ze niet gewoon een vervelende date had gehad, maar dat het verkrachting was geweest, wat Ray Houson haar had aangedaan.

Penny ging met haar mee naar de campuspolitie en zat in de rechtszaal om morele steun te bieden toen ze in de getuigenbank zat. En toen de tenniscoach haar uit het team halen en haar studiebeurs wilde intrekken omdat ze er maanden later nog steeds onder leed, ging Penny naar hem toe en dreigde haar vriendin te helpen om die klootzak aan te klagen. Eliza bleef in het team en werd uitgeroepen tot junior conferentiespeler van het jaar.

Toen Eliza een miskraam kreeg nadat ze anderhalf jaar lang probeerde zwanger te worden, kwam Penny elke dag langs totdat ze er eindelijk klaar voor was uit haar bed te kruipen. En toen bij Penny's oudste zoon, Colt Jr., autisme werd vastgesteld, was het Eliza die wekenlang onderzoek deed en de school vond die hem eindelijk hielp op te bloeien.

Ze hadden samen zoveel veldslagen doorstaan dat ze zichzelf graag de Westside Warriors noemden, ook al vonden hun echtgenoten dat een belachelijke naam. Dus als Penny haar voorstelde om weer relatietherapie te overwegen, dan moest ze er misschien toch aan beginnen.

Eliza ontwaakte uit haar gedachten toen er een belletje klonk op Penny's telefoon. Ze pakte de telefoon, met de bedoeling haar vriendin te laten weten dat iemand haar probeerde te bereiken. Maar toen ze de naam bij de sms zag, opende ze het bericht. Het was van Gray Longworth, de echtgenoot van Eliza. Er stond:

Kan niet w8en je vanavnd te zien. Ik mis je geur. 3 dagen zonder jou is te lang. Heb tegen Lizzie gezegd dat ik een partnerdiner heb. Dezelfde tijd & plaats, toch?

Eliza legde de telefoon neer. Haar hoofd zwom plotseling en ze voelde zich slap. De mok glipte uit haar hand, raakte de grond en viel uiteen in tientallen keramische scherven.

Penny kwam weer naar buiten gerend.

"Alles goed?" vroeg ze. "Ik hoorde iets breken."

Ze keek omlaag naar de mok, met koffie eromheen gespetterd, en toen naar Elisa's verbijsterde gezicht.

"Wat is er aan de hand?" vroeg ze.

Eliza's ogen gingen onwillekeurig naar Penny's telefoon en ze zag hoe haar vriendin haar blik volgde. Ze zag het moment van herkenning in Penelope's ogen toen die twee en twee bij elkaar optelde en besefte waar haar oudste, beste vriendin zo van was geschrokken.

"Het is niet wat het lijkt," zei Penny bezorgd. Ze deed geen poging te ontkennen wat ze allebei al wisten.

"Hoe kan je het over je hart verkrijgen om dit te doen?" vroeg Eliza, die de woorden nauwelijks kon uitbrengen. "Ik vertrouwde jou meer dan wie dan ook ter wereld. En dan doe je dit?"

Ze had het gevoel dat iemand een luik onder haar had geopend en dat ze in een donkere put van het niets viel. Alle houvast in haar leven leek voor haar ogen te verdwijnen. Het voelde alsof ze moest overgeven.

"Alsjeblieft, Eliza," smeekte Penny, terwijl ze naast haar vriendin op de grond knielde. "Laat het me uitleggen. Het is gebeurd, maar het was een vergissing, een fout die ik sindsdien heb geprobeerd goed te maken."

"Een vergissing?" herhaalde Eliza, terwijl ze rechtop in haar stoel zat. Misselijkheid vermengde zich met woede en deed kolkend gal van haar maag naar haar keel borrelen. "Een vergissing is struikelen over een stoeprand en iemand per ongeluk omver stoten. Een vergissing is vergeten de een af te trekken in een wiskundesom. Een vergissing is niet per ongeluk seks hebben met de echtgenoot van je beste vriendin, Penny!"

"Ik weet het," erkende Penny, met een stem verstikt van spijt. "Dat had ik niet zo moeten zeggen. Het was een vreselijke beslissing, genomen in een moment van zwakte, aangewakkerd door te veel glazen viognier. Ik heb hem gezegd dat het uit is."

'''Uit' suggereert dat het meer dan eens is gebeurd," merkte Eliza op terwijl ze overeind krabbelde. "Hoe lang doe je het al met mijn man?"

Penny stond maar te zwijgen, en was duidelijk aan het overwegen of eerlijk zijn meer kwaad dan goed zou doen.

"Ongeveer een maand," gaf ze uiteindelijk toe.

Ineens werd het een stuk logischer dat haar man recentelijk zo vaak bij zijn gezin weg was geweest. Elke nieuwe onthulling leek wel een nieuwe dolkstoot. Eliza had het gevoel dat haar gerechtvaardigde woede het enige was dat haar nog staande hield.

"Grappig," merkte Eliza bitter op. "Dat is nu net hoe lang Gray al naar die late partnerbijeenkomsten moet, waarvan jij zei dat hij ze waarschijnlijk heel vervelend vond. Wat een toeval."

"Ik dacht dat ik er vat op kon hebben…" begon Penny.

"Waag het niet," viel Eliza haar abrupt in de rede. "We weten allebei dat je af en toe wat rusteloos kan zijn. Maar om daar dan zo mee om te gaan?"

"Ik weet dat dit niet helpt," drong Penny aan. "Maar ik was van plan om het uit te maken. Ik heb hem al drie dagen niet gesproken. Ik probeerde alleen een manier te vinden om het uit te maken zonder dat het met jou tot een uitbarsting kwam."

"Dan ziet het ernaar uit dat je een nieuw plan nodig hebt," spuwde Eliza, terwijl ze zich inhield om de scherven van het koffiekopje tegen haar vriendin aan te schoppen. Ze werd slechts tegengehouden door haar blote voeten. Ze klampte zich vast aan haar woede, wetende dat dit het enige was dat haar ervan weerhield volledig in te storten.

"Laat me alsjeblieft een manier vinden om dit recht te zetten. Er moet toch iets zijn dat ik kan doen. "

"Jazeker kan je iets doen," verzekerde Eliza haar. "Oprotten."

Haar vriendin staarde haar even aan. Maar ze voelde kennelijk aan hoezeer Eliza het meende, want haar aarzeling was kort.

"Oké," zei Penny, terwijl ze haar spullen oppakte en zich naar de voordeur haastte. "Ik ga weg. Maar laten we er later over praten. We hebben zoveel samen meegemaakt, Lizzie. Laten we dat alles niet hierdoor laten verpesten. "

Eliza dwong zichzelf om haar niet ter antwoord verwensingen toe te brullen. Dit zou de laatste keer kunnen zijn dat ze haar "vriendin" ooit weer zou zien, en ze wilde dat Penny goed doordrongen was van de omvang van de situatie.

"Dit is anders," zei ze langzaam, met nadruk op elk woord. “Al die andere keren was het wij tegen de wereld, en gaven we elkaar rugdekking. Ditmaal was het een dolkstoot in de rug. Onze vriendschap is voorbij."

Toen sloeg ze de deur dicht voor de neus van haar beste vriendin.

Jessie Hunt schrok wakker, even in verwarring over waar ze was. Het duurde even voordat ze weer wist dat ze zich in de lucht bevond, op een maandagochtendvlucht van Washington DC terug naar Los Angeles. Ze keek op haar horloge en zag dat het nog twee uren duurde voor de landing.